Het is 7 maart 2013 en dat betekent dat vanavond in de Grote Zaal van “de” Vera in Groningen een band op het podium staat die 20 jaar geleden nog in de kelderbar van dit pand stond te spelen. We maken ons op voor Bettie Serveert, die inmiddels het tiende album hebben afgeleverd met de titel “Oh, Mayhem!” (vrij vertaald: “Oh, chaos!”).
Eerst is er het voorprogramma, dat wordt verzorgd door Djurre de Haan, bassist van Alamo Race Track, maar ook actief als singer-songwriter waarbij hij bekend is als “Awkward I”. Zijn nummers gaan voornamelijk over jeugdtrauma’s en verloren liefdes en het zingen en spelen gaat hem best goed af, de droogkomische verhaaltjes tussendoor waarin hij uitlegt waar de nummers over gaan zijn echter aan de meeste mensen niet besteed. Tijdens zijn set komt Carol van Dyk op en zingt samen met hem “Mother’s last words to her son”, een beetje country-achtig lief liedje. Het publiek vindt het leuk maar heeft nu toch wel zin om echt te rocken.
Kort nadat Djurre het podium heeft verlaten klinken de snerpende gitaargeluiden van het nummer “Monogamous” en achter het podium draait een clip in het zwart/wit. Geeft toch een extra dimensie, dat visuele. Ondertussen komen de bandleden het podium op en na de clip wordt meteen het harde “Receiver” ingezet. Vera gaat los. Peter Visser bespeelt zijn instrument alsof zijn leven ervan af hangt, waarschijnlijk aangestoken door Joppe Molenaar (Voicst) die de vaste waarde achter de drumkit is de laatste tijd. Sinds het vertrek van Berend Dubbe in 1998 is die plek door een aantal mensen ingenomen maar Joppe past precies bij de band, voelt het aan en slaat, zoals het hoort, ook vanavond weer dusdanig op zijn vellen dat de kit in elkaar dondert. Het publiek reageer enthousiast op alle nummers en dat is dan weer een leuk cadeautje voor Peter, die vandaag jarig is.
De setlist van vanavond bestaat uit een mengeling van voornamelijk nummers van de nieuwe cd “Oh, Mayhem!” en de vorige cd “Pharmacy of Love” maar ook de “gouwe ouwe” nummers worden niet vergeten. “Balentine” wordt gespeeld met dezelfde inzet en overgave als 21 jaar geleden en daarmee is meteen de reden benoemd van het voortdurende succes van deze band, die catchy gitaarriffs weet af te wisselen met harde indierock. Beetje een vreemde eend in de bijt is het nummer “Had2Byou” dat ook op het nieuwe album staat en vanavond wordt gezongen door Carol en Djurre die voor dit nummer het podium weer opkomt. Een wat poppy-nummer dat desondanks tóch de typische Bettiesfeer in zich heeft. Ook het lieve “Lover I don’t have to love” komt voorbij.
De band bedankt iedereen en gaat het podium af, maar iedereen weet natuurlijk dat er nog minstens drie nummers als toegift aan zitten te komen. Wanneer iedereen de positie weer heeft ingenomen en de immer standvastige Herman Bunskoeke de snaren beroert gaan ze weer los. Het publiek is uitzinnig, zeker als wordt afgesloten met “The Kid’s allright”. Om ons heen horen we mensen zeggen dat ze het een gaaf concert vonden. Dat vonden wij nou ook. Tevreden worden de jassen opgehaald en keren we huiswaarts. Tot de volgende gig 😉
Foto (c) Bert Vethaak / Maxazine.nl
