De, tot nu, mij onbekende Wojtek speelt samen met zijn trio (Three.. Oh!?, dus) een geweldige partij swingende jazz. De plaat begint met het nummer Zawinul en zodra, na het kort intro, de eerste noten uit de gitaarsnaren
van Wojtek schallen is het geschied: u luistert naar een trio met verstand van mooie jazz. Gitaar, bas en drums werkt uitstekend en voor meer dan een uur nemen de heren de luisteraar mee op een trip door een aangenaam fusion-landschap. Met de medewerking van een hele hand vol met gast-artiesten, is ‘Definitely Something’ een erg plezierige compilatie van composities.
Op het vrolijke ‘Honey On My Knees’ (nummer twee) horen we een heerlijke alt-sax-solo over een sobere drumbegeleiding en klinkt het, op weg naar het eind, verschrikkelijk funky. Het ingetogen ‘Stop Calling Me’ herinnert qua sfeer hier en daar aan Spillane, van John Zorn (maar dan voor het wat bredere publiek iets meer toegankelijk). Da’s in het begin, daarna komen herinneringen aan Big Twist naar boven. Namen die misschien niet iedereen iets zeggen, maar het is tekenend voor het combo van Wojtek: het is uiterst beeldende muziek en in alles wat de luisteraar voorgeschoteld krijgt zit veel schoonheid.
Naast een fraaie verzameling van tracks, is de CD erg mooi opgenomen, ziet het artwork er verzorgd en vriendelijk uit en is de samenwerking met de verschillende gastmuzikanten een uiterst succesvolle. De Duitse rap op
‘Nothing’s Missing’ (nummer 10) doet mij goed. Omdat: Duitse rap. Daarbij duurt de CD lekker lang en kun je hem zonder twijfel opzetten als je jazz-minnend publiek op bezoek hebt. Aanradertje. (7/10) (Planet Ezy Street)
