De band waarvan ik deze keer een album ga bepreken wordt gezien als een van de grondleggers van de progressieve rock. Deze Britse band had de eer om als een van de eersten te zijn die progressieve rock mixte met klassieke muziek. Wereldwijd verkochten ze ruim 70 miljoen albums en behaalden 14 keer de platina en gouden status. Deze keer in Legendary Albums ….. ‘Days Of Future Passed’ (Moody Blues).
Het contract wat de Moody Blues hadden bij het Decca Records label stond op het punt af te lopen, dit terwijl de band Decca nog een paar duizend pond schuldig was. Ze hadden steun, echter van Decca A&R manager Hugh Mendl. Met Hugh als back-up kregen de Moody Blues een deal aangeboden. Deze deal bestond uit het maken van een rock and roll versie van Antonín Dvořák’s New World Symphony wat als promotiemateriaal zou kunnen gaan dienen voor Decca’s nieuwe Deramic Stereo Sound (DSS) audio format. Als tegenprestatie zou Decca dan hun schuld kwijtschelden. De band accepteerde het aanbod maar stonden er wel op dat ze zelf de artistieke controle kregen over het project. Gelukkig was dit te bewerkstelligen met Hugh Mendl (als executive producer), dit in het aangezicht van Decca’s notoire krenterige houding ten opzichte van hun artiesten.
Het lukte de Moody Blues niet om het project te voltooien. Echter wisten ze Peter Knight (die was toegewezen om de orkestrale intermezzo’s te verzorgen) te overtuigen om in plaats daarvan met hun samen te gaan werken voor een album met daarop de band’s originele materiaal. De leidinggevenden van Deram stonden in eerste instantie nogal sceptisch tegenover de hybryde stijl van het concept album. ‘Days of Future Passed’ (released in november 1967) werd een van de meest succesvolle pop/rock releases van die tijd, met als bekroning een gouden plaat en een 27e plaats in de Britse albumhitlijsten. Vijf jaar later behaalde het album de 3e plaats in de U.S./Billboard charts. ‘Days of Future Passed’ was een lifecyclus of concept album dat (net als James Joyce’s ‘Ulysses’) plaats vond in de loop van een dag. Met betrekking tot de productie en de arrangementen haalde het album inspiratie uit het baanbrekend gebruik van de Mellotron door de Beatles, het instrument wat Pinder dat jaar aan hun had geintroduceerd.
Met behulp van het London Festival Orchestra (een groep klassieke muzikanten welke een fictieve naam kregen waarin de term ‘Londen’ werd gebruikt om indruk te wekken) werd ‘Days of Future Passed’ op een hoger nivo getild. Ze verzorgden een orkestraal gelinkt framewerk voor de reeds geschreven en uitgevoerde songs. Later werden er vioolpartijen aan het album toegevoegd, dit bij Hayward’s versie van ‘Nights in White Satin’ (niet op de single versie) alsmede Pinders ‘The Sun Set’. Het orkest en de band hebben nooit samen gespeeld tijdens de opnames van het album. Ondanks het feit dat ‘Days of Future Passed’ een “los” conceptalbum was, was het album op een vakkundige manier in stukken gedeeld. De band nam een nummer op waarna het gepresenteerd werd aan Peter Knight die er snel een orkestraal deel voor componeerde om vervolgens opgenomen te worden door de Decca musici (het ‘London Festival Orchestral’).
‘Days of Future Passed’ was zowel voor de band als voor Knight iets nieuws om te doen. De credits genoemd op het album staan onder de namen ‘Redwave-Knight’, terwijl in werkelijkheid ‘Nights in White Satin’ en ‘Tuesday Afternoon’ geschreven zijn door Justin Hayward, Thomas schreef ‘Another Morning’ en ‘ Twilight Time’, Lodge ‘Peak Hour’ en ‘Evening’ (Time To Get Away) en Edge zijn bijdage was het verzorgen van de opening en sluitings gedichten voorgelezen door Mike Pinder. Decca staff producer Tony Clarke produceerde het album, en bleef nadien met de band samenwerken. Clarke werd door de fans regelmatig “The Sixth Moodie” genoemd. Elf jaar lang zou hij al hun singles en albums produceren.
Het album, plus de twee singles ‘Nights in White Satin’ en ‘Tuesday Afternoon’ hadden in eerste instantie moeite om het publiek te bereiken. In de Britse hitlijsten piekte in 1968 ‘Nights in White Satin’ op de 19e plaats, en ‘Tuesday Afternoon’ haalde de hitlijsten niet eens. Echter, het Britse publiek leerde ‘Nights in White Satin’ te waarderen. In december 1972 kwam het nummer wederom uit, dit keer piekend op de 9e plaats in de Britse hitlijst en op de 14e plaats na aan het eind van 1979 weer uitgebracht te zijn. ‘Nights in White Satin’ word momenteel door het Britse publiek beschouwd als The Moody Blues “signature song”. In de V.S. haalde in 1968 ‘Nights in White Satin’ de Billboard Hot 100 niet. In 1972, deed het nummer het een stuk beter met een 2e plaats .
