In oktober 2013 maakte hij indruk met zijn tv debuut bij Jools Holland. Waar hij, tussen gevestigde namen als Paul McCartney, Arctic Monkeys en Gary Clark Jr., het nummer ‘Cornerstone’ speelde. Sindsdien gaat de naam van de Britse singer/songwriter Benjamin Clementine, die in Parijs als straatmuzikant werd ontdekt, veel in de ronde. En nu is daar dan eindelijk zijn debuutalbum ‘At Least For Now’.
Als invloeden noemde hij zelf Antony & The Johnsons, Nina Simone, Leo Fèrrè en Leonard Cohen, maar ook een klassieke componist als Erik Satie. Die invloeden zijn ook terug te horen in de songs op het album. Hij lijkt jazz, klassiek pianospel en zijn Antony Hegarty achtige zang naadloos met elkaar te kunnen combineren. Vooral in het nummer ‘Adious’ komen jazz en klassiek samen. Na ongeveer 2 en een halve minuut volgt er een bijna opera achtige climax. Waarbij Clementine ook bewijst veel met zijn zangstem te kunnen.
De meeste songs op het album zijn donker en in mineur. Waarin hij z’n hart lijkt uit te storten. Hij weet dat wel over te brengen met zijn groots zang. Zoals in ‘Then I heard a bachelor’s cry’, ‘London’, ‘Nemesis’ en ‘Condolence’. Maar er zijn ook ‘lichtere’ nummers als het eerdere genoemde ‘Cornerstone’, ‘The People & I’ en ‘Gone’. En allemaal past het uitstekend achter elkaar.
De enige vreemde eend in de bijt is het korte overgangsnummer ‘St-Clementine-On-Tea-and-Croissants’. Zonder dat nummer had het waarschijnlijk meer een geheel kunnen vormen. Want dat Benjamin Clementine een bijzondere is bewijst hij wel op zijn debuutalbum. Het is nog te vroeg om dit al één van de meest veelbelovende debuutalbums van 2015 te noemen. Maar 2015 heeft in ieder geval al wel één bijzonder sterk album aan het begin van het jaar. (9/10)(Behind/Universal)
