Daar is zij dan: de nieuwe Sharon van Etten. Daarmee bedoelen we zowel het album als Sharon zelf. Het heeft namelijk wel even geduurd voordat de opvolger van het succesvolle album ‘Are we there’ er was. Deze verscheen in mei 2014 en werd door pers en publiek zeer goed ontvangen. Ook live oogstte ze veel lof, zoals op een zeer intiem concert tijdens de Nuits Botanique in Brussel in 2015. Daar liet ze horen groots te kunnen zijn in een kleine muzikale setting.
Zowel het concert als het album waren een hoogtepunt in de reis die ze als singer-songwriter had gemaakt vanaf haar officiële debuut in 2009. Elk album was een verdere stap in haar ontwikkeling, een organische groei. Sharon van Etten ontwikkelde zich steeds verder, kreeg steeds meer aandacht, maar bleef heel herkenbaar. Vooral vanwege haar stem, maar ook vanwege de folky-indie arrangementen die de nummers ondersteunden. Meer dan ondersteuning was het meestal niet. De nummers werden gedragen door haar opvallende stemgeluid, zodat vrijwel alle aandacht uitging naar haar indringende en persoonlijke teksten.
Nu is er dan ‘Remind me tomorrow’. Naast een nieuw album ook een nieuwe fase in het leven en de muziek van Sharon. Deze vrouw met de zeer Nederlands klinkende naam, maar afkomstig uit New Jersey en woonachtig in Brooklyn, NY, is ondertussen ook moeder geworden. Muzikaal is er ook één en ander veranderd. Misschien ook een soort nieuwe geboorte, zonder het eerdere leven vaarwel te zeggen. ‘Remind me tomorrow’ klinkt nog echt des Sharons, maar dan anders, grootser, veelzijdiger. De muzikale arrangementen zijn er niet meer voor de ondersteuning. Ze vormen één geheel met de persoon en de stem. Een mooie chemie tussen folky, indie en elektronica. Dus geen voortzetting van de lijn uit het verleden, maar een wedergeboorte, een re-incarnatie in topvorm.
Een goed voorbeeld is het nummer ‘No one is easy to love’. Hierin is de oude, minimale op gitaar of piano gebaseerde ondersteuning vervangen door een tapijt van electronica en beats. Alleen al de intro doet je beseffen dat hier iets nieuws aan het ontstaan is. Het nummer bloeit verder uit tot een perfecte indiesong, die net als andere nummers soms doet denken aan werk van Daughter. Onmiskenbaar is de invloed van producer John Congleton (o.a. Modest Mouse, Franz Ferdinand en David Byrne), die heel goed aanvoelde wat de nummers nog nodig hadden en nog konden verdragen. Zo is de electronica duidelijk aanwezig, maar niet overheersend en goed afgemixt. De teksten blijven echter nog steeds meanderen en zijn echt Sharon van Etten, nog steeds worstelend met liefde en genegenheid:
No one’s easy to love
Don’t look down, my dear, don’t be surprised
No one’s easy to love
Don’t look back, my dear, just say you tried
Het album biedt veel afwisseling. Zo is er ook plaats voor het prachtig opgebouwde nummer ‘Malibu’, en het melodramatisch ‘Shadow’. Ze sluit af met het gevoelige ‘Stay’, geschreven als moeder voor haar kind:
Don’t wanna hurt you
Don’t wanna run away from myself
Want your whole star to shine on in
One star, one light
The meaning of life
De liefde die ze niet vindt in relaties, lijkt ze eindelijk wel te hebben gevonden als moeder. Gelukkig, maar ook wanhopig om het weer kwijt te raken. ‘Stay’… Een afsluiter om stil van te worden. En om het album weer opnieuw af te spelen om te de gelaagdheid in de songs verder te ontdekken. En de tijd te overbruggen tot een nieuw album in de toekomst. Pas dan kunnen we oordelen of dit echt een wedergeboorte is. Oké, het jaar is misschien nog erg jong, maar hier hebben we al een pareltje voor de eindlijstjes van 2019. ‘Remind me tomorrow’? Nee, niet alleen morgen, maar waarschijnlijk heel lang. Tijdloos heet dat toch? (9/10) (Jagjaguwar)