Na het concert van Angus & Julia Stone waren we al zeer onder de indruk van de man die zijn gitaar bespeelde zoals we nooit eerder hadden gezien, Ben Howard, dus toen bleek dat Ben terug kwam naar Nederland met zijn eigen set was er geen twijfel mogelijk, dit moesten we zien, vandaar ook dat we op een warme lente avond Rotown, Rotterdam, in doken voor een kijkje bij Ben.
Bij aanvang van het concert, om kwart voor tien, is het druk, Rotown staat vol, het feit dat een nog redelijk onbekende artiest dit voor elkaar krijgt is verbazingwekkend leuk. Bond, Chris Bond, komt het podium op, gaat stilletjes zitten en speelt voor ons vier van zijn nummers op de gitaar. Chris klinkt goed, zachte liedjes die ons vertellen over de liefde en verdriet. De zaal heeft het er een beetje moeilijk mee en moet een aantal keren door zichzelf verteld worden dat het stil moet zijn “sssssssstttt!!”
Als Chris af gaat is het wachten op Ben, microfoons worden na gekeken, de laatste gitaar check wordt gedaan en dan is het moment daar, het moment waar een volle Rotown op heeft gewacht, Ben klimt het podium op. Waar Chris nog de hulp van het publiek nodig heeft om de zaal stil te krijgen kan je bij Ben een speld horen vallen, de jonge Brit staat te popelen om te spelen, na het eerste nummer, wat Ben alleen speelt, komt de rest van de band op, India Bourne speelt de cello en Chris Bond is terug op de contrabas en percussie. Ze spelen maar gelijk het nummer dat ik al de hele dag in mijn hoofd had ‘These Waters’, heerlijk meezingen dus. Het publiek lijkt precies te weten waarvoor ze zijn gekomen, Ben is een ster, hoe onwennig ook, bij elk applaus zie je zijn wangen rood worden. “We love you” wordt er uit het publiek geroepen. “We don’t want to leave” is de reactie van Ben, hij heeft het zeer naar z’n zin in Nederland en voelt zich vereerd dat hij in Rotterdam mag spelen. Vele nummers komen er langs in en set die bijna twee uur duurt, Ben heeft duidelijk niet stil gezeten en nieuwe liedjes geschreven sinds hij zijn EP, ‘These Waters’, afgelopen zomer uitbracht. In de herfst is het tijd voor een CD, Ben vertelt ons dat hij deze graag ‘Old Pine’ wil noemen, want, zo verteld hij, Ben heeft een ongelukje gehad met een Pine tree, hij heeft hier een liedje over geschreven dat toepasselijk ook ‘Old Pine’ heet.
Dan is Ben klaar met spelen, maar het publiek nog lang niet met Ben, met een geluid dat het makkelijk doet lijken alsof we in een stadion staan roept, klapt, stampt het publiek Ben terug het podium op. Er worden nog twee nummers gespeeld, de afsluiter ‘Move Like You Want To’ is volgens Ben een nummer dat eindelijk eens nergens over gaat, het is gewoon een lekker liedje. Dat is het zeker! Ben Howard, wat een enorm gave artiest om te zien, nog even en deze man vult echt stadions!
Foto’s (c) 2010 Shanna Wiggerman
