De Yeah Yeah Yeahs draaien al een aantal jaren mee. In 2000 werd de Indie Rock band uit New York opgericht door Karen O, drummer Brian Chase en gitarist Nick Zinner. In 2003 kwam het debuutalbum Fever To Tell uit en werd meer dan 750.000 keer verkocht. In 2006 kwam het tweede album Show Your Bones uit en stond op de tweede plek in de albumlijst van NME datzelfde jaar. In 2009 volgde het derde album It’s Blitz! en kreeg als recensie een 8.1 van Pitchfork.
Eind 2011 volgde er geruchten dat de Yeah Yeah Yeahs bezig zouden zijn met een nieuw album en in 2013 kregen we het resultaat te horen. Het vierde album Mosquito kwam in april uit met Sacrilege als eerste single. En dus is het voor Karen O en haar mannen een goede reden om weer eens naar Nederland te komen met hun Hot Blooded World Tour.
Het concert van de Yeah Yeah Yeahs raakte lange tijd niet uitverkocht. Dat gebeurde pas op de dag zelf. Het voorprogramma is het Nederlandse King Champion Sound. Zes man en één vrouw komen knullig het podium op terwijl de muziek nog aan staat. Het is vooral de drummer en de blaassectie die het optreden levendig houden. De bassist staat liever met zijn rug naar het podium, terwijl de gezichten van de twee gitaristen bedekt worden door hun eigen haar. De zanger, een wat oudere man, staat er zeer ongemakkelijk bij. Met papieren in zijn hand, vermoedelijk de teksten van zijn eigen liedjes, kijkt hij nukkig naar het publiek en zingt. Ik kan er eigenlijk alleen maar om lachen. Maar in alle eerlijkheid is dit geen waardig voorprogramma voor een band als de Yeah Yeah Yeahs. Daarom ook de vraag, waarom hebben de Yeah Yeah Yeahs geen eigen voorprogramma mee op tour?
Na het voorprogramma is het dan eindelijk tijd voor de Yeah Yeah Yeahs. Gitarist Nick Zinner, drummer Brian Chase en tweede gitarist David Pajo komen het podium op en starten meteen de single Sacrilege van het album Mosquito. Karen O komt al springend met een kroon op haar hoofd en een goud/paars pakje het podium op.
Na het nummer Gold Lion valt al snel op dat de zang van Karen O overstemd lijkt te worden door de schelle gitaren. Als ze het uitgilt, dan hoor je haar prima maar anders blijft het flets en onverstaanbaar. Aan de andere kant zijn dit de Yeah Yeah Yeahs. Schelle gitaren horen bij de Art-punk muziek die ze al jaren maken.
De setlist heeft een goede afwisseling tussen oud en nieuw. Phenomena, Zero, Cheated Hearts en Pin passeren, maar ook nieuwe nummers zoals Mosquito van het gelijknamige album, Slave en Subway. Als het nummer Heads Will Roll wordt ingezet ontploft het publiek eindelijk. Een aantal crowdsurfers gaan met een noodgang door het publiek en sommige hoofden rollen naar de grond.
Bij het toegift merk je dat de Yeah Yeah Yeahs het moeten hebben van het oude werk. Het nummer Maps is daarbij één van de beste nummers die de Yeah Yeah Yeahs ooit hebben gemaakt. En om daarna te eindigen met Tick, waar Karen O nogmaals laat zien dat ze een Rock chick pur sang is. Karen O is één en al seksuele energie als ze zingt: “You make me want to lose..” Haar microfoon verdwijnt onder haar shirt, handen over haar lichaam en als klapper eindigt de microfoon in haar mond. Ze heeft haar punt gemaakt.
