Zanger/gitarist Fynn Claus Grabke en drummer Philipp Mirtschink doen ruige dingen, zoals skateboarden en motorrijden. Hun muziek is soms misschien een beetje ruig, maar deze mannen uit mannen uit Gütersloh (Noordrijn-Westfalen) hebben een zachtaardig karakter. Ze hebben veel energie en ze zijn altijd wel ergens mee bezig. Niksen, nee, dat is niets voor dit dynamisch tweetal. Fynn legt uit dat skaten, motorrijden en sleutelen als het ware hun voedingsbodem vormt om zichzelf te blijven verbeteren als professioneel muzikant.
Fynn en Philipp zijn daredevils, en halen met skaten graag halsbrekende touren uit. “Skateboarden is heerlijk om je hoofd leeg te maken, dan kan en mag je niet bang zijn. Als je bang bent, kun je je niet laten gaan. Want dan verkramp je, en dan loop je juist het risico dat je valt. Natuurlijk hebben we wel wat blessures gehad, maar we hebben nog nooit iets gebroken. Dat is een wonder!”, zegt Fynn. “Of we zijn echt goed in skateboarden” voegt Philipp er lachend aan toe. Op serieuze manier legt Fynn uit dat ze goed hebben leren vallen. Dat was trainen, hier hebben ze niet alleen profijt van tijdens skaten. Maar ook op de motor, zelfs met fietsen of lopen. “Het is als een instinct”, legt Fynn uit. “Dat je op een onverwacht moment weet wat je moet doen.”
We accept each other’s f*ck ups
Fynn en Philipp zien elkaar bijna elke dag, toch hebben ze nooit ruzie. Dat komt omdat ze elkaars verschillen accepteren. En die verschillen die zijn er: Fynn is meer een extroverte spraakwaterval, terwijl Philipp introverter is en zelfs verlegen overkomt. “Op het podium laat ik me helemaal gaan”, vertelt Philipp, “maar verder ben ik liever op de achtergrond. Interviews vind ik leuk maar Fynn is een betere prater. Meestal heb ik niks toe te voegen aan wat hij vertelt, maar als ik dat wel heb, zal ik dat zeker doen. “ Ze accepteren niet alleen elkaars verschillen, maar ook elkaars fouten. Fynn zegt hierover: ”We are open to accept each others f*ck ups.” Het leed en de tegenslagen die ze samen hebben gedeeld, heeft hun onderlinge band versterkt, ze zijn een hechte eenheid geworden. “Dit gaat nooit meer kapot” aldus Fynn.
Op de ‘Los Angeles Strip’ werd de tour van Volbeat met de support van The Picturebooks op een mega groot scherm aangekondigd. De droom om op LA Strip te staan, díe was uitkomen. Maar vlak voor hun vertrek naar Amerika werd alles gecanceld door Covid, dus ze konden weer alles uitpakken. Ze wilden niet dat al deze ellende hun gedachten negatief zou beïnvloeden. “Bij tegenslagen heb je twee keuzes “, zegt Fynn, “of je gaat bij de pakken neerzitten, of je blijft stralen. Tegenslagen kun je zien als brandstof om door te gaan en te blijven genieten.”
The Major Minor Collective
Toen al hun concerten van vorig jaar naar 2022 werden verplaatst, realiseerden de mannen dat deze Covid situatie echt heel lang zou gaan duren. De drive om te schrijven was nu nóg groter. Nadat alles geschreven was, vonden ze dat ze iets anders dan anders nodig hadden. “Mijn zang was niet genoeg voor deze nummers”, zegt Fynn. “Maar ook samen was het niet genoeg om die nummers volledig tot bloei te laten komen”. Daarom besloten we deze nummers op onze geheime home page te plaatsen. We hadden voor ons zelf een realistische wensenlijst met zangers en zangeressen waarvan we hoopten dat ze mee wilde werken. Veel van deze muzikanten hadden we al eerder ontmoet tijdens het toeren, en iedereen die op het wensenlijstje stond heeft daadwerkelijk meegewerkt . Het was heel leuk en leerzaam om dit te mogen doen, het was een belangrijke ervaring in onze levens.”
