Het is een regenachtige vrijdagochtend in december die Sarah en Gert Bettens hebben uitgetrokken voor een aantal interviews in de lobby van het Backstagehotel in Amsterdam. Na een lange pauze van de band, waarin Sarah onder de naam Sarah Bettens een succesvolle solocarrière startte en Gert de band Woodface oprichtte, keerde de groep in 2010 terug met een nieuw album, Echo Mountain. In 2011 namen Sarah en Gert Bettens samen met toetsenist Reinout Swinnen Little Echoes op, een akoestische plaat waarop, naast een aantal nummers van Echo Mountain, twee nieuwe nummers te horen zijn, aangevuld met covers. Het album vormt de inleiding van een theatertoer, die dit weekend ook Nederland aandoet.
Sarah:’ We wilden eigenlijk al langer een theatertoer doen. Ik heb er een paar gedaan met mijn soloplaten en genoot ervan om nummers uit te kleden en terug te gaan naar bijna niks. Bovendien wilden we voor het theater echt andere versies maken, niet dezelfde nummers spelen, maar dan op een akoestische gitaar.’
Gert: ‘We hadden ook echt zin om voor deze toer een aantal covers te spelen. Dat maakte de keuze niet altijd gemakkelijker: het gamma van liedjes die ik mooi vind is onuitputtelijk. Het criterium was dat het liedjes zouden zijn waar we allebei gek op zijn. En het mocht ook een beetje luchtiger zijn, aangezien wijzelf nog wel eens de neiging hebben om liedjes te schrijven waarvan je depressief wordt. Vandaar Message to my Girl van Split Enz en I’m so Exited van the Pointer Sisters.’
Sarah vult lachend aan: ‘En No Surprises [Radiohead-hd], niet heel luchtig.’
Gert: ‘We hadden tijdens de opnames echt een avond in het theater in ons hoofd. We wilden niet dat iedereen op die avond triestig werd. Er mocht iets gebeuren. We wilden heel ons gamma laten zien. We maken liedjes waarvan je stil wordt, maar het is soms ook wel een beetje feest.’ Sarah vult aan: ‘Als je een hele avond in de sfeer van No Surprises en Cannonbal [Damien Rice] zit, wordt de avond te down. We proberen wat dynamiek in onze set te brengen, niet alleen in tempo, maar ook in sfeer.’ De nieuwe plaat klinkt een stuk positiever dan de oude K’s Choice.
Sarah: ‘Ja, de twee nieuwe liedjes zijn eigenlijk wel heel positief. Ik denk dat dat ook al wel in Echo Mountain zat. Bij de oude platen van K’s Choice viel het woord deprimerend toch wel vaak. We zitten nu in een andere fase van ons leven, ik denk dat dat wel een beetje doorschijnt in onze songs.’
Jullie hebben een hele grote pauze als band genomen, veel dingen zelf gedaan, maar ook veel meegemaakt op persoonlijk vlak. Hoe heeft zich dat vertaalt naar de nieuwe nummers?
Gert: ‘Ik geloof niet dat dat rechtstreeks doorklinkt in de teksten, maar ik probeer als mens en als muzikant wel constant te groeien. Ik denk dat ik deze plaat tien jaar geleden niet had kunnen maken. Toen we stopten als K’s Choice, was het wel het goede moment om er mee op te houden. Het moment voor Sarah om een paar dingen alleen te doen en voor mij ook. En na acht, negen jaar hadden we er echt zin in om weer te beginnen.’
Sarah: ‘Wat het mij heeft geleerd is K’s Choice niet meer binnen de lijnen te zien, die er toen waren. We hebben geleerd dat er geen regels zijn waaraan we ons moeten vasthouden. We zitten niet meer vast aan grote platenfirma’s en aan de druk van wat het zou moeten zijn. Nu kunnen we zelf beslissen wat we leuk vinden en zijn we minder bang om eens een andere richting in te slaan.’ En als je K’s Choice van toen vergelijkt met K’s Choice van nu?
Sarah: ‘Wij zijn ouder en hopelijk ook een beetje wijzer, een beetje meer evenwicht. En wat er zeker veranderd is, is de druk van een grote platenmaatschappij. Nu heeft niemand nog een budget en hadden wij het gevoel dat we het evengoed zelf konden doen. We hebben Little Echoes bijvoorbeeld ook zelf gefinancierd. En dat geeft wel een heel klein beetje financiële druk, maar het geeft wel een ongelofelijke vrijheid. En dat is zeker het grote verschil met K’s Choice van toen. We hebben aan niemand meer iets te bewijzen, alleen aan onszelf. Dat de volgende plaat je allermooiste plaat wordt.’ Werd het slechter voor de break?
Sarah: ‘Nee, maar het zou wel slechter geworden zijn.’
Gert: ‘Het was verstandig om even een serieuze pauze in te lassen.’
Sarah: ‘Routine is echt een beetje een gevaarlijk ding in ons vak. Dat je het gevoel krijgt, we hebben hier wel eens gespeeld, we hebben dit al eens gedaan.’
Gert: ‘We spelen nu in zalen waar we al eerder hebben gespeeld, maar in een volledig andere context. Op die manier blijft het fris.’
Sarah valt lachend bij: ‘Ik begin te begrijpen waarom artiesten na jaren opeens een jazzplaat gaan maken. Die willen gewoon eens iets anders.’ Heeft het jullie meer vertrouwen gegeven, om het op je eigen manier te gaan doen?
Sarah: ‘Ja, er is inderdaad het vertrouwen om die plaat gewoon zelf te maken, en te zeggen, we financieren het gewoon zelf en dan lukt dat wel. Dat is iets dat we tien jaar geleden misschien niet gedurfd hadden. Nu weten we: dat komt wel goed.’
