Nederland en België doen al jaren goeden zaken in de muziekindustrie. Zo zijn er genoeg Nederlandse artiesten die België verblijden met zijn of haar muzikale kunsten, maar krijgen wij andersom van de Belgen ook genoeg om van te genieten. Warhola is een van die Belgische bands die de grens van Nederland heeft opgezocht. Hoewel Warhola in Nederland nog op een minuscuul voetstuk staat, is dat plateau in België al wat groter. Warhola werd in 2013 opgericht door leadzanger en frontman Oliver Symons. Ondanks dat Warhola nog hard aan haar carrière werkt, is Symons al een bekende man in de muziekindustrie. De meesten zullen de leadzanger kennen van zijn andere band Bazart waar hij de rol van zanger, toetsenist en gitarist tot zich neemt. Symons is een muzikale duizendpoot, maar zal zich met zijn band Warhola wel weer opnieuw moeten bewijzen.
In 2016 verscheen de debuut EP genaamd ‘Aura’ en de vijf nummers op die plaat waren dan ook niet te missen op de setlist. De unieke, fragiele en hoge stem van Symons drong zich door de stilte van het publiek heen en baande zich een weg door de open ruimte. Het was nog maar de vraag of de stem van Symons krachtig genoeg was om er solo mee weg te komen, maar al snel bleek dat mensen het klankgeluid meer dan goed konden waarderen. Het mooie aan het live optreden van Warhola was dat ze zich niet vies voelden om hun eigen nummers her en der een beetje aan te passen. Het publiek bleek nog niet echt door en door bekend te zijn met het werk van de band, maar dat deed de sfeer niet ten onder. In de zaal was het publiek gevarieerd van jong tot oud, maar waren de uitingen en de dansmoves op gelijke hoogte.
Een band die nog maar weinig nummers op de teller heeft staan, brengt altijd verassingen met zich mee. Nieuwe nummers zitten verstopt in de setlist of ze trekken een cover van een van hun inspiratiebronnen uit de hoed. Zo ook bij Warhola. Halverwege de setlist bracht de band een eigenzinnige cover van het nummer ‘Slide’ van Calvin Harris ft. Frank Ocean ten gehoor. Hoewel het instrumentaal, gezien de overload aan synthesizers, niet veel afweek van het origineel maakte de stem van Symons het een cover naar zijn eigen hand.
De bekendste nummers als ‘Unreval’, ‘Lady’ en ‘Jewels’ kwamen uiteraard ook voorbij. Vooral bij het afsluitende nummer ‘Jewels’ werd er meer dan goed door het publiek getoond dat er in Nederland ook een fanbase aanwezig is. Aan het podiumgedrag van Symons is te merken dat hij al jaren ervaring heeft. Ook aan zijn houding is te zien dat hij goed kijkt naar zijn Bazart-collega Mathieu Terryn.
Er werd tijdens het concert geen woord gesproken. Niet door het publiek, ook niet door de band. Elektro en pop gecombineerd met veel melancholie maakte het een mooie formule om je aandacht niet te verliezen. Voor Symons als groot artiest die normaal vaker op het podium staat met Nederlandstalige popsongs, past het Engelstalige elektro-genre hem als geen ander. Zijn hoge stem heeft daar het grootste aandeel in, maar met dubbele synthesizers en drums weet hij mooie melodieën te creëren die zijn vocale kunsten verder omhoog duwen.
Alles leek te kloppen. Het publiek genoot duidelijk en het podiumgedrag van de band was erg professioneel. Ondanks dat de stem van Symons af en toen over zijn kunnen heen ging zouden negatieve woorden niet op zijn plaats zijn. Warhola heeft een mooie start gemaakt in Nederland en zal waarschijnlijk nog vele kilometers maken. Het optreden was wel maar van korte duur. Een klein uurtje stonden de Belgen op het podium in de kleine zaal van Paradiso. Kort, maar voor Warhola een krachtig optreden. Een optreden die het voetstuk van de Belgen weer iets heeft laten groeien.