3 September kwam het album ‘The major minor collective’ uit. Er zijn al een paar singels uit, waaronder ‘Catch Me If You Can’, met Chris Robertson (Black Stone Cherry). Er zijn veel positieve reacties van de fans. Maar Fynn kreeg ook reacties dat fans zijn stem missen, dat vleide hem wel. Dat had hij van zichzelf en van zijn stem nooit gerealiseerd. Want hij voelt zich vooral een gitarist, dir zijn stem gebruikt om zijn kunnen op de gitaar beter tot uiting te laten komen.
Holy Ghost met Jon Harvey
Deze mannen zijn wel Pietje precies, maar géén control freaks. Toch was het wennen om de nummers en dus de controle uit handen te geven. Dat vinden de mannen absoluut het meest interessante deel van dit project. Fynn vertelt: “Ik had al een tekst ingezongen voor ‘Corrina Corrina’, maar die hebben we weggegooid. Neil Fallon (Clutch) kwam met een hele andere tekst. Toch waren er ook overeenkomsten. Mijn tekst was: “Wil you remember me?” en Neil kwam met: “Would you please, please come home?”
Het was natuurlijk wel spannend om een nummer te versturen. De vocalisten hadden hun nummer zelf uitgekozen en mochten hun eigen tekst schrijven. Na een paar dagen kregen ze een demo terug. Jon Harvey (Monstertruck) had ‘Holy Ghost’ uitgekozen. Via een video call hoorden Fynn en Philipp hun muziek op de achtergrond. Jon improviseerde, op dat moment was “Hallelujah” er al. Toen hadden Philipp en Fynn al kippenvel, maar dat was er ook bij de eerste demo’s van de andere nummers. “Dat was fantastisch om mee te maken”, zegt Fynn enthousiast.
De gave grunts van Erlend Hjelvik (ex-Kvelertak ) passen perfect bij ‘Multi dimensional Violence’. Zowel het solowerk van Erlend als dat van zijn band staat ver van The Picturebooks af, toch was het fijn om met hem samen te werken. Dit kwam deels omdat ze privé een aantal overeenkomsten hebben. Ze staan ongeveer op de zelfde manier in het leven, zijn alle drie veganistisch, open-minded en hebben een mindful life style. De stem van Erlend vormt misschien wel het grootste contrast met de andere gastzangers en met de zang van Fynn. Moet je je dan geen zorgen maken wat de fans er van vinden? Het antwoord van Fynn was standvastig: ”Aan de ene kant moet je je wel zorgen maken om wat de fans wel of niet mooi zullen vinden. Aan de andere kant moet je je juist niet afvragen of de fans iets wel of niet mooi zullen vinden. Want wij zijn de artiesten, dus moeten er eigenlijk geen regels of angsten zijn. We brengen nooit iets uit waar we zelf niet achter staan, we geven altijd 110% . Ook al vind je sommige dingen misschien iets te ruig, er is echt dagen lang over nagedacht en bijgeschaafd. We kunnen echt muggenziften, alles wat je hoort hebben we daadwerkelijk zo bedoeld.
Het Paard van Troje
Op een gegeven moment besloot Philipp om na een show zijn drumkit flink te verstevigen. “Dat was wel nodig, want na iedere show viel mijn drumkit bijna uit elkaar.” De drumstokken die hij nu gebruikt zijn zo groot, dat ze bij wijze van spreken meer op honkbalknuppels lijken dan op drumstokken. Hierdoor creëerde hij meer en meer een eigen drumstijl. The Picturebooks willen constant nieuwe dingen uitproberen, ze willen niet vast komen te zitten in een bepaald patroon. Fynn verklaart: “We zijn een goede variant van het Paard van Troje, waar steeds iets nieuws uit komt. Dit is een onderdeel van ons geworden, en daar genieten we van. Ieder album is totaal anders dan het vorige”.
En dat is met ‘The major minor collective’ net zo, en dat komt niet alleen door de gastvocalisten. The Picturebooks blijven dus verrassen! Zoals eerder gezegd zijn alle optredens naar volgend jaar verzet. We moeten nog even wachten, maar we kunnen ze op 20 maart 2022 zien in Hedon (Zwolle). Ze staan te popelen om weer te mogen touren.
