Hoewel ze nog geen album hebben uitgebracht, deden ze de lage landen dit jaar al een aantal keer eerder aan. Zo stond Dry The River op de laatste editie van London Calling, waar Paradiso kennis met ze kon maken. Dat velen deze kennismaking als plezierig hebben ervaren, blijkt uit het aantal toeschouwers, want wanneer de vijf bandleden het kleine podium van Bitterzoet betreden, is de zaal afgeladen. Dry The River zet een zeer strakke show neer waar akoestische folk met heftig gitaargeweld wordt afgewisseld.
Niet alle muzikanten zijn lui. Dry The River is een voorbeeld van een hardwerkende band. Ze touren niet alleen met elkaar; ze wonen ook met elkaar in een huis in het oosten van Londen waardoor ze veel kunnen repeteren. Dat de folkrockformatie dat ook regelmatig doet, is op het podium goed te horen. Ze zijn strak op elkaar ingespeeld en glimlachen naar elkaar wanneer er een foutje wordt gemaakt dat alleen zij zelf kunnen horen.
De geheime wapens van Dry The River zijn de zangpartijen. Niet alleen leadzanger Peter Liddle heeft een gouden strot, ook bassist Scott Miller en gitarist Matt Taylor hebben prachtige zangstemmen. Die weten ze ook fantastisch met elkaar te combineren. Vooral bij ‘Weights and Measures’, dat ze akoestisch beginnen, is de samenzang prachtig.
Waar de band nog wel aan zou kunnen werken is de spanningsopbouw. Sinds kort heeft de band een eigen toneelknecht. Bij wijze van werkverschaffing wisselt Peter na ieder nummer van gitaar, waardoor de pauzes tussen de liedjes net iets te lang is. Ook is het niet handig om met je bekendste nummer een concert te openen, wat de band met ‘No Rest’ wel deed. Tot slot was het optreden een tikkeltje aan de korte kant. Desalniettemin is Dry The River een veelbelovende band die zeker het bezoeken waard is.
{slide=Dry The River – No Rest}http://www.youtube.com/watch?v=3iUHfAChgBA{/slide}
