De trein die Bospop heet is alweer aangekomen bij station nummer 38. Een editie die 50% groter is dan voorgaande jaren. De rocktent en bijbehorende podium is groter en ook het terrein is ruimer opgezet. Het bood vandaag plaats aan zo’n 22.000 bezoekers.
De opening op de stoffige weide werd verzorgt door Con Brio. Zanger en performer Ezekiel ‘Ziek’ McCarter nam vanaf het begin af aan het publiek mee in een mix van soul, funk en fun. Zijn achteruit salto werd niet vergeten. En werd een swingend feest.
In de tent was het de eer aan The Band Of Heathens om het spits af te bijten. Een opening in de stijl Americana en countryrock.
Voor Racoon doen een wat ingetogen optreden met speciale aandacht voor de single ‘Don’t Give Up The Fight’. Speciaal geschreven voor het jongetje Jayden die het gevecht tegen neuroblastoom kanker verloor. Met dit liedje biedt frontman Bart van der Weide en zijn mannen steun aan Stichting Jayden.
De tent is in de hete middag een welkome plek op te schuilen tegen de brandende zon. De langharige mannen van Graveyard spelen dan ook voor een goed gevulde tent.
Op het hoogtepunt van de middagzon betreedt John Hiatt & The Goners de mainstage. Samen met slide-virtuoos Sonny Landreth een indrukwekkende groep geweldige muzikanten. Het was “love” wat hij Weert kwam brengen met zijn 30th Anniversary Tour. Met zijn bijna 66 jaren geen heel energieke performance, maar nummers als ‘Drive south’ en ‘Thing called love’ klonken live perfect. Een heerlijke stilte viel over het terrein toen ‘Have a little faith in me’ werd ingezet.
Een klein wolkje voor de zon doet een zucht van verlichting komen over het park. Anderen zochten weer de relatief koelte van de tent om te genieten van Steve Earle & The Dukes. Wederom countryrock, waarbij de accordeon en viool doen knipoogden naar de folkmuziek.
Richting de avond betrad Gary Clark Jr. het hoofdpodium. Strak gitaarspel en gitaarsolo’s in een smetkroes van Rock, R&B en Blues. De charme van de Texaan komt, vermoedelijk door de warmte, niet voldoende over op het publiek. Het publiek dat zich vooral opmaakt voor a-ha en UB40.
Venice trad vervolgens op in de tent. De zanger verontschuldigde zich voor de president (“Wij hebben niet op hem gestemd en hij heeft oranje haar, dus past bij Nederland”). Om vervolgens aan te geven dat ze er alles aan doen om de wereld een betere plek te maken en daar ging het volgende liedjes over. De samenzang klinkt als vanouds en is erg goed. Venice heeft een goede band met Nederland zo werd er vooraf (vroeg in de middag) samen gespeeld met stadsbeiaardier Frank Steijns op carillon van de Martinustoren in de Weertse binnenstad. Tevens werd er in de tent door Venice nog teruggeblikt op de 2MeterSessies met Jan Douwe Kroeske.
In een relaxt zomerzonnetje zorgde UB40 van Ali Campbell ervoor dat oude tijden herleefde met de vele hits van deze extreem succesvolle reggaeband. Sommigen vinden dit niet de echte UB40, anderen weer wel vanwege het karakteristieke stemgeluid van Ali. Hoe dan ook, vele hits kwamen voorbij zoals ‘Rat in my kitchen’, ‘Homely girl’, ‘(I can’t help) falling in love with you’ en ‘Red red wine’, en deze werden uit volle borst meegezongen. Hoewel de performance hier en daar toch wat rafeltjes bevatte was de sfeer op het veld was erg goed, mensen waren lekker aan het dansen.
Paul Carrack had ‘de eer’ in het voorprogramma te staan van a-ha. Het optreden bevatte nummers van zijn solocarrière en op het laatst kwamen er nog bekende hits voorbij die hij met verschillende bands heeft gehad.
A-ha had 6 gastmuzikanten meegenomen op het podium. Vooral de dames op viool, altviool en cello maakten de nieuwe arrangementen van bestaande hits als bijvoorbeeld ‘Stay on these roads’ erg mooi. Op het podium was een led bühne gebouwd die de melancholische muziek van A-ha mooi ondersteunde. A-ha speelde niet alleen de bekende hits maar ook een paar voor het grote publiek onbekendere liedjes, zoals het rockige ‘Sycamore leaves’ en ‘Analogue (all I want)’. Uiteraard werden vooral de bekende hits luidkeels meegezonden. Bij ‘Hunting high and low’ daagde zanger Morten Harket het publiek uit om zo hard mogelijk mee te zingen. James Bond song ‘The living daylights’ mocht niet ontbreken en bij de afsluiter ‘Take on me’ (voor dit concert met een nieuw intro) werd niet alleen vanaf het veld bij het hoofdpodium, maar ook in de tent keihard meegezongen. De sfeer op Bospop werd steeds beter.
Vervolgens was het de beurt aan The Mavericks in de Rocktent. Ze startten met een paar onbekendere nummers maar toen La Bamba ingezet werd, ging de hele tent uit zijn dak. Hits als ‘Save the last dance for me’, ‘Guantanamera’ die geniaal overging in ‘Twist and Shout’ en vervolgens ‘Dance the night away’ kregen iedereen in de tent aan het dansen! Een zeer geslaagd optreden waar menigeen enorm van genoot.
Tot slot, Simple Minds, dé afsluiter van het festival dag 1. Een mooie led lichtshow op het podium zorgde, mede door de inmiddels ingevallen nacht, voor een mooi visueel spektakel. De wereldhit ‘Don’t You Forget About Me’ is de ultieme soundtrack van de jaren tachtig. Een energiek optreden het een flinke dosis jaren 80 nostalgie. Desondanks ademt het optreden eigentijds. De band is dit jaar met een nieuwe prachtplaat gekomen: ‘Walk Between Worlds’. Hiermee combineerde de band oude hits met nieuw materiaal en liet zien een waardige afsluiter te zijn van deze dag op Bospop.
Foto’s (c) Marcel Hakvoort
