Reverend Freakchild gebruikt zoveel verschillende namen, dat het haast niet meer bekend is wat zijn echte naam is. Naast de al genoemde naam kwamen we eerder ook al Sal Paradise, Bhoomisparsha, Fordham, Billy en Floyd Graves tegen. Zijn moeder speelde klassiek piano en zijn vader was een groot bluesfan. Hij haalde graden in filosofie en theologie. In diverse bands speelde hij rock, rootsrock en blues. Zelf noemt hij de muziek die hij als Reverend Freakchild maakt een combinatie van blues, punk en psychedelische rock.
Reverend Freakchild is een uit Hawaii afkomstige en tegenwoordig in New York levende singer-songwriter die dus al diverse schuilnamen heeft gebruikt. Je kunt hem zeggen wat je wilt, maar bij ieder album weet hij iedereen weer te verrassen. Ook op ‘Road Dog Dharma’ breekt hij met alle conventies. Het begint met gekraak van een radio dat overgaat in het a capella gezongen ‘Going Down The Road Feeling Bad’. Van de vijfentwintig nummers op het album zijn ongeveer de helft delen van radio-interviews die hij in de loop van de tijd heeft gedaan. En tussendoor staan nummers in de bekende Reverend Freakchild stijl. Variërend dus van ouderwetse blues, bluesrock, country en psychedelische rock. Sommige nummers zijn solo uitgevoerd en andere weer met ondersteuning van een band, waar onder meer drummer Chris Parker en gitarist Hugh Poole deel van uitmaken.
Nummers die een bijzondere vermelding verdienen zijn de J.J. Cale cover ‘Call Me The Breeze’ en het aloude Beatles-nummer ‘Tomorrow Never Knows’, dat hier als countryblues wordt uitgevoerd. Opnieuw een verrassende en interessante plaat van de Reverend. (7,5/10) (Floating Records)
