Het jaar 2020 nadert zijn einde. Voor ons iedereen is dit niet het jaar geweest waarop we hoopten. Persoonlijk heb ik al mijn jaar overdacht en het zal niet in mijn top 5 meest favoriete jaren van mijn leven komen.
Enfin, nu is het tijd om voor Maxazine mijn top 5 van beste albums samen te stellen en te motiveren welk album ik absoluut het beste vond het afgelopen jaar. Door het ontbreken van live optredens was er des te meer tijd om nieuwe releases te beluisteren en dat heb ik dan ook fervent op me genomen het afgelopen jaar. Er komt elke week zoveel uit dat het godsonmogelijk is om alles tot je te nemen.
Interessante en minder interessante albums die je krijgt opgestuurd of aangeboden worden altijd wel beluisterd. Daarnaast staat mijn eigen radar natuurlijk constant aan en doe ik mijn uiterste best om bij te blijven op de muziekstijlen die mij interesseren. Dat alles resulteerde afgelopen jaar erin dat ik zeker 200 nieuwe releases heb beluisterd. Van die 200 heb ik er meer dan veertig voor Maxazine gerecenseerd en beoordeeld. Als ik alles bereken waardeer ik de door mij gerecenseerde albums gemiddeld met een 7. Een dikke voldoende dus zou je zeggen voor het muziekjaar 2020.
Persoonlijk vind ik 2020 qua releases een zeer goed jaar. Er zijn namelijk naast een aantal verschrikkelijke albums ook een aantal potentiële meesterwerken uitgebracht. Uit principe waardeer ik albums nooit op een 10 als ik recenseer. Eeuwigheidswaarde, de voorwaarde waaraan een waar meesterwerk moet voldoen, moet namelijk in de toekomst blijken. Je kan een 9 scoren en dan in de jaren daaropvolgend naar een absolute 10 groeien.
Dat gezegd hebbende, voilà! Zoals Julius Caesar al zei: “Alea iacta est”. De teerling geworpen. Ik kan niet meer terug.
‘Panther’ – Pain of Salvation
‘Love Disorderly’ – Thomas Azier
‘Even in Exile’ – James Dean Bradfield
‘Weltschmerz’ – Fish
‘Mesdames’ – Grand Corps Malade
Al deze albums heb ik gerecenseerd en gewaardeerd met het hoogst haalbare, een negen dus. Wellicht kan ik over een paar jaar zeggen dat er een zich heeft ontwikkeld tot een fonkelende tien. Ik hoop het van harte.
‘Panther’ van de Zweedse progressieve metal band Pain of Salvation steekt na lang beraad net boven de nummers twee en drie uit. Eigenlijk is het een ex aequo, waarbij ik al inzoomend uiteindelijk de beslissing maak dat ‘Panther’ de beste is van 2020.
Best opmerkelijk eigenlijk. Ik ben niet per se een metalliefhebber, verre van eigenlijk. Ik vind ‘Panther’ vooral zo goed omdat ik het niet zomaar een muziekalbum vindt. Dit is kunst met een grote ‘K’. Pain of Salvation treed buiten de gebaande paden van het genre. Verbaasd werd ik door hun experimentele kracht en durf. Muzikaal is het van zeer hoog niveau. In het metal genre is dat niet altijd even vanzelfsprekend, if you don’t mind me saying so.
De band laat zien dat ze zich enorm ontwikkelen. Het maakt nieuwsgierig waar ze een volgende keer weer mee gaan komen. Ik kan niet wachten om dit materiaal live vertolkt te zien worden. ‘Panther’ is naast origineel, creatief, gedurfd en vernieuwend ook nog eens erg persoonlijk en zoals de Duitsers zeggen ‘hautnah’. Het album wordt elke keer beter als ik ernaar luister. Misschien groeit het wel naar de perfecte 10.
Vooral in de competitie tussen Pain of Salvation en het album van Nederlander Thomas Azier was het vrijwel onmogelijk onderscheid te maken voor mij. Ook ‘Love Disorderly’ voldoet aan alle eisen voor een waar meesterwerk. Klote lijstjes. Liever had ik ze beiden op de eerste plaats gezet.
Het is niet anders. Op naar 2021.
