De Franse mondharmonicaspeler Vincent Bucher (1962) staat met zijn voeten diep in de blues, maar hij schuwt het niet om af en toe ook andere paden te bewandelen. Hij op 16-jarige leeftijd begonnen met harmonica spelen en heeft zowel op straat en in de metrostations van Parijs als in clubs en theaters gespeeld. Regelmatig bezocht hij de VS, waar hij optrad met Eddie Campbell, Lurrie Bell en Little Smokey Smothers. Ook zocht hij de roots van de blues op in Afrika. Momenteel maakt hij deel uit van het Heritage Blues Orchestra en treedt hij ook solo met een eigen band op.
Onlangs is zijn soloalbum “Hometown” verschenen met tien eigen nummers. Het is duidelijk dat Bucher goed heeft geluisterd naar Walter Horton en Lester Butler, maar er is een duidelijke eigen stijl aanwezig. Je hoort in zijn spel de zware hese toon van de Chicagoblues er even zo goed in terug als het wat meer lichtvoetigere werk. De songs hebben een goede opbouw en de uptempo stukken worden fraai afgewisseld met de rustigere en bedachtzamere werkjes. Bucher wordt begeleid door een prima band. Hij heeft een prettige stem en je hoort zijn uitspraak nauwelijks dat hij uit Frankrijk komt. Mijn favoriete songs zijn de uptempo intrumental “The 14th Jump” en het dreigende “I’m Gone”.
Een leuke cd van deze Fransman met prima eigen werk. Een goed muzikant met een hart voor de blues.
(Continental Blue Heaven) (7/10)
