Het is weer tijd voor Indiestad. Op tien locaties in Amsterdam zijn allerhande bandjes te bewonderen waaronder het veelgeprezen project Woodkid. En terwijl een collega daar vooraan staat wandel ik Bitterzoet binnen om Fanfarlo te bezichtigen. Het is niet erg druk en er hangt een afwachtende sfeer. Uit gebabbel om mij heen maak ik op dat de band niet echt bekend is onder het publiek. Ik wil hen vertellen dat de Londense band in 2009 hun eerste album ‘Reservoir’ uitbracht. Een mooi debuut; hier en daar wat orkestraal maar nergens overdreven. Met blazers, pianopartijen en meeslepende melodiën. “Een beetje als Beirut?”, zullen ze vragen. “Een beetje als Beirut”, zou ik bevestigen. “Maar bij hun tweede album ‘Rooms filled with light’ zijn ze van die sound afgestapt. De zaag en mandoline maakten plaats voor electronica.” Mijn teleurgestelde gezicht zou boekdelen spreken.
Het krappe podium is volgebouwt met instrumenten, effectpedalen, lichten, een projector en scherm en een stuk of drie Macbooks. Mezelf voor het podium opgesteld hebbende vraag ik me af waar de artiesten gaan staan. Mijn stille vraag wordt beantwoord als het trio van Philco Fiction zich tussen de instrumenten nestelt. De band uit Noorwegen speelt dromerige indiepop waarbij de 80’s synths de boventoon voeren. De nummers liggen goed in het gehoor en de koude electronische tonen passen goed bij de zuchtende stem van de zangeres. De eerste paar nummers knik ik rustig mee op de maat maar hoe meer nummers ze spelen hoe funky-er het wordt. Op een gegeven moment merk ik zelfs dat ik ongemerkt een voorzichtige two-step heb ingezet. Twee songs later is de band echter al klaar maar vertrekt niet zonder een welverdiend applaus in ontvangst te nemen.
Tijdens het ombouwen van het podium lopen mensen af en aan met snoeren, pedalen en meer snoeren. Hoewel de instrumenten van Philco Fiction zijn opgeruimd wordt het podium er niet veel leger op. Toch lukt het de vijf leden van Fanfarlo om een plekje te vinden achter hun instrument en de hoofdact kan beginnen. Zanger Simon Balthazar heet ons welkom en vertelt dat vanavond een eind komt aan hun tien weken durende tour. Na drie tracks van het nieuwe album kondigt de bebaarde bassist aan dat het tijd is voor een nummer van hun eerste album. Ik had stiekem al op de setlist gespiekt en verheugde me hierop: ‘I’m a Pilot’. Ik wordt helaas uit mijn droom geholpen wanneer ik merk dat ze het nummer compleet omgegooid hebben.
Terwijl Simon het volgende nummer inleidt met de woorden: “This is a song about the future.” draai ik 180 graden en tuur de zaal in. De band speelt en de hoofden knikken zachtjes mee. Er is vrijwel niemand die meezingt op één dikke man met een groot glas bier in zijn hand. Maar ik vraag me af of hij niet gewoon meelalt op de muziek. Ondanks dat het publiek niet erg meewerkt blijft de band er heel koeltjes onder en het weerhoudt hen niet om tussen de nummers door grapjes te maken en verhaaltjes te vertellen. Het concert kabbelt eigenlijk een beetje voort. Fanfarlo is meer een luisterbandje dan een ga-uit-je-plaat-en-dansbandje maar niemand staat ook echt stil. Pas tijdens de toegift, bij het allerlaatste nummer wordt het publiek overspoeld met een golf van herkenning: ‘The Walls are Coming Down’. Eindelijk komt het publiek los en zingt het refrein uit volle borst mee. Uiteindelijk heeft de band goed gespeeld maar bliezen niemand echt omver wat de avond leuk, maar weinig bijzonder maakte.
