De pandemie zette de muziekwereld op zijn kop, maar het Duitse duo The Picturebooks besloot om het beste ervan te maken. Ze begonnen nummers te schrijven voor een nieuw heavy blues album. Dit vierde album kreeg de titel ‘The Major Minor Collective’. Er werkten nogal wat gastmuzikanten aan mee, zoals Lzzy Hale (Halestorm), en Lisa Alley plus Ian Graham (The Well).
Het intro van ‘Here’s to Magic’ is bijzonder. Er is goed gebruik gemaakt van de mogelijkheid om het geluid op een leuke manier in de koptelefoon te verdelen. De blend van de verschillende stemmen is goed. De zang van Dennis Lyxzén sluit aan bij de ruiger geworden muziek. Het drumwerk en de percussie zijn goed en opzwepend. Er zijn diverse details in de muziek verwerkt. Een paar regels van de tekst worden een aantal keer herhaald. Hierdoor blijft deze openingstrack extra snel in je hoofd kleven. ‘Corrina Corrina’ heeft een tedere start op gitaar. Even later barst de gritty blues los, er zijn leuke variaties in tempo en volume. Neil Fallon heeft hier de leadzang, ook zijn stem past bij de muziek. Het is heerlijk om mee te brullen met zowel het refrein als de woordeloze zang.
Het vocale intro, met enkele tonen gitaarspel is gaaf. Chris Robertson van Black Stone Cherry is de zanger van ‘Catch Me If You Can’. De opbouw is couplet- refrein, maar de details voorkomen dat het voorspelbaar wordt. Deze opzwepende track heeft een verrassend ingetogen einde. ‘Holy Ghost’ heeft een heerlijke bluesy start, inclusief het ‘vinger knippen’, als vanzelf tap ik mee met mijn voet. De backing vocals zijn subtiel toegevoegd en passen goed bij de stem van Jon Harvey. Verspreid over het nummer zijn er diverse mooie details van gitaar. Het ritme is en blijft steady. Je hoort ‘Hallelujah’ best een aantal keer terug in dit nummer, maar veel anders dan in ‘alle’ andere nummers waar in je dit hoort. Het plotselinge eind is mooi.
Het tedere gitaarspel vormt een prima combinatie met de heldere, woordeloze zang tijdens het intro van ‘Rebel’. De stem van Lzzy Hale is eerst soulvol, dan komt haar ruwe rockstem naar voren. De muziek is wat rustiger, zodat ze alle ruimte heeft om haar vocale kracht te laten horen. De emotie die ze erin legt komt hierdoor volledig tot uiting. De lange uithaal is fantastisch, wat een power! Je hoort kracht en vastberadenheid in deze rauwe klank. Dit geweldige nummer eindigt mooi klein. De grunts van Erlend Hjelvik vormen een groot contrast met de andere vocalisten. Maar is ook heel anders dan we gewend zijn van Fynn. Toch past ‘Multidimensional Violence ‘ bij de overige opzwepende nummer.
‘Again and Again’ is instrumentaal, experimenteel van opzet. Het is verrassend, jammer dat het maar zo kort is. Met het instrumentale ‘Song 12’ willen Fynn en Philipp iedereen erbij betrekken. Letterlijk iedereen mag zijn/haar eigen tekst op dit nummer schrijven, ook als je geen fan of tekstschrijver bent. De melodie blijft al snel in je hoofd kleven, er zitten uitgebreide rusten in. Kortom laat je inspireren en schrijf je tekst, neem het op. The Picturebooks zal een playlist maken van alle verschillende versies.
De gastzangers hebben allemaal verschillende stijl van zingen. Bovendien hebben ze allemaal een andere stemkleur, toch voelt het als een geheel. Zang en muziek versterken elkaar overal. Het drumwerk is mooi strak, maar met behoud van dynamiek. De veelal opzwepende nummers hebben een toegankelijke opbouw, toch is het geheel ingewikkelder dan in eerste instantie lijkt. Dit komt deels door de verrassende wendingen en het groot aantal gave details, ook in de percussie. Daarnaast hebben de tracks mooie intro’s en outro’s. Live gespeeld met deze complete line up, dat zou fantastisch zijn. Dat is echter wishfull thinking.
‘The Major Minor Collective’ vraagt eigenlijk meer dan een cd alleen. wie weet wat de toekomst brengt. The Picturebooks zijn er in ieder geval in geslaagd om iets anders en verrassends uit te brengen. (8/10) (Century Media)
