The Manic Street Preachers zijn al 25 jaar een begrip in de Britpop wereld. Op 7 juli dit jaar zal het nieuwe album ‘Futurology’ uitkomen en dat belooft iets bijzonders te worden gezien enkele Duitse invloeden. Maandag 26 mei stonden de heren in de Paradiso.
Rondom “The Manics” heerst al jaren een mysterieus sfeertje. De eerste drie albums, begin jaren ’90, waren controversieel door aan de ene kant de politieke teksten en aan de andere kant de sound die wisselde tussen glampunk en grunge. Dan is er ook nog de onopgeloste verdwijning van tekstschrijver en gitarist Richey James Edwards. Deze vertrok in 1995 van huis en sindsdien is het nog steeds speculeren wat er gebeurd is of waar hij verblijft. De drie overgebleven leden storten overigens wel nog steeds 25% van de royalties op een rekening, mocht hij ooit wederkeren.
Na diverse negatieve recensies van het optreden in de Effenaar, een dag eerder, en het ontbreken van ‘The Everlasting’ op alle Europeese setlijsten ga ik toch met argwaan naar de Paradiso. De voormalige kerk is helemaal vol en ook op de balkons staan 3 rijen dik de fanatieke fans. Het merendeel van het publiek zijn mannen van middelbare leeftijd die vooral naar shag of oud zweet ruiken en het kost ook moeite om een geschikte plek te vinden. De driekoppige band is voor de tour uitgebreid met een extra gitarist en een toetsenist. Vooral de gitarist is een fanatieke aanvulling voor het optreden en hij verdient een betere plek dan weggestopt aan de zijkant. Wanneer je als band dan begint met twee knallers als ‘Motorcycle Emptiness’ en ‘You Stole The Sun’, ligt het verwachtingspatroon meteen hoog.
Van het nieuwe album komt ‘Europa Geht Durch Mich’ wat inderdaad geheel wat anders is maar het klinkt zelfs een beetje geil, Nina Hagen meets Franz Ferdinand. Vanzelfsprekend worden ook de hitjes ‘Suicide Is Painless’, ‘Your Love Alone’ en ‘Design For Life’ omarmd door de menigte. De glampunk van vroeger wordt alleen nog belichaamd door de bassist Nicky Wire die er uitziet als een mix van Ron Wood, Ziggy Stardust en Johnny Rotten. In een akoestische set van frontman Dean Bradfield vraagt hij opeens het publiek een keuze te maken tussen 3 verzoeknummers. Mijn persoonlijke geluk kan niet op als de fans massaal voor ‘The Everlasting’ kiezen.
Misschien is het de liefde voor Paradiso die net wat extra’s geeft maar van de slechte recensies een dag eerder blijft geen spaan over. Het vijftal gaat steeds meer stralen en rondspringen. De logische afsluiter ‘If You Tolerate This..’ maakt een einde aan de avond. Ook de vreselijke nep encore’s (die tegenwoordig in een setlist geprogrammerd zijn) worden ons gelukkig bespaard.
The Manic Street Preachers hebben mij positief verrast, het oude vertrouwde werk doet het nog steeds prima en ook het nieuwe album lijkt spannend en een tikje mysterieus te worden.
Foto’s (c) Sander Rijken/Maxazine
