Fin Greenall begon eind jaren ’90 als producer en DJ bij het label Ninja Tunes. Na verloop van tijd nam hij afstand van de dance muziek en focuste hij zich meer op meer traditionele muziek. Daar begon de samenwerking met bassist Guy Whittaker en drummer Tim Thornton en vormden ze de groep Fink. Nog geen maand geleden brachten ze hun achtste album ‘Bloom Innocent’ uit en zijn direct op tournee gegaan om het aan het publiek ten gehoren te brengen, waaronder in De Roma in Antwerpen.
Een 50-tal mensen waren op de vloer en de tribune was half gevuld, dit vanwege de regel ‘wie eerst komt eerst maalt’; toen Sophie Hunger samen met Julian (percussionist) op het podium kwam. De Zwitserse zangeres is iemand die niet buiten de lijntjes kleurt, want er zijn geen lijntjes. Haar unieke stijl van zingen en muziek bracht het publiek in vervoering. Julian speelde op zijn drum met attributen en soms tegelijk op een xylofoon. Vandaar dat Fin hem later op de avond nog een octopusdrummer noemde. Sophie speelde op akoestische en elektrische gitaar allerlei riffs, soms rock, dan weer folk en op een gegeven moment speelde ze een solo die als een bassolo klonk. Ze waren nu twee weken op tournee met Fink en dat was voor haar een zaligheid, omdat het publiek muziekliefhebbers zijn en dat gaf haar de vrijheid, wat ook degelijk te horen was. Deze dame met een vrij jong uiterlijk is ook al een dikke 15 jaar actief en dat was duidelijk te zien: men zag dat ze er gewoon plezier in had. Het was de eerste keer in Antwerpen voor hen, iets was ze als een blind date omschreef. Daarop gaf iemand uit de zaal een reactie, waarop ze zijn naam vroeg en die verwerkte ze direct in haar volgende nummer. Een zeer mooi moment was toen ze een nummer a capella in een mengeling van Zwiters Duits en Retro-romaans zong. Het publiek, dat al was opgewarmd, gaf hen een welgemeend applaus en er hing een gevoel dat het men het niet erg gevonden zou hebben als ze nog langer zouden hebben gespeeld.
Het podium werd omgebouwd en men zag twee drumstellen staan, een piano en dan de microfoonstandaard voor Fin en de basversterker van Guy. Om tien over negen opende ze met ‘We Watch The Stars’ van hun recentste album en creëerden daarmee al direct een mooie sfeer. De nummers van Fink gaan over het alledaagse leven: gedachten ervan en vooral het gevoel. Bij het derde nummer ‘Warm Shadow’ klapte het publiek achter in de zaal mee, terwijl men vooraan luisterde. Na ‘Once You Get a Taste’ en ‘I Just Want Yes’ gingen ze er letterlijk voor zitten. Piano, akoestische bas, akoestische gitaar en de twee drummers natuurlijk, die in principe al de hele avond zaten. Er werd zo een intiem moment gecreëerd en dat was wel zeer speciaal, aangezien de Roma een zeer hoog plafond heeft. In die sfeer vertelde Fin dat ze daar eerder waren geweest, maar dacht dat het kleiner was: “Like in the old days, when we come in and thought “Whoo, there must be a mistake.” Hij was ook zeer dankbaar dat iedereen daar was op een de doordeweekse dag: “on a school day. Did you do your homework?”
De titeltrack ‘Bloom Innocent’ duurt op het album al een dikke zes minuten en omdat ze er zo’n zin in hadden maakte ze er een kleine 10 minuten van. Dat bewees hoe goed ze waren, om een nieuw album live zo briljant te spelen. Ook om de intieme sfeer die het album voortbrengt in een grote zaal meer volume te geven, zonder het gevoel ervan kwijt te raken. Hij bedankte het publiek nog voor het appreciëren van de nieuwe nummers, terwijl er tijdens die nummers redelijk wat mensen doorheen stonden te praten. Blijkbaar kenden velen het nieuwere werk nog niet.
Wat erop volgde was ‘Pilgrim’ van ‘Hard Believer’ uit 2014. Een heerlijk nummer met een strak ritme waarbij het hele publiek meeklapte. Het bouwde gestaag op tot een geweldig apotheose, dat natuurlijk ontvangen werd met een luid applaus.
Bij ‘Out Loud’ van hun laatste album zei Fin nog tegen bassist dat het einde perfect was. Hij vond het ook een perfecte avond: Het geluid, de sfeer, de zaal, het publiek en eindigde daarom met het nummer ‘This is the thing’. Het nummer was destijds geschreven voor hun partners om uit te leggen waarom ze zo graag op tournee gingen.
Na een dik half uur was er nog tijd voor een bisnummer en dat nam Fin geheel voor eigen rekening: zittend met akoestische gitaar.“Een nummer dat nooit als verzoek gevraagd wordt,” zei hij, waarop er vanuit het publiek nummers geroepen werd. Daar had hij even geen zin in, want “de sfeer is nu goed, dus begin niet te schreeuwen.” Tot iemand correct “Walking in the Sun’ riep.Het publiek was heel stil en toen het nummer gedaan was en hij dankbaar van het podium afliep, zag men dat hij een vuistgebaar maakte van ‘yes!’.
