Op woensdag 3 mei gaf Venice een all-seated concert in Tilburg. Een avond van volop genieten van een fraaie sterrenhemeldecor waarvoor de mannen zich presenteerden. Op de voorste rij stonden de twee maal twee broers, met aan de buitenzijden Pat en Michael op gitaar, het gouden stemgeluid van Kipp en de omfloerste stem van Mark in het midden. Daarachter stonden Mark Harris op bas, met daarnaast de onlangs ingelijfde drummer André Kemp en toetsenist Jasper Westerhof die in Nederland meetouren.
Diverse nummers kregen een gesproken intro, verhalen uit het eigen leven zoals ‘Sunrise’ over het overlijden van de vader van Kipp en Pat in ’69. Toen Kipp met zijn prachtig heldere stemgeluid aanzette en vertelde dat de wereld toch doordraait en de klok blijft tikken ondanks het ondenkbare verlies zag je het publiek terugdenken aan eigen verlies en hoop putten uit zijn troostvolle woorden. Een prachtnummer met mooie basloopjes door een warme bas.
‘A brand new life’ is voor het publiek ook een oude bekende en je hoorde overal in de zaal stemmen voorzichtig meezingen bij dit gevoelige nummer. Wel pas nadat de Les Paul van Michael, die stil bleef toen hij de spits moest afbijten, vakkundig adem werd ingeblazen door de vervangende stage-manager.
Er volgde een nummer van het nieuwe album. Dit vier-stemmige nummer is een optimistische blik op het leven. Daarin werd verteld over de rijkdom van vriendschap en liefde. ‘Whealthy man’. De drums legden een rustige basis, daaroverheen golfden de zachte tonen van de zingende bas, en de toetsen vormden een mooie onderlaag voor de zang. Mark ondersteunde de hoogte van de tonen met zijn hand. Michaels hoofd danste losjes mee op het geluid van zijn dromerige gitaar, hij leefde even op een eigen gitaareilandje. Toen de tonen wegebden klonk er een overtuigend applaus.
Het publiek luisterde eigenlijk constant geïnteresseerd en leek geïntrigeerd en geëmotioneerd. Tijdens een verhalend moment zei Kipp: “Sorry about Trump”; Hij vertaalde de gedachten van velen. We moeten hopen op het beste scenario, we kunnen niet opgeven. Het nummer wat volgde heet ‘Trying to find Amerika’. Het is triest en een soort van klaagzang bij aanvang. Kipp zong het meer dan treffend: “Trying to find Amerika and a way to carry on. She is gone .. where has she gone..”
Vervolgens ‘Dance by the river’. Ook een nieuw nummer dat is ontstaan als herinnering uit de tijd dat ze backing vocals waren bij Roger Waters. Een herinnering aan een heerlijke tijd, zei Kipp. Steviger als op de cd. Met een lekker akoestisch versterkt gitaartje hoor je het kampvuur bijna knisperen tijdens de strandfeesten die tot in de kleine uurtjes doorgaan. Er mocht gedanst worden! Tijdens het laatste nummer voor de pauze spatte het plezier er vanaf. Kipp vroeg het publiek te gaan staan en lekker mee te dansen en zingen. Hier werd onmiddellijk door de hele zaal en balkons vol enthousiasme gehoor aan gegeven. Een stevig stukkie drums, de stemmen dansten om elkaar en het plezier spatte er vanaf op het podium en sloeg over op het publiek. De relatieve rust van de eerste set kwam hiermee ten einde.
Na de pauze was het verrassend om Mark met op de achtergrond een frêle gitaartje ‘Somewhere over the Rainbow’ in te horen zetten. Toen daarna Kipp en Pat invielen zijn we bij de samenzang waarvoor toch veel mensen in ‘t publiek zijn gekomen. Kipp nam de dwarrelpartij voor zijn rekening. Dan toch de ‘A capella’ waar deze heren zo bekend en geliefd om zijn.
Hierna begonnen ze vol overtuiging aan ‘Family Tree’ maar dat liep snel en einde toen ze in lachen uitbarstten. De overhaast opgetrommelde stage-manager die langs het podium een gitaar stond te stemmen voor een ander nummer bracht ze zó in de war dat ze luidkeels in lachen uitbarstten. Uitgebreid werd een en ander met verve uitgelegd om vervolgens met veel plezier verder te gaan. Dit hebben ze natuurlijk vaak gespeeld, en we kregen een inkijkje in de ‘backstageversie’ die in een uptempo ‘met soort van horlepiepdansje’ wordt opgevoerd. Hilariteit in het publiek. ‘We’re still here’ had even wat vocale oneffenheidjes maar dat werd ze vergeven.
Verrassend maar smakelijk was de versie van Billy Joél‘s ‘Always a Woman’, een track van de cover cd ‘Brunch Buffet’. Michael kabbelende gitaarspel en de 2 stemmen die soms ongemerkt in elkaar overlopen, zich verwijderen en toch weer vinden waren een genot voor het oor. Heerlijk vocaal en muzikaal stuk waar de heren en het publiek zichtbaar van genoten. Na een energiek nummer volgde de titelsong van het nieuwe album: ‘Into the Morning Blue’. Michael opende tokkelende op een akoestische gitaar, Mark zette in met een stevige stem, de bas ondersteunde. Bescheiden drums. Kipp’s stem bescheiden op de tweede plaats. Toen het geluid wegstierf brak het applaus los.
Hierna klonken nog diverse nummers van het heerlijke bekende repertoire van Venice. Het publiek ging staan, Michael stond opeens met zijn gitaar bij het publiek, de muzikanten hadden soms even een klein muzikaal onderonsje, maar waren vooral gefocust op het publiek. Er zat één rocknummer bij, maar het grootste deel van de 2e set was energiek, maar wat rustiger.
‘Jochie’ Kipp, de introverte Michael, ster Mark en relaxte Pat, het is een fraai en divers broerenkwartet. Complimenten voor het plezier wat ze na ruim twintig jaar nog steeds uitstralen, hun eerlijkheid, fraaie stemmen en stimulerende en troostende woorden. Het publiek leefde en genoot mee, en de zaal deinsde in en naast de stoelen. Bij de ‘2 metersessie-nummers ging het publiek wederom lekker op de voeten, en dit bleef zo tot het einde. Na een terecht “We want more” kwamen de heren terug en speelden nog twee uitgebreide nummers. Het publiek danste intens door tot er echt niets meer was, men was meer dan tevreden.
Na dit optreden dat, naast een presentatie van de cd ‘Into the Morning Blue’ een heerlijke happening was, stond de langste rij mensen ooit klaar voor een meet & greet. Het leek bijna alsof het hele publiek aansloot. Venice heeft dit altijd al gedaan en het was prachtig te zien hoe iedereen zijn cd-tje laat signeren en hoe de heren zich genietende met hun fans op de foto laten zetten. Mooi om te zien dat het publiek uit vele ouders met kinderen bestaat en men zich meteen weer voorneemt ook naar de vanavond aangekondigde decembertour terug te keren. Al met al een succesvolle avond dus!
Foto’s (c) Rob Verbrugge
