Een ieder kent wel een paar nummers uit de jaren '60. In dit decennium ontstonden veel nieuwe genres en stijlen. Veel artiesten en bands welke we nu nog kennen hadden in die periode hun eerste grote hits, neem bijvoorbeeld Elvis Presley, de Beatles, Roy Orbison en Cliff Richard. Vandaag wil ik jullie een Britse band voorstellen welke in de bewuste tijd hun grootste hits hadden. Singles als 'The Legend of Xanadu', 'Zabadak' en 'Bend It' liggen nog vers in ons geheugen. Deze week in 'Do you remember ….. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich'.
Vijf vrienden uit het Britse Wiltshire – David John Harman, Trevor Leonard Ward-Davies, John Dymond, Michael Wilson en Ian Frederick Stephen Amey – richtten in 1961 een band op, welke in eerste instantie Dave Dee and the Bostons genoemd werd. Al snel gaven ze hun reguliere banen op om zich volledig te gaan storten op de muziek. Buiten het optreden in het Verenigd Koningrijk traden ze incidenteel ook op in de Hamburgse Star-Club en de Top Ten Club, maar ook in Cologne (Storyville). Zanger Dee, een ex-politieagent, was in 1960 vanwege zijn werk aanwezig op de plaats waar het ongeval gebeurd was welk het leven had gekost van de Amerikaanse zanger Eddie Cochran en Gene Vincent gewond raakte. Dee had Cochran's gitaar meegenomen en bij zich gehouden tot het aan Cochran's familie teruggegeven kon worden.
In de zomer van 1964 waren de Britse tekstschrijvers Ken Howard en Alan Blaikley geïnteresseerd om met Dave Dee and the Bostons wat nummers te gaan opnemen. Er werd afgesproken dat de band samen met Joe Meek de studio in zou duiken. Deze sessies liepen op een fiasco uit vanwege het feit dat Meek hele vreemde opnametechnieken gebruikte. Tijdens een interview met Dee vertelde hij dat Meek wilde dat de band een nummer op halve snelheid speelde, hij zou het dan aanpassen en allerlei truckjes er op loslaten. Dee wilde dit niet, waarna Meek ontplofte en zijn koffie door de studio smeet en naar zijn kamer vertrok. Meek's assistent Patrick Pink leit weten dat Mr. Meek die dag geen opnames meer zou doen. Dee en zijn makkers pakten hun spullen in en vertrokken richting huis.
Na dit debacle tekenden ze een contract bij het Fontana Records label, en veranderden hun bandnaam in Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich. Deze aparte bandnaam tesamen met goed geproduceerde en aanstekelijke nummers van producers Howard en Blaikley, zorgeden ervoor dat ze in de spotlights kwamen waardoor hun platen in een rap tempo verkocht werden. In de periode 1965 – 1969 stonden ze meer weken in de UK Singles Chart dan de Beatles en gingen ze op tournee door Australië en Nieuw Zeeland, ook daar hadden ze in die periode al wat succes. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich scoorden in 1968 een nummer één hit in hun vaderland met het nummer 'The Legend of Xanadu'.
Hun andere Britse top 10 hits waren 'Hideaway', 'Hold Tight!', 'Bend It!', 'Save Me', 'Touch Me, Touch Me', 'Okay!', 'Zabadak!' en 'Last Night in Soho'. 'Bend It!' was in Europa een grote hit met een nummer één positie in de Duitse hitlijsten. Om een bouzouki-geluid te creëren in het nummer werd er een electrische mandoline gebruikt. In oktober 1966 werd het nummer in de V.S. door veel radiostations geboycot, dit vanwege het feit dat de Amerikanen de tekst van het nummer nogal suggestief vonden. De band's reactie was een nieuwe versie met andere teksten, welke snel uitkwam in de V.S. omdat de originele single uit de verkoop gehaald was. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich deden het in andere landen erg goed, ze behaalden bijvoorbeeld de Australische top 10 met 'Hold Tight!', 'Bend It!', 'Zabadak!' en 'The Legend of Xanadu'.
In de Verenigde Staten waren ze in het Noordoosten zeer populair, met de top 10 hits 'Hold Tight', 'Bend It' en 'Save Me', vooral in Cleveland, Buffalo, Syracuse, Albany en Boston waar 'Bend It' het top de toppositie schopte. Tijdens de winter van 1967 – 1968 kreeg het nummer 'Zabadak' in de V.S. enorm veel airplay, met als resultaat wederom een top 10 hit. 'The Legend Of Xanadu' deed het ook redelijk goed in de V.S. In september 1969 verliet Dee voor een korte – niet echt succesvolle – solocarriére de band. Hij zou een rol gaan spelen als leider van een motorbende in de Marty Feldman film, 'Every Home Should Have One'. De rest van de band ging door onder de naam D,B,M and T met het uitbrengen van platen, tot ze in 1972 uiteindelijk er mee stopten.
In de jaren '80 kwamen ze weer bij elkaar, wederom zonder Dee, wel brachten ze met hem in 1983 de single 'Staying With It' uit. In de tussentijd was Dee producer geworden bij Magnet Records. In de 90's begonnen ze weer op te treden, dit keer met Dee. Dee was een vredesrechter van beroep geworden, tot hij vanwege gezondheidsredenen zich terug moest trekken. Hij bleef tesamen met zijn band optreden tot hij op 9 januari 2009 overleed aan de gevolgen van prostaatkanker.
