Zoon van een Vlaamse moeder en een Rwandese vader, Paul van Haver (beter bekend onder zijn artiestennaam Stromae) brengt nu zijn nieuwe album ‘Multitude’ uit. Het album komt na een aantal jaren dat Stromae met meerdere zeer serieuze gezondheidsproblemen heeft geworsteld. Een malaria behandeling met complicaties leidde tot een sneeuwbaleffect van fysieke en psychologische problemen en zelfs tot suïcidale gedachten. Stromae is open over deze problemen en ze zijn ook wel relevant om het hiatus te begrijpen tussen het immens succesvolle album ‘Racine Carrée’ uit 2013 en het nieuwe album met zijn zeer persoonlijke teksten.
Het album telt 12 nummers en klokt af op iets meer dan 35 minuten. Productioneel staat het album op eenzame hoogte. Luister het vooral op een goede hoofdtelefoon en verwonder je over de sound. Zeker in het genre van elektronische club/dance muziek waaronder dit album geschaard hoort te worden is de sound van het grootste belang. Het is des te mooi omdat dit album geen amalgaam is van allerlei elektronische samples, beats en synthesizers, nee hier is nog echt ambachtelijk muziek gemaakt. Mooi om te zien dat naast Stromae zelf ook zijn vrouw Coralie Barbier als creative director wordt opgevoerd.
Het album ‘Multitude’ gaat over de mentale problemen, de relatieproblemen die daaruit voortkwamen, alle uitdagingen die Stromae de laatste jaren heeft moeten overwinnen. Een autobiografisch album dus. Als eerste track trapt het album af met ‘Invaincu’, ‘Ongeslagen’ in het Nederlands. In deze track vervloekt Stromae zijn ziekte, maar maakt duidelijk dat hij nog steeds ongeslagen is. Een prachtige, stevige opener met een lekker beat en een koor dat doet denken aan de band Baka Beyond die in de jaren 90 veel succes had met hun muziek waarop een prominente plaats was voor vocals van de Baka pygmeeën uit Kameroen.
Stromae heeft een gave om de meest zware onderwerpen op een erg toegankelijke manier te kunnen vertellen. Zijn pen is echter scherp en meedogenloos voor zichzelf. Luister bijvoorbeeld naar ‘Mauvaise journée’. Een prachtig gearrangeerd stuk muziek waarin vrolijke tropische ritmes dansend onder dreigende trombones een basis geven aan de erg goed zingende Stromae.
“Hmm aidez moi
Hmm je m’sens si seul
Hmm laissez moi c’est mon droit d’être déprimé dans mon fautеuil”
Niet alleen deze tekst, maar het hele album is een exercitie in authenticiteit. Een man die de moed heeft zijn ziel bloot te leggen in zijn muziek, en zijn publiek te vertellen van zijn strijd en het proces waar hij nog steeds inzit. Hij gaat niets uit de weg. Muziek als therapie. Als luisteraar wordt je meegenomen in dit proces en het is dan ook een ware opluchting als Stromae eindelijk bij het laatste nummer vertelt over een mooie, goede dag, waarin hij zich goed voelt, en waar zelfs zijn stoelgang goed is. Yikes? Nee. De zonnestralen schijnen door de muziek heen. Je voelt dat het beter gaat.
Het is moeilijk niet te houden van een artiest als Stromae. In feite heeft hij de moed, het talent en de muzikaliteit om ons allemaal een spiegel voor te houden met zijn muziek. Een talent en moed die niet aan ons allemaal in gelijke mate gegeven is. Stromae weet wederom te verbazen met zijn beste album tot nu toe. Zijn album is andermaal het bewijs dat lijden voeding geeft aan creativiteit en kunst. Dit is zonder twijfel het beste album van 2022 tot nu toe. Het zal de komende jaren zonder twijfel uitgroeien tot een kroon op het werk van Stromae. (9/10) (Mosaert)
