Dat jazz alleen iets is voor de oudere generatie is een vooroordeel waar men al lang van af is gestapt. Zeker met de successen van de verschillende jazz-festivals waar niet alleen oud, maar zeker ook jong zich uitbundig durft te vertonen is jazz helemaal iets van deze tijd. Dat is ook zeker iets wat het Olaf Zwetsloot Quartet bewijst, met het oudste lid van 78 en het jongste lid van 25 jaar oud. Een generatiekloof is op één album al opgelost. Zwetsloot vormde met Serge van Duijnhoven en Def P. de formatie De Sprooksprekers en met Van Duijnhoven ‘bestormde’ hij in 1997 het podium van de Nacht van de Poëzie in Utrecht om meer ruimte in het programma op te eisen voor ‘jonge’ dichters. En dat voor een jazz-saxofonist… Het geeft bij voorbaat al aan dat Zwetsloot geen saxofonist is die de aandacht volledig zal willen opeisen.
Het Olaf Zwetsloot Quartet heeft op drums de 78-jarige Clarence Becton. De Amerikaan speelde in ruim 50 jaar reeds samen met Coleman Hawkins, Joe Henderson en Thelonius Monk. Die ervaring is iets wat je zeker bij jazz weldegelijk door de muziek heen hoort. Het gesofisticeerde vegen met de brushes van Becton gebeurt op dusdanige wijze dat de drum nergens overheerst, en ondanks dat de drum ook in de jazz de basis is, cijfert de drummer zichzelf compleet weg op Shadows. Aan de andere zijde van de tijdslijn staat de 25-jarige toetsenist Timoty Segond von Banchet. Slechts 25 jaar oud roert de jonge Amsterdammer zich met gemak tussen de meer ervaren mannen en ondanks dat hij een verleden heeft waarin hij veelvuldig speelde met de top van de Nederlandse hiphop en R&B, is de vingervlugheid van de talentvolle Segond van Banchet weldegelijk op zijn plaats. De van oorsprong Noorse bassist Thomas Winther Andersen laat zijn ervaring in de jazz spreken, en zijn droge contrabas geeft een aansprekende weerslag op het pianospel van Segon von Blanchet. Niet verwonderlijk, want de invloeden van de bassist komen veelal uit het toetseninstrument. De duidelijke invloeden van pianisten Sal Mosca en Misha Mengelberg, hebben een duidelijke weerslag gevonden door het samenspel met pianist Robert Rook, met wie hij vrijwel een muzikaal huwelijk heeft afgesloten, maar ook de modernere invloeden van gitarist Håkon Storm, met wie hij al jaren een vast duo vorm, komen duidelijk naar voren.
Alt-saxofonist Zwetsloot zelf groeide op op feesteiland Ibiza en wellicht dat daar de partybop die Zwetsloot zich laat aanmeten een duidelijke inslag uit heeft weten te halen. Zwetsloot durft zichzelf op zijn eigen album compleet weg te cijferen. Toch pakt de saxofonist in de wat rustiger nummers zelf het voortouw om zo de bop af te stompen met een rustiger cooljazz. Het is echter een afwisseling die Zwetsloot perfect aanvoelt en een gedegen rust brengt op het album. De titeltrack ‘Shadows’ wordt spontaan opgeluisterd door een vocale gastbijdrage van zangeres Una Bergin, de dochter van de vorig jaar overleden Zuid-Afrikaanse Boy Edgar-prijs winnaar Sean Bergin. Met twee bijdragenden die zijn opgeleid door een Wessel Ilcken/Boy Edgar-prijs winnaar, moet een waardering van dermate in het vooruitschiet liggen. Zeker aangezien de golfbeweging van prijswinnaars nu toch weer in een saxofonisten-tijdsspanne is beland. Het zou ons in ieder geval niet verbazen. (8/10) (Hipescu)
