Op 12 februari 2021 komt de nieuwe EP van Sivert Høyem uit. Vier jaar na zijn laatste full-album ‘Lioness’ verschijnt ‘Roses of Neurosis’. “De vijf songs van deze nieuwe EP had ik al een tijdje liggen en ik wilde ze op een nette manier uitbrengen. Het had voor mij geen zin om er een nieuw album mee te maken. Ik wilde mijn archieven opschonen, een periode afsluiten.” ‘Roses of Neurosis’ als een stepping stone in zijn persoonlijke en muzikale leven.
“Ik voel dat ik iets nieuws wil doen. Een periode is afgerond, met deze EP”, aldus Sivert. Een kenmerkende periode. “De nummers gaan over een claustrofobisch kleine wereld, mijn gezinsleven. Ik ben een vader met kleine kinderen, maar ik ben ook vaak ‘on the road’. Dat zijn twee heel verschillende delen van mijn leven. Ik geprobeerd deze twee delen, bijna twee werelden, op deze EP bij elkaar te brengen.” Silvert is duidelijk heel tevreden met het resultaat. “Op ‘Roses of Neurosis’ staan maar vijf nummers, maar de richtingen zijn zeer divers. En de songteksten brengen deze richtingen toch weer bij elkaar, als een eenheid. Dat is echt heel mooi gelukt.”
De songs voor ‘Roses of Neurosis’ zijn geschreven tussen 2016 en nu, een periode waarin Sivert ook andere muzikale activiteiten had. “Ik werkte samen in een band-project ‘Paradise’ met Engelse muzikanten, zoals Rob Ellis uit de band van PJ Harvey. En ik ben eenmalig weer gaan toeren met Madrugada”, met onder meer twee leden van zijn huidige begeleidingsband.
Natuurlijk komt dan ook de vreselijke manier ter sprake waarop Madrugada tot een einde kwam, één van de meest succesvolle Noorse bands, ever. ”We hadden steun van grote labels. We namen op in prachtige studio’s en werkten met grote producers. We wilden met Madrugada echt een grote, internationale band worden, maar wel op onze eigen manier. We kregen daarvoor ook alle vrijheid van ons label.” En dan, in 2007, de dood van gitarist Robert Burås. Een overlijden dat alles veranderde. Het album waaraan ze werkten werd nog afgemaakt. Er kwam nog een afscheidstournee. En toen werd het licht uitgedaan voor Madrugada…
Soms denk je wel eens: wat als…? Wat als Robert Burås niet op 31-jarige leeftijd was overleden? “Daar heb ik ook vaak over nagedacht, vanmorgen nog. Het is moeilijk te zeggen. We hadden in Noorwegen een enorme hit met ‘Lift me’, samen met Ane Brun. We speelden in grote arena’s. Maar toch zat het niet helemaal lekker in de band, we spraken niet veel.” Sivert klinkt nog steeds wat bedrukt als hij het verhaal vertelt. “In 2007 probeerden we juist weer samen de draad op te pakken. We hadden een geweldig optreden in New York. We werkten aan een nieuw album.” Sivert zucht. “Datzelfde jaar stierf Robert. Dat album, waar we toen samen aan werkten, dat is nu mijn lievelingsalbum. “Het laatste Madrugada-album. In zijn woorden klinkt nog steeds het diepe respect en de waardering voor Robert. “Hij was een geweldige gitarist.” Maar ook in die tijd zochten beiden al naar muzikale avonturen buiten de band. “Ik solo, hij met de band My Midnight Creeps. Ik durf dus ook niet te zeggen of Madrugada nog lang had bestaan als Robert nog had geleefd. Geen idee.” Maar één ding weet hij wel zeker: “We hebben met Madrugada echt een geweldige tijd gehad.”
