Singer en songwriter Mark Everett levert met zijn band een (h)eerlijk 10e album af. De nummers dwarrelen tussen lente en herfst. Sombere klanken in de nummers wisselen de opgewekte twinkelingen af. Ook de teksten hebben die ironische weerklank, zoals in ‘New Alphabet’: “I’m in a good mood today Well I’m so happy. It’s not yesterday”. De over het algemeen rockachtige nummers voelen verrassend jazzy dan wel bluesachtig aan.
Frontman E. heeft een stemgeluid met levenservaring. Beleving in zijn wat hese stem ademen weemoed, heimwee en hoop. Hij durft de op z’n tijd de tijd te nemen voor het uitspreken van woorden. Dan weer gaat het weer wat meer richting de popsong en klinkt hij zowaar strijdbaar. Hoewel het eerste nummer (‘Bombs Away’) staat voor de binnenkomer van het album, was het voor mij een sta in de weg. De geluidseffecten en de schreeuwerige uithaal in de zangpartij zijn niet om aan te horen. Pas ná het luisteren van de rest krijgt het voor mij een schaduw plek op het album. E. weet mij het meest te raken met de meer ingetogen rocknummers, zoals in ‘The Turnaround’. (8/10)(Works/Vagrant Records/Universal Music)
