Vaudou game is de muzikale creatie van Peter Solo, de grondlegger van de zogenaamde Voodoo funk. Solo komt uit Aného-Glidji (Togo), de plaats van de Guin-stam en een belangrijke plek in de Voodoo cultuur. Geïnspireerd door de energieke Afro-Funk uit de jaren ’70 kreeg Solo het idee om deze twee muzieksoorten te combineren. In zijn muziek zijn er invloeden van Rythm’n blues, soul, James Brown, Otis Redding en Wilson Picket.
Twee jaar geleden verscheen het debuut album ‘Apiafo’. Daarna is de band bijna constant op tournee geweest. Ondanks het vele touren verscheen er recent het album ‘Kidayu’. De zanger en gitarist Peter Solo wil met zijn muziek een missie uitdragen. Hij wil zijn op voodooritmes gebaseerde muziek aan de man brengen en begrip kweken voor de voor ons mysterieuze cultuur, die volgens hem in een vreemd daglicht is komen te staan. Voodoo is geen wraakzuchtige religie met bloederige rituelen. Bij voodoo draait het om leven in harmonie.
Het zeskoppige ‘Vaudou Game’ heeft een ongelooflijk strakke ritmesectie, twee blazers en een toetsenist. Het publiek van de Effenaar in Eindhoven was in eerste instantie nog een beetje afwachtend. De frontman gaf na de eerste paar nummers aan dat ze energie met het publiek uit wilden wisselen. Dit gebeurde na dit verzoek mondjesmaat. Het publiek was echter wel geboeid, en bleef muisstil toen Peter Solo uitleg gaf over het begrip Voodoo.
Westerlingen hebben vaak nog het idee dat Voodoo inhoudt dat er spelden in poppetjes worden gestoken en dat er veel zwarte magie bij deze religie komt kijken. Niets is minder waar. De charismatische zanger gaf aan dat Voodoo gaat over de verbinding met de aarde en alles wat daarop groeit en bloeit. In de Westerse maatschappij weten we vaak niet eens meer waar ons voedsel vandaan komt. We gaan naar de supermarkt, kopen ons in plastic verpakt voedsel en eten dit zonder nadenken op.
Volgens Solo heerst er in Afrika meer bewustzijn voor wat de aarde ons geeft. Hij pleitte voor meer bewustzijn in onze westerse cultuur. Na zijn pleidooi kwam het publiek al wat losser. Toen alle bandleden op koeienbellen begonnen te slaan was het hek van de dam. Het publiek kwam in beweging en er werd volop gedanst op de opzwepende muziek. Nu het publiek deze energie vrijgaf werd de band ook steeds enthousiaster.
Peter Solo had een rauwe James Brown-achtige zang. De blazers brachten dampende soul en de gitaarrifs en drums waren funky. Het mocht dan ook geen wonder zijn dat er na afloop een lange rij stond bij de merchandise. Er werden volop cd’s en vinyl verkocht. Peter Solo signeerde en ging op de foto met zijn fans. En zo kwam deze avond tot een geweldig einde.
Foto’s (c) Mira van der Hagen
