De populariteit van poppunk is de laatste jaren flink gestegen. Aan de basis van dit subgenre stond tieneridool Avril Lavigne. En de Canadese zangeres is nog lang niet klaar om haar gitaar aan de wilgen te hangen. Sterker nog, ze heeft een compleet nieuw poppunk album uitgebracht: ‘Love Sux’.
Met hits als ‘Sk8ter Boi’, ‘Complicated’ en ‘Girlfriend’ heeft de wereld kennis kunnen maken met Avril Lavigne. Ze werd, met name onder jongeren, een grote ster tijdens de “zeroes”. Maar dat tieneridool, dat is Lavigne niet meer. Dit liet ze al eerder horen op haar zesde album ‘Head Above Water’ wat een verrassend volwassen album was met minder punk en meer pop. Op ‘Love Sux’ heeft ze dit weer volledig teruggedraaid. Terug naar de punk. Maar helaas iets te ver terug. Waar jonge artiesten als Gayle en Olivia Rodrigo dit genre een originele draai hebben gegeven, is dat Lavigne niet gelukt.
Opener ‘Cannonball’ neemt je vanaf de eerste seconde mee. De gitaar wordt aangesloten, de drums versterken en de herkenbare stem van Avril Lavigne knalt erdoorheen. Het is een leuke opener waarmee de energie van het album naar een hoog niveau wordt gebracht. En die energie weet Lavigne de volle 33 minuten lang hoog te houden.
Het is de nostalgie die dit album speciaal maakt. Op debuutalbum ‘Let Go’ hadden nummers als ‘Bite Me’, ‘Kiss Me Like The World Is Ending’ en ‘Déjà Vu’ ook kunnen staan. Wat dat betreft is de muzikale ontwikkeling die Lavigne op ‘Head Above Water’ niet doorgezet. Ze is eerder teruggegaan naar de muziek waarmee ze bekend is geworden. En dat is prima, maar ‘Love Sux’ loopt nu niet over van originaliteit. Sterker nog, veel nummers op dit album hebben veel van elkaar weg enkele uitzonderingen daargelaten.
Waar Lavigne wel verandering in heeft gebracht, is het aantal samenwerkingen. De laatste jaren was ze al vaker te horen op samenwerkingen. Zo nam ze ‘Grow’ op met Willow en ‘Flames’ met Mod Sun. Voor haar eigen album heeft ze de hulp in geroepen van de oude en nieuwe generatie poppunkers. Zo zijn Blink-182 zanger Mark Hoppus, Blackbear en Machine Gun Kelly te horen. Met al deze samenwerkingen stond het eigenlijk al vast dat Lavigne zich weer volledig op de poppunk ging richten. En hiernaast is het complete album geproduceerd door Blink-182 drummer Travis Barker. En dat is ook wel te horen. De drums voeren de boventoon en maken dit album ietwat overgeproduceerd.
Singles ‘Love Sux’ en ‘Bite Me’ weten zich muzikaal gezien licht te onderscheiden. Beide nummers weten tekstueel nog niet uit te blinken, maar brengen wel nieuwe energie in het album. De brutale teksten die Lavigne in het begin van haar carrière had, die zijn er nog steeds. Maar deze keer komen ze wat simpel over. Dat houdt niet tegen dat ze zeer aanstekelijk en makkelijk mee te zingen zijn. Perfect als single dus.
Hoogtepunt van het album is echter wel het meest kwetsbare nummer. Op ‘Dare To Love Me’ worden geen gitaren of drums ingezet, maar een piano. Het is het enige nummer op ‘Love Sux’ dat enigszins richting een ballad gaat. Het rauwe en kwetsbare van de teksten en piano wordt instrumentaal versterkt en flink kracht bij gezet.
Was Avril Lavigne jouw tieneridool? Maak je dan klaar voor een flinke portie nostalgie. De Avril Lavigne die op ‘Love Sux’ te horen is, gaat terug naar de poppunk. Met de hulp van andere poppunkers heeft ze een leuk album neergezet dat met name haar fans gaat aanspreken. De poging om de huidige jonge generatie enthousiast te krijgen, die lijkt te zijn mislukt. De volwassen zangeres die Lavigne inmiddels is, heeft de slag naar de wedergeboorte van de poppunk gemist. Met nummers die op elkaar lijken en ietwat simpele teksten, brengt de Canadese zangeres met ‘Love Sux’ helaas niets wat we niet eerder hebben gehoord, met enkele uitzonderingen daargelaten. (5/10) (Warner Music Group)
