Als je als popliefhebber in Limburg op een gewone doordeweekse woensdag een levende legende als de Britse zanger Colin Blunstone live kan zien op regionaal poppodium de Bosuil in Weert, dan weet je dat het met de kwaliteit van het aanbod in de mooiste provincie van Nederland meer dan goed is gesteld.
De eerste tekenen van aankomende nachtvorst op de voornaamste aanvoerroute voor publiek, de Weertste Ringbaan-Noord konden niet verhoeden dat een groot aantal popliefhebbers de weg naar de Bosuil wisten te vinden. Een uur voor aanvang was het al gezellig druk met popliefhebbers, die voor het grootste deel allemaal aan hun tweede jeugd waren begonnen. Mensen dus met verstand van zaken, die de jaren 60, 70 en 80 samen blijvend doorleefd hadden, en waarbij het muzikale DNA gevormd is door Woodstock, folk, vrije liefde, minuten durende intro’s met psychedelische gitaarsolo’s en verantwoord paddogebruik. Als je dan, na een carrière als sosjaal kultureel groepswerker van je pensioen gaat genieten, dan heb je natuurlijk ook tijd om op een mooie doordeweekse avond naar een tof konsert te gaan !
Alle gekheid op een jointje, Colin Blunstone is een levende legende. Leadzanger van ‘the Zombies’, voornaam lid van het originele Alan Parsons Project en ook als soloartiest succesvol. De man met de prachtige mooie , dromerige stem. Een vocaal bereik dat nu, na meer dan vijftig jaar carrière, onaangetast bleek te zijn.
Even na negen tikte de band af. Veel mensen schrokken zich een hoedje, want de band was vrij onopvallend het podium opgelopen, maakten geen poespas en knalden met serieus rockvolume en intensiteit meteen de zaal plat met de eerste Zombies classic van vanavond ‘Time to move’. Colin Blunstone, 74 jaar inmiddels nam met zijn frêle gestalte het podium in bezit. Wat meteen opviel en velen in het publiek zichtbaar raakte was zijn presence en die stem. Loepzuiver en geen spat veranderd. Natuurlijk bleek er patina te zitten op de klassieke sound van weleer, dat maakte hem alleen nog maar mooier, intenser. Het hoog haalde Blunstone met schijnbaar gemak alsof er niets aan de hand was. In het laag had zijn stem, zo bleek tijdens het optreden een heel mooi extra randje gekregen dat bij tijd en wijle deed denken aan Randy Newman.
Om de zaal maar meteen helemaal murw te spelen kwamen er twee prachtige classics achteraan ‘What becomes of the broken hearted’ en Duncan Brown’s ‘Wild Places’ bezorgden menigeen in de zaal kippenvel. De vierkoppige begeleidingsband was van uitzonderlijke klasse. Geen sequencer tracks, geen fopmuziek, alles direct en snaarstrak samengespeeld met gitarist en toetsenist als uitschieters, zonder de zeer solide ritmesectie tekort te willen doen.
Blunstone bleek een amicale, vriendelijke, grappen vertellende , easy going man te zijn, die het publiek meenam op reis door zijn al meer dan vijftig jaar durende carrière. Het optreden was in twee sets verdeeld hetgeen goed te begrijpen was, gezien de man’s leeftijd en de intensiteit waarmee gespeeld en vertolkt werd. Hoogtepunten uit set 1 waren verder een onwaarschijnlijk mooie en aangrijpende versie van ‘Tracks of my Tears’ en de vergeten hit ‘Say you don’t Mind’
In de tweede set werd er nog een tandje bijgezet. Het publiek genoot met volle teugen en werd verwend tot op het bot. Wat een prachtig concert werd hier verzorgd. De man, de legende, alles werd in originele toonsoort gezongen, voorwaar een compliment an sich waard.
De muzikale all inn ervaring vond zijn hoogtepunt in het einde van set twee.‘Time of the Season’ de tweede grote Zombies hit, die we allemaal kennen uit de film ‘Awakenings’ werd opgevolgd door het verstilde en adembenemend mooie Alan Parsons nummer ‘Old & Wise’. Op de muziek na kon je een speld horen vallen in de Bosuil. De mensen hingen aan de lippen van de zanger. Uitvoering, frasering, beleving. intensiteit, ogen dicht en genieten. De saxofoonsolo op het origineel werd vervangen door een hartverscheurend mooie gitaarsolo, en het publiek ging mee in de vibe van het moment. Het applaus kon niet lang genoeg duren. Of het nog niet genoeg was, moest ‘She’s not there’ nog gespeeld worden.
Colin Blunstone, kwam zag en overwon in Weert. Laat dit een waarschuwing zijn aan alle millennials om nooit een oudere muzikant niet serieus te nemen. Age is but a number. Blunstone is een held, een legende, en met die wetenschap bleef het nog even lekker rustig in de Bosuil.
Foto’s Patrick Strouken
