In 2009 speelden Mumford & Sons nog in Doornroosje te Nijmegen. Nu waren ze weer in dezelfde stad, maar dan met een vele malen grotere show in het Goffertpark. Het is in 6 jaar tijd hard gegaan met de van oorsprong folkband. Al was het nieuwe album ‘Wilder Mind’ weinig folk meer, maar meer rock. Een album dat vrij wisselend werd ontvangen, maar wel op nummer 1 terecht kwam. En ondanks dat, en de extreme hitte, stond het Goffertpark vrij vol voor Marcus Mumford en de zijnen.
Drie support acts
Zoals vaker bij concerten in het Goffertpark had ook dit concert meerdere support acts waardoor het gevoel van een festival niet ver weg is. Mumford & Sons hadden drie support acts. De eerste daarvan was de Britse singer-songwriter Joseph Lyons alias Eaves. Een singer-songwriter in de lijn van Jeff Buckley en Damien Rice. Alleen zal dat waarschijnlijk in een zaal meer tot z’n recht komen dan op een groot podium in het Goffertpark. De tweede support act pastte meer in de lijn van Mumford & Sons; de folkband Bear’s Den. Die zowel zelf enthousiast waren en zo ook werden ontvangen door het publiek. Maar de beste support act waren verreweg The Vaccines. Wat natuurlijk toch inmiddels al een ervaren festivalband is. Grappig was toen bij ‘Give Me A Sign’ eerst Mumford & Sons gitarist Winston Marchall het podium op werd gehaald, en even later Marcus Mumford vanuit het niets het podium op kwam. Ze lieten zich dus ruim een uur voor hun eigen optreden al even zien.
Oud en nieuw materiaal wordt moeiteloos afgewisseld
Hun eigen show begon rond 21:00. Met ‘Snake Eyes’ als gewaagde eerste nummer dat toch een albumtrack is van hun laatste album. Toch hebben Mumford & Sons gelijk de aandacht te pakken. En ze weten hoe ze de aandacht moeten vast houden want na het eerste nummer worden de elektrische gitaren alweer ingewisseld voor akoestische instrumenten. En jawel; ook die banjo die op het laatste album niet meer is te horen. Vervolgens zetten ze gelijk twee klassiekers in: ‘I Will Wait’ en ‘Babel’. En daarna de titelsong van ‘Wilder Mind’ te spelen.
Zo wordt de rest van de avond het oude en nieuwe materiaal plus de bijbehorende instrumenten afgewisseld. En het werkt. Want geen enkel moment wordt het saai. De band zelf had er ook duidelijk plezier in. Opvallend is dat naast Marcus Mumford tegenwoordig ook Winston Marchall een aardig woordje spreekt tegen het publiek. Zo vertelt hij dat alle Nederlandse woorden die hij kent de namen van Nederlandse voetballers zijn. Hij is deze avond de grapjas van het stel. Ook toetsenist Ben Lovett komt aan het woord en vertelt een anekdote over hun eerste Nederlandse optreden ooit. In hetzelfde Nijmegen dus. Volgens Marcus Mumford speelt de band nu 6 jaar later hun grootste show buiten Londen in de Goffert. Voor hun zelf is het vanavond dus ook een bijzonder optreden en dat brengen ze duidelijk over.
De show is wel grootser opgebouwd met lichteffecten die stadionbands gebruiken. Zover zijn Mumford & Sons nu. En toch doen ze midden in het concert ook nog even twee nummers in een intieme setting. Waarbij ze met z’n vieren om één microfoon staan en ‘Timshel’ en ‘Cold Arms’ spelen. Om daarna met ‘Ditmas’ weer terug te gaan naar stadionformaat waarbij Marcus Mumford inmiddels een performer a-lá Springsteen blijkt te zijn. Iets wat hij eerder bij ‘Believe’ (waarbij vele telefoons en aanstekers de lucht in gaan) ook al liet zien. ‘Dust Bowl Dance’ was al vanaf het begin in 2009 een hoogtepunt tijdens concerten maar het spektakel werd vanavond vergroot met vuurwerkeffecten.
Het is het laatste nummer voor de toegift. Die bestaat uit ‘Hot Gates’, het onvermijdelijke ‘Little Lion Man’ en ‘The Wolf’. Om daarna voldaan het podium te verlaten met een tevreden Goffertpark van ruim 50.000 mensen. Dat laatste album ‘Wilder Mind’ mag dan misschien niet zo sterk zijn, maar live is Mumford & Sons nog altijd een uitstekende band. Het is misschien hard gegaan van de kleine zalen naar de grootse optredens zoals deze. Maar het is tegelijkertijd op een vrij natuurlijke manier gegroeid. En ook in de Goffert bleken Mumford & Sons verrassend goed uit te kunnen pakken. Wat zou de volgende stap zijn? Een headlinerplek op Pinkpop? Ze bewezen deze avond dat ze daar hun hand niet voor om zouden draaien.
