Eindelijk kon het Limburgse publiek dan live kennis komen maken met de Belgische band Portland in de Muziekgieterij. Het concert was eerder al twee keer uitgesteld doordat de coronapandemie maar roet in het eten bleef gooien. Nu kond de band dan eindelijk, nog steeds onder preventieve gezondheids-restricties, hun inmiddels al twee jaar oude album ‘Your colours will Stain’ presenteren aan het publiek in Maastricht.
Portland is in essentie een duo, bestaande uit gitarist/zanger Jente Pironet, tevens geestelijk vader van het meeste materiaal van de band, en toetseniste/zangeres Sarah Pepels. De band is ontstaan op het PXL Muziek College, waar beiden studeerden. Ze lieten voor het eerst de wenkbrauwen van het publiek optrekken bij de Rock Rally in 2016 en twee jaar later deden ze mee aan De nieuwe lichting. Deze bandcompetitie en hun single ‘Pouring Rain’ werden beide een groot succes voor de band. Ze werden getekend door PIAS, het voormalige Play it Again Sam label, dat een goede neus heeft voor prachtige independent muziek.
In 2019 kwam dan het album ‘This Colour will Stain’ uit dat door pers en publiek enorm wordt gewaardeerd. Inmiddels heeft de band op Rock Werchter en Pukkelpop gespeeld. Ze blijven groeien en ook het buitenland heeft interesse in deze mooie band met spannende en originele muziek.
In Maastricht werd het optreden afgetrapt met een van de mooiste nummers van hun album, het uptempo ‘Killer’s Mind’. Op het album nog een vrij mellow track, ingebed in een bed van synths, werd het hier op het podium van de Muziekgieterij een dampende rocktrack, waarin meteen duidelijk werd hoe goed de band inmiddels op elkaar is ingespeeld. De ritmesectie trok meteen de aandacht want die speelde zo strak als een opnieuw afgestelde distributieriem in een auto uit het hogere consumentensegment. De muziek van Portland is sowieso al een hemelse ervaring voor reverb liefhebbers, in een zaal als de muziekgieterij gaat dat dan alleen maar beter klinken ook.
De band hield de snelheid er goed in en speelde haar set zonder eigenlijk enige onderbreking. Goed te horen was dat het materiaal van het album inmiddels live eigen vormen aanneemt. Nummers zijn duidelijk gegroeid, en live klinkt de band aanmerkelijk steviger dan op het album. Dat wordt vaak geafficheerd als ‘dreampop’, maar Portland live is toch echt een rockband te noemen. Na de opener volgden ‘Expectations’, ‘Lady Moon’ en publiekslieveling ‘Ally, Ally’. Zonder uitzondering prachtige nummers. Toen dan ‘Pearls’ gespeeld ging worden nam Sarah Pepels letterlijk in haar eentje het podium over. De band verliet het podium en Sarah bracht ‘Pearls’, het zo breekbare en prachtige nummer, alleen. Kippenvel. Intens mooi. De tijd stond even stil in Maastricht, om daar dan ‘Secrets’ achteraan te spelen. Het versterkte de haast sacrale sfeer op dat moment alleen nog maar meer. Daar waar ‘Pearls’ een showcase was voor de stem van Sarah, was dat bij ‘Secrets’ het geval voor die van Jente.
‘You Misread Me’ was een ander hoogtepunt in de set van de band. Ook dit weer steviger dan we van de plaat kennen, waar het al een van de stevige tracks is. Opwindend is de kwalificatie die hier recht aan deed. De samenzang tussen Jente en Sarah kwam mooi naar voren. De stemmen buitelden over elkaar heen en varieerden apart van elkaar in intentie en dynamiek. Op deze manier creëerden ze een volledig eigen sound, die toch in timbre en de inzet van heterofonie af en toe herinneringen opriep aan een ander duo uit de rockgeschiedenis, die in stijl ver van Portland af staat. Toch zou ik Jente en Sarah wel eens samen ‘Landslide’ van Fleetwood Mac willen horen zingen. Denk er maar eens over na. Jente als Lyndsey Buckingham en Sarah als Stevie Nicks. Ik zeg ja.
In Maastricht was het optreden van de band gewoon te kort. Ofwel de tijd was niet genoeg om de band voldoende eer aan te doen. Hoogtepunt ook was het publiek dat zichtbaar genoot. ‘Lucky Clover’ en ‘Pouring Rain’ als toegiften maakten korte metten met eenieder in de zaal die wellicht nog lichte twijfel zou mogen hebben over de vraag of we hier van een bijzondere avond getuige waren. Portland overtuigde met gemak de meest kritische muziekliefhebber en bood live een veel breder spectrum dan op het album. Dat maakt benieuwd naar hoe de band dit rijpingsproces voort gaat zetten op een volgend album.
