Wybe Zijlstra (WHYBE) is een jonge muzikant van 20 jaar uit Maastricht. Hij won in 2017 de titel ‘Beste muzikant van Limburg’ van stichting Kunstbende en dit jaar doet hij mee met de Popronde 2019! Tijd dus voor een eigen EP zal Wybe gedacht hebben! Half oktober bracht Wybe in eigen beheer het vijf nummers tellende werkstuk ‘Under the truth’ digitaal uit.
Wat na een eerste draaibeurt vooral blijft hangen is dat Wybe, ondanks zijn nog jeugdige leeftijd geen vrolijke Frans lijkt te zijn. Op ‘Under the truth’ is geen ruimte voor vrolijkheid of weke vorm van warmte dan ook. If anything ga je je een beetje zorgen maken over Wybe. Waar moet dit heen met zoveel zwaarmoedigheid?
De tracks zijn zeer basic in compositie en uitvoering en ook de opname is gemaakt met een kleine, analoge, onafhankelijke underground studio, volgens Wybe zelf in een klein geïsoleerd dorpje op de flanken van de Mont Ventoux. Het blijft een beetje een raadsel waarom Wybe dit proces met zoveel bijvoeglijke naamwoorden wil beschrijven. Wil hij juist benadrukken dat hij deze EP helemaal alleen heeft gemaakt, in complete afzondering van de mensheid op de gure helling van een lelijke berg, en dat hij daardoor zo depressief klinkt, of zoekt hij een verklaring voor het feit dat hij, ondanks een wellicht toch aanwezige positieve inborst, zichzelf er niet toe kon zetten iets vrolijkers te maken?
De man is potdorie net 20 jaar en zingt in het nummer met de veelzeggende titel ‘I feel very bad’ de volgende tekst: “It feels like I am dead when i am singing this song”. Het erge is dat je hem meteen gelooft wanneer je het hoort.
De EP begint met de track ‘My sweet’. Simpele repetitieve begeleiding op een, niet altijd even zuiver klinkende akoestische gitaar, begeleidt met gedubbelde vocalen. Het nummer leidt de luisteraar meteen mee naar het donkere universum van Wybe. Tekstueel komt Wybe niet verder dan twee zich steeds maar in dezelfde cadans en ritme voortslepende zinnen die nietszeggend zijn.
Dan ‘The Moon’. Ook weer een repetitief patroontje op akoestische gitaar, dit keer een dun syth akkoord erbij en brushes. Stem wordt her en der gedubbeld met een vrouwelijke backingvocaliste. Ik vermoed dat Wybe de luisteraar wil betoveren met een soort van deprimerende sferische soundscape-achtige muziek, maar dat blijft toch wat gissen. Tekstueel gaat het nog slechter inmiddels met Wybe. De depressie die in de eerste track wordt ingezet, verdiept zich. Ik hoop voor Wybe dat zijn muziek zijn therapie is, anders zou ik professionele hulp willen adviseren om deze periode achter zich te laten.
Het derde nummer ‘I want you to be mine’ is welhaast uptempo te noemen voor Wybe. Maar Wybe gaat ook onverdroten voort met zijn depressieve teksten. Dit is gewoon echt niet leuk meer om naar te luisteren, potentieel gevaarlijk denk ik zelfs voor mensen die zelf in de put zitten. In een obsessief herhalend patroon, met steeds verdergaande teksten vertelt Wybe het verhaal van een vrouw die bij hem weggaat, en waarbij hij zich afvraagt hoe hij door moet met leven zonder haar. De tekst is zo koud en duister dat je onwillekeurig hoopt dat Wybe niet ergens een ex aan het stalken is.
Als voorlaatste track dan ‘Walk like a dog’. Opnieuw zo’n inmiddels strontvervelend repetitief themaatje wat je binnen een minuut de neus uitkomt. Geen enkele variatie, Wybe doet niet aan bridges of enige variatie. Het leven is al erg genoeg. Nu ook weer mist hij een vriendin die naakt bij hem in bed ligt, wil hij daarna haar voeten kussen. Het gaat maar door.
‘I feel very bad’ is dan uiteraard van hetzelfde doodskleed een pak. De EP is dus nogal duister, donker en koud. Over het muzikale gehalte ga ik niet eens een uitspraak doen. Dat is er niet. Ik maak me, na het beluisteren van dit werkstuk wel serieus zorgen over Wybe. Ik hoop dat hij zichzelf snel wat positiever in het leven voelt staan, dat hij een leuke vriendin vind die ook even bij hem blijft, zodat hij weer wat kleur op de wangen krijgt.
Kom op Wybe, je bent te jong hiervoor, echt veel te jong. (1/10) (eigen beheer)
