Milo Groenhuijzen richtte vorig jaar met 3 medestudenten de naar de leadzanger vernoemde band MILO op. Zelf plaatsen zij hun muziekstijl in de categorie alternatieve pop. In maart presenteerde de band hun eerste EP ‘No Man’s Land’ aan een 150-koppig publiek in poppodium Hedon in Zwolle.
Maar zoals dat gaat aan het begin van een carrière van een band die nog flink aan de weg moet timmeren, vinden we ze vanavond in een kleine, nog niet eens half gevulde kroeg in Arnhem. Dit is één van de vele optredens die zij tijdens hun tour door het land zullen geven om hun EP te promoten.
De band begon de avond met een paar rustige, mooie liedjes die de aandacht van de kroegbezoekers trokken en gesprekken deden verstommen. Wat meteen opviel is dat we te maken hadden met vier serieuze muzikanten die gewoon muziek wilden maken, geen poespas. De leadzanger beschikt over een aangenaam en uniek stemgeluid, een stem die je op de radio onmiddellijk zou herkennen. Daarnaast speelt hij ook nog eens zeer verdienstelijk gitaar. Na de pauze wist hij dit tijdens de wat stevigere nummers goed te etaleren met een paar heerlijke solo’s. Opvallend was ook dat zowel de drummer als de toetsenist vocaal hun mannetje stonden.
Je merkte dat de bandleden zich gedurende de avond steeds meer op hun gemak begonnen te voelen. Het speelplezier was steeds duidelijker van de gezichten te lezen. Dat de band lef heeft lieten ze blijken door een nummer te spelen dat ze pas één keer gerepeteerd hadden.
Ondanks het feit dat band nog maar zo kort bestaat, wisten zij twee sessies van drie kwartier te vullen met eigen werk. Het meest persoonlijke nummer was ‘Skin and Bones’, dat het verhaal vertelt van een naast familielid van Milo, die aan anorexia lijdt.
Al met al is MILO een band die zeker een groter publiek verdient.
Foto’s: © Kevin Knipping
