‘Hail The Escapist’, eerste volledige album van [[Kenai]] is door productie-technische problemen uitgesteld tot begin maart, maar daar wilden de fans wel op wachten. Kenai klinkt een beetje als [[Fire in the Attic]], en hoewel de punkrockers uit Essex alleen maar enkele EP’s hebben uitgebracht, klinkt het hele album alsof het zestal al bezig is met hun zevende. Op elkaar ingespeeld, 100%, productie-technisch niets op af te dingen, zanger Dan Lawrence laat op het album horen van alle markten thuis te zijn, de strakke drums van Tom Strike volgen een ritme dat nog in geen honderd jaar gaat vervelen, zeker op ‘The Fall Before The Finish’ en ‘Say What You Want’, waar Strike laat horen niet onder te doen voor bijvoorbeeld [[Lars Ulrich]] van [[Metallica]] of Danny Schuler. NIets op aan te merken dan, of toch een klein beetje? ‘Rest Unassured’ lijkt geschreven als remedie na een gebroken liefde, Kenai laat in dit nummer exact de pijn horen die een ieder die ooit een relatiebreuk is overkomen duidelijk herkent. ‘Let Go’, dat er op volgt kan met het melodieuze gitaarspel dan weer horen dat ook vergankelijke liefde iets is dat overgaat, als altijd. ‘Manhattan’ steekt daarbij wat onherkenbaar af als protest tegen alles wat los en vast zit. Jammer, soms misschien iets te overdreven, zeker als ‘Bleed The Year’ weer vol staat van haat, naar zichzelf, het leven waarin we leven ende verliezen die we als mensheid leiden. Naar mate het album voortgaat, lijkt Kenai zich steeds dieper en dieper in de donkere holtes van het leven te verhullen. Waar openingstrack ‘They Survived, Only To Consume Each Other’ nog enige visie van geloof in het goede in zich had, en ‘Hostages’ nog enige vorm van hoop, op het eind, met ‘Everything We Had, We Gave’ is het over, misschien een goed einde, maar met de donkere nasmaak van zelfmoord in gedachten.
Is Kenai dan zo monotoon? Nee, niets van dat. Hoewel de niet-rock-liefhebber zal zeggen van wel, komt het gitaarwerk met regelmaat in de richting van het oude [[Iron Maiden]]. Niet qua stijl, maar qua uitvoering en afwisseling. De punk-rock van Kenai is misschien te hard voor een normale rockliefhebber, en te zacht voor de fans van de echte Metal, maar toch is ‘Hail The Escapist’ goed om aan te horen voor beide groepen. In extremiteit misschien geen meesterwerk, afzonderlijk stuk voor stuk rasmuzikanten, die een strak album hebben neergezet: Helder, rauw en strakke riffs, en na drie keer nog steeds te beluisteren zonder verveeld te raken. Toch is het niet de CD die je dagelijks uit je rek haalt, en het gevaar bestaat dan ook dat je de CD na enkele maanden per ongeluk tegenkomt, na hem maanden vergeten te zijn. Doorsnee punkrock, maar kan je dat Kenai kwalijk nemen bij hun eerste CD? ‘Hail The Escapist’ ligt vanaf 3 maart 2010 in de winkels. (7/10)
