[[Papa Roach]]. Het viertal uit Vacaville California, is inmiddels al weer 17 jaar bij elkaar. De band werd ooit vernoemd naar de stiefgrootvader van zanger [[Jacoby Shaddix]]. Zijn naam was Howard William Roatch en hij werd ‘Papa’ genoemd. Op dit album spelen de mannen met drummer [[Tony Palermo]], die [[Dave Buckner]] (tijdelijk) vervangt, omdat de laatst genoemde in 2008 besloot de tijd te nemen om af te kicken van zijn drank- en drugs verslaving.
Iedere trouwe Papa Roach fan zal met dit nieuwe album zijn hart op kunnen halen; It’s the same old good stuff! Het is een combinatie van 5 nieuwe tracks en 9 live recordings van eerdere nummers. De nieuwe songs zijn in grote lijnen een voortzetting van de sound die we gewend zijn van de band; Muziek die zich niet onderscheid door complexiteit, maar juist krachtig tot zijn recht komt door strak gespeelde eenvoud. De teksten zijn duidelijk en helder vertolkt door Jacoby Shaddix, en ook instrumentaal gezien past de beschrijving ‘simpel en sterk’. De diepzinnige luisteraar zal opmerken dat songs vaak overkomen als het product van een soort zelftherapie, met als doel negatieve gevoelens om te zetten in een positieve vibe. Het resultaat is een ongekende energie die ook deze keer weer los komt.
De eerste track op het nieuwe album, ‘Burn’, is een heerlijke tirade over een beschaamd vertrouwen, en natuurlijk, zoals de titel al doet vermoeden, de nodige verwensingen. Het eigenwijze karakter gaat expliciet verder met de tweede track onder de naam ‘One Track Mind’. Het thema wordt hier verlegd van haat naar obsessie, maar de sfeer blijft onveranderd en energiek. Dit kan ook gezegd worden van ‘Kick in the Teeth’, nummer 3 in de playlist. Sterker terug komen na een negatieve ervaring is wat de boodschap luid. De vierde track, onder de titel ‘No Matter What’ is verrassend. Het is een ballad-achtige song zoals we die nog niet eerder hoorden van het viertal. Ondanks deze voetnoot is het nummer geen vreemde eend in de bijt voor Papa Roach, ondanks het gevoelige randje ontbreekt het bekende, rauwe rockgeluid ook hier niet. De laatste song onder het kopje nieuwe tracks, ‘Enemy’, maakt het rijtje ook daadwerkelijk compleet. De muzikale trend wordt voltooit met lyrics over autonome weerstand op weg naar doelen in het leven.
Zoals eerder vermeld is de rest van de cd een verzameling van oudere nummers in een live uitvoering. De energie tijdens de show, en de chemie tussen de band en het publiek is zeer duidelijk merkbaar, en bovendien herkenbaar voor degene die Papa Roach al eens live zagen. Het contact dat Jacoby Shaddix met het publiek maakt zorgt voor een ware beleving, en de variaties op de originele cd vertolkingen maken de live shows, en dus deze opnamens hiervan, zeker de moeite waard.
Hoewel het natuurlijk erg jammer is dat de band geen 10 tot 15 tal nieuwe tracks geproduceerd heeft, is deze cd ronduit super. Dit is dan ook de enige reden om hem “slechts” met een 8.5 te waarderen. (8,5/10)