De debuut-CD van het Tilburgse [[Destine]], ‘Lightspeed’, ligt sinds deze week in de winkel. Met inmiddels drie singles uit, waarvan ‘Stars’ de meeste airplay heeft gehaald, mag je Destine al niet meer tot de eendagsvliegen rekenen. ‘In your arms’ kwam als eerste uit, een klein jaar geleden, en haalde nog niet de zo gewenste aandacht. Platenmaatschappij [[Sony BMG]] bleef echter in de band rond frontman Robin van Loenen geloven, en lanceerde eind augustus de single ‘Stars’, en niet zonder gevolgen. ‘Stars’ haalde nummer 26 in de Nederlandse top 40, werd gebombardeerd tot [[Alarmschijf]] en kreeg voldoende airplay om Destine volwaardig in de markt te zetten. Waar nummer twee van de CD ‘Everything in me’ na enkele keren nog steeds niet blijft hangen, komt de derde track ‘Burn’ een beetje richting de oude [[Di-rect]]. Niet verkeerd dus, aangezien het nummer er een is die rechtstreeks uit Seattle kon komen. ‘Stars’ behoeft geen introductie; strak geproduceerd, on-Nederlands, met die eenvoudige gitaar die maar in je hoofd blijft hangen. ‘Where are you now’, ach, leuk, tempo-variaties, als willen de heren zich laten stuk voor stuk laten gelden in één nummer. Jammer, want na dit nummer komt ‘Spiders’, de nieuwe single, sterke gitaren, met een stem die helder is op het ritme van de strakke drums, maar ook weer net niet. Een beetje [[Bohemian Rhapsody]], samen geraakt, bij elkaar gevoegd, in de hoop op…
‘Forget about me’ daarentegen heeft weer wel datgene dat je zoekt in de punk/grunge van Destine. Soepel speelt van Loenen’s stem met het nummer, met erg leuke achtergrondvocalen, is het vibrato, is het een echo, misschien wat tegenfase? Een nummer wat je misschien zou verwachten van [[Avril Lavigne]] of misschien ook wel van de collega’s van [[Stereo]]. Leuk gevonden, dat is zeker. ‘Wake me’ is meteen weer de overtreffende van ‘Forget about me’; hoe verder de plaat, hoe zekerder de nummers in elkaar steken, lijkt, en duidelijker en duidelijker wordt de invloed van de States, waar het debuutalbum dan ook is opgenomen. ‘Sinking sand’ begint misschien wel een beetje richting [[Alphabeat]], maar dat is echter schijn. De postpunkrock van Destine blijft doordenderen over de gehele linie, hoewel ‘Lightspeed’ op dit punt misschien wat eentonig begint te worden. ‘Am I so blind’ is op dat moment een welkome afwisseling, wat rustiger, duidelijker en weer die heerlijke verfrissing van de backingvocals. Di-rect is wederom wat in ons opkomt, maar niet negatief of vergelijkend bedoeld. ‘California summer’ en ‘In the end’ sluiten de plaat af in stijl; die overduidelijke Amerikaanse sound overgoten met een Nederlands jasje. Was het een Seattle-band die zou zijn opgenomen in de [[Wisseloord]]-studio’s, zouden we het ook geloven.
Hoor je de plaat voor het eerst, moet je er misschien even doorheen prikken, de afwisseling zit er zeer zeker in, hoewel je die bij enkele nummers pas na een tweede of derde keer hoort. Gevaar is wel dat die tweede of derde keer op andere vlakken wat eentoningheden gaat opleveren, maar ach, voor een debuut mag je meer dan tevreden zijn als band met zo’n resultaat. (7,5/10)
