Vorig jaar speelden Mumford & Sons op een warme zomerdag in het Goffertpark in Nijmegen. Hoewel ze een vrij sterke set speelden waren de kritieken wisselend, en waren sommigen van mening van dat Goffertpark een maatje te groot voor ze was. De Ziggo Dome, waar ze in 2013 ook al speelden, bleek deze avond niet te groot voor ze. Want voor de tweede keer verkochten Marcus Mumford en consorten de Amsterdamse concertzaal uit. Ondanks dat hun laatste album ‘Wilder Mind’, waarmee ze vorig jaar hun koers van folk naar meer rock veranderden, ook niet overal lovend werd ontvangen.
Voordat ze het podium bestegen mocht Bill Ryder-Jones het voorprogramma verzorgen. Hij maakte tot 2005 deel uit als gitarist van The Coral, maar ging daarna solo. Hij kwam deze avond met zijn band nogal nonchalant het podium op gelopen. Het leek wel alsof hij net wakker was. Al klonk hij gelukkig niet zo, want de liedjes kwamen goed uit de sfeer. Al zijn ze misschien niet bedoeld voor zo’n grote zaal als de Ziggo Dome.
Rond 21:00 trapten Mumford & Sons hun optreden af met ‘Snake Eyes’. Waarna hun doorbraakhit ‘Little Lion Man’ volgde. Waarbij het publiek meteen goed los kwam. Na het luidkeels meegezongen ‘Below My Feet’ en ‘Wilder Mind’ werd het een show die niet eens echt de nadruk had op hun laatste album. Het had meer weg van een greatest hits show. Want albumtracks als ‘Broken Crown’ en ‘Ghost That We Knew’ deden niet onder voor bijvoorbeeld ‘Lover Of The Light’ en ‘Believe’. Bij de laatstgenoemde song, waarbij het publiek op verzoek van Marcus Mumford met telefoons in de lucht schenen, had gitarist Winston Marshall overigens te kampen met technische problemen. Desondanks kwam de stadionballad goed uit de verf.
Nieuwe songs met Afrikaanse invloeden
Volgende maand verschijnt er een nieuw mini album van de band die ze in Johannesburg hebben opgenomen met Afrikaanse muzikanten. Hiervan mocht Baaba Maal deze avond een gastrol vertolken om samen met de band twee nieuwe nummers van het nieuwe album te spelen: ‘Si Tu Veux’ en ‘There Will Be Time’. Het onderlinge speelplezier respect voor elkaar kwam duidelijk over richting het publiek.
Hierna werd de draad van de greatest hits show weer opgepakt met ‘The Cave’, Ditmas’ (waarbij Marcus Mumford een ronde door het publiek maakte) en ‘Dust Bowl Dance’. Een nummer dat live altijd een spektakel is.
Een toegift kwam aan de andere kant van de zaal. Zoals ze eerder deden bij de vorige show in de Ziggo Dome en in de HMH was er een klein podium. Waarop ze rondom één microfoon het nummer ‘Cold Arms’ speelden. Al is het Nederlandse concertpubliek niet bepaald en stil publiek. Marcus Mumford maakte er dit keer zelfs een opmerking over. Desalniettemin was het enthousiasme er niet minder om toen ze terugkeerde naar het hoofdpodium. Opnieuw kwam er vervolgens een nieuw nummer voorbij waarbij Baada Maal terugkeerde: het sterk op Paul Simon’s Graceland lijkende nummer ‘Wona’. Waarna er met ‘I Will Wait’ nog één uitsmijter volgde. Ondanks een uitgelaten zaal die ‘We want more’ riep was het daarmee voorbij.
Natuurlijk zijn er bepaalde elementen hetzelfde als je Mumford & Sons vaker hebt gezien. Toch blijft hun enthousiasme aanstekelijk, en staat het muzikaal als een huis. Was vorig jaar het Goffertpark volgens sommigen nog te groot; niemand zal dat over deze avond in de Ziggo Dome kunnen beweren.
