Het leek me helemaal te gek, had er niet eens op gerekend dat het zou lukken, maar accreditatie werd toegekend om verslag te kunnen doen van het concert van Waylon in Utrecht. Enige jaren terug had ik al eens een optreden van hem meegemaakt tijdens het Bevrijdingsfestival in Utrecht en heb daar enorm van genoten. Het nieuwe album `Heaven After Midnight`verschilt nogal van zijn voorgaande albums en naar eigen zeggen van Waylon is hij blij dat hij ook een andere kant van zichzelf kan laten zien en horen. Genoeg stof om nieuwsgierig naar te zijn dus.
De perikelen rondom het Waylon/Ilse de Lange verhaal in de media zijn mij natuurlijk niet ontgaan, maar ik heb mijn objectiviteit hierdoor nul komma nul laten beïnvloeden. Het lijkt mij dat je als artiest doodongelukkig wordt wanneer je beperkt wordt in je creativiteit. Het statement van Waylon dat hij in dit geval duidelijk kiest voor “zijn” band en niet voor het grote geld daar kan ik alleen maar respect voor hebben. Ook had ik me verheugd op het feit dat bassist Ivo Severijns (o.a.Herman Brood’s Wild Romance, Kane ) mee zou spelen in de band. Hem heb ik redelijk hoog zitten met zijn staat van dienst.
Met een zaal die redelijk vroeg open gaat en een artiest die zijn fans daarnaast extra lang laat wachten scoor je bij mij geen punten. Zelf moet ik immers ook gewoon op tijd op mijn werk verschijnen. De lichtshow bij aanvang van het optreden is niet bepaald fotograaf vriendelijk. Het is voor de beste fotograaf bijkans onmogelijk om een fatsoenlijk shot te kunnen maken, jammer want Waylon ziet er modieus gekleed en gelikt uit. Potentieel een dankbaar ‘onderwerp’ om vast te leggen en ik begrijp die jonge meiden die vooraan bij het podium staan te dringen best wel.
Waylon maakt op mij een matte indruk, hij begroet zijn publiek niet echt terwijl hij er juist zo om bekend staat een warme band met hen te hebben. Hij lijkt zich te verbergen achter zijn inmiddels weer sluike lokken en hij straalt een behoorlijke afwezigheid uit, alsof hij helemaal geen zin heeft in dit optreden. Zijn veelzijdige stem klinkt vlak en hij heeft regelmatig de zangondersteuning nodig van meerdere van zijn bandleden. Is dit dezelfde man die mij ooit totaal heeft verpletterd met een optreden in een TV show van Jeroen van der Boom, door samen met Herman van Veen het liedje `Kusje` te zingen? Met dit optreden raakt hij echter geen enkele gevoelige snaar bij mij en komt hij totaal niet binnen.
Bassist Ivo start met een verkeerd gestemde gitaar, draait even flink aan de knoppen, maar het wordt er echt niet beter op. Professioneel als hij is speelt hij stoïcijns door met gesloten ogen alsof hij zijn mooiste spel weggeeft. Helaas kerel, I know you can do much more better than that! Wat de drummer in dit geheel doet is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Een jonge zenuwachtig en bang kijkende knul die zijn ritmes keurig trommelt, maar ook niet meer dan dat. Tot twee keer toe gaat het begin van een nummer de mist in en moet er zelfs met een omweggetje opnieuw gestart worden. Ik knijp mezelf maar eens in mijn arm om me ervan te overtuigen dat dit werkelijkheid is . Eén van mijn favoriete nummers `Happy Song` herken ik niet eens in eerste instantie. Ik hoop nog dat het gewoon een kwestie is van een valse start, maar de smaak die dit heeft achtergelaten kan kennelijk niet meer worden weggespoeld door de rest van het optreden.
Nee, voor mij blijkt dit concert geen `Heaven After Midnight`maar lijkt het meer te eindigen in een “nightmare” .Triest nieuws voor jullie lezers misschien, maar ik kan hier echt geen fatsoenlijk positief verslag van maken en ben zwaar teleurgesteld. Ik ben er van overtuigd dat alle ingrediënten voor een mooi optreden ruimschoots voldoende aanwezig waren. Naar de reden waarom het dit voor mij persoonlijk niet is geworden kan ik alleen maar gissen, geloof me, ik had het ook graag anders gezien en gehoord………..
© Foto’s Rob Sneltjes / Maxazine.nl