Het einde van de band was een natuurlijk moment om solo verder te gaan. “Ik wilde altijd muziek maken op een bepaald niveau, met een groot publiek. En ik hoopte dat het me ook zou volgen als een soloartiest, als Silvert Høyem.” Natuurlijk zijn er wel dingen veranderd. “Ik ben misschien iets persoonlijker geworden in mijn nummers.” Van de andere kant lijkt veel bij het oude gebleven. “Ik probeer nog steeds te bereiken wat ik toen met Madrugada ook wilde. Bij gebrek aan een betere omschrijving noem ik het de donkere romantische kant van de rockmuziek. Dat raakt me.” Hij wordt lyrisch als hij vertelt over Leonard Cohen. Of over Jeff Buckley (“Dat eerste album, geweldig”), of Mazzy Star (“Hun concert in Oslo was het mooiste dat ik ooit heb gezien, amazing”). Het heeft hem muzikaal gevormd. “Als je op jongere leeftijd deze muziek hoort, blijft die bij je, je hele leven.” Het trekt hem aan, dat ietwat donkere, de melancholie, het gevoel van de herfst. Maar hij durft het niet therapeutisch te noemen. “Mijn songs gaan altijd over iets dat me raakt, waar ik mee bezig ben, waarover ik nadenk. Vrij persoonlijk dus. Zo heb ik ook dingen verwerkt, kon ik ze een plaats geven. Maar daarnaast schrijf ik ook over algemenere zaken. Ze moeten dan wel eerlijk overkomen, ook al zijn ze soms fictief.“ Dus geen muziek als uitlaatklep. “Nee, het is werk, maar wel werk waarvan je heel veel energie krijgt. En ook dingen kunt loslaten, in je teksten, je muziek. Creativiteit voedt je ziel.”
Sivert komt uit Noorwegen, een land met een grootse natuur, waarin de mens zich nietig kan voelen. “Ik sta dicht bij die natuur. Het is een deel van wie ik ben. Misschien is het wel de melancholie, opgewekt door de eindeloos lange winternachten in het hoge, bijna arctische noorden waar ik vandaan kom. Het is een fantastisch deel van de wereld, maar ik probeer het niet bewust te laten doorklinken in mijn muziek.”
Sivert Høyem is een artiest, die zijn gevoelens en creativiteit uit in zijn muziek. “Maar ik heb me niet altijd een muzikant gevoeld. Dat is pas de laatste jaren zo gegroeid.” Dat is anders met zijn prachtige, kenmerkende stem, die door velen wordt geroemd. ”Nee, ik heb nooit geleerd hoe ik moest zingen”, Sivert lacht, “Het was er gewoon.” Naast muziek was tekenen ook altijd een grote passie. “En history! Ik kwam thuis en las boeken over vroeger, bekeek de plaatjes van ridders. Ik heb ook geschiedenis gestudeerd. Maar ik kwam erachter dat het voor mij meer het dromen, het mijmeren over de geschiedenis was, dan de feiten en theorieën.” De donkere romantische kant, waar zagen en hoorden we dat nog meer?
Zeker ook op zijn nieuwe EP ‘Roses of Neurosis’. “Ook hier klinkt mijn fascinatie door voor een soort ’80 sound, het melancholieke deel, zoals Leonard Cohen met ‘I‘m your man’, of de band Blue Nile, het donkere deel van Bruce Springsteen…” Zoals gezegd, Silvert is heel tevreden over zijn EP als geheel. En over het nummer ‘Run away’ misschien nog in het bijzonder. “Het past echt goed in mijn catalogus, bij alles wat ik heb gemaakt. Eén van mijn goede nummers.” En exemplarisch voor de periode die hij nu gaat afsluiten. “Ik voelde me gevangen in het normale leven. En triest dat ik dat leven niet waardeerde. Ik was in beslag genomen door thuis. Daar wilde ik iets over schrijven.”
Het nummer kun je, net als de hele EP, beschouwen als een stepping stone naar een nieuwe periode. Maar het is ook kenmerkend voor zijn hele leven, als persoon, als muzikant. “De tekst is oprecht, er zit wat humor in, is relativerend. En ik vind mijn zang hier heel goed. Ik ben trots op het nummer.”
‘Roses of Neurosis’: een stepping stone in de natuurlijke rijkdom van Sivert Høyem.
Foto’s (c) Frode Fjerdingstad
