Voor de show van Navarone in de Pul in Uden op 13 december kregen fotograaf Kim Balster en ondergetekende de kans om de band Navarone te interviewen. Wat begint als een interview mondt uit in een prettig gesprek.
Maxazine: Laten we beginnen met de inmiddels niet meer zo nieuwe nieuwe plaat, ‘Vim & Vigor’. Ik vond hem heel goed maar ook verrassend. Wat waren jullie voornaamste invloeden bij het maken van dit album?
Robin: Da’s een lastige, wij werken niet zozeer vanuit invloeden, je wordt altijd beïnvloed, maar specifieke invloeden herkennen we niet zo. Wat jij zegt, dat je hem verrassend vond, dat was het voor ons helemaal niet. Voor ons was ‘Vim and Vigor’ juist een logische gevolg van het proces om een nieuwe plaat te maken.
Roman: We zochten bij het maken van het nieuwe album naar een extra laag voor het live domein. Met name een extra versnelling of een tikkie erbovenop.
Merijn: Ik denk dat vooral het tempo en de energie van bijvoorbeeld ‘Pretender’ van de Foo Fighters ons geïnspireerd heeft, niet zozeer muzikaal maar wel qua tempo en energie. Die zit ook in ‘Wanderer’ en bijvoorbeeld ‘Gimme a Shot’.
Roman: Ik hoorde Dave Grohl eens vertellen dat hij, om een nummer te schrijven waarop het hele stadion kan gaan springen, een gitaar omdeed en springend een riff probeerde te maken. Dat hebben wij ook geprobeerd, riffs te schrijven waar je op kunt springen. Dat zou je wel een invloed kunnen noemen.
Maxazine: inderdaad, er klinkt meer dynamiek op de nieuwe plaat, meer drive, maar het zachte is ook echt zachter. Toen ik het eerste nummer (Red: ‘Smash ’n Grab It’) hoorde moest ik aan U2 denken met ‘Achtung Baby’. Dat was ook zo’n descrepantie met wat ze eerder gemaakt hadden, en toch echt U2. Dat geldt wat mij betreft ook voor deze.
Merijn: Da’s grappig, met dat nummer dachten wij dat het gelijk aan zou slaan omdat het volgens ons heel catchy is, maar het was blijkbaar toch nog moeilijk, voor ons was het een heel logisch vervolg. Het mooie is dat we van veel mensen terughoren dat ze eerst wel moesten wennen, maar dat ze hem na een paar keer luisteren veel vetter vinden dan de eerste.
Robin: Op de tweede plaat staan meer nummers en dat geeft je ook de ruimte om meer dynamiek te gebruiken. Op ‘A darker shade of white’ staan maar 6 tracks plus nog een ‘instrumentaal dingetje’ en dan heb je daar minder ruimte voor.
Maxazine: Wat vinden jullie het beste nummer van ‘Vim & Vigor’?
Robin: (lachend), ‘Stairway to heaven’.
Kees: Da’s verschillend per concert, soms gaat een bepaald nummer echt heel lekker, terwijl dat bij een andere show weer een heel andere kan zijn.
Roman: Wat is jouw favoriet van het album?
Maxazine (een beetje verrast): ‘Indigo Blue’, eigenlijk al vanaf de eerste keer dat ik ‘m hoorde spelen in de Roepaen. Toen dacht ik “Yes, als het nieuwe album zo gaat klinken, dat belooft wat”.
Merijn: Was jij dan degene die “Ja” in de Roepaen riep? Bij het opnemen van de dvd hoorden we direct na dat nummer iemand in het publiek keihard “Ja!” roepen en dat heeft bij ons mytische vormen aangenomen.
Robin: En nu doen we dat zelf.
Maxazine: Jullie hebben heel veel live gespeeld in het afgelopen jaar, wat waren voor jullie de hoogtepunten?
Merijn: Doornroosje was een megahoogtepunt.
Roman: Ja, die was wel heel vet! En het Valkhof.
Robin: Ik vond Concert at Sea ook heel vet met die vogels.
Dan buitelen de hoogtepunten over elkaar heen: De Zwarte Cross was een hele vette gig, Paaspop, de eerste keer met de nieuwe nummers was ook te gek, Voorprogramma’s voor Extreme en Zodiac in Duitsland. Haarlem, Den Bosch.
Merijn: We hebben eigenlijk heel veel gave dingen gedaan.
Roman: Duitsland was een hoogtepunt, met name ook omdat het de eerste keer was met een nightliner. We zien elkaar normaal natuurlijk alleen als we wat moeten doen omdat we ver uit elkaar wonen en nu waren we 6 dagen bij elkaar en hoefde niemand te rijden, konden we lekker halve liters weghakken en lekker chillen.
Maxazine: Over ‘A date at the Chapel’: Hoe was het om de nummers van ‘Vim and Vigor’ eerst akoestisch te spelen?
Roman: Veilig.
Merijn: Grappig, we wisten al wel ongeveer hoe ‘Vim & Vigor’ werd, er speelden nog een paar titels die het niet gehaald hebben, maar de contouren waren bekend en we hadden een beeld van hoe de nummers ongeveer zouden gaan klinken, maar het was nog voordat we naar de studio gingen. Als je het terugluistert hebben de akoestische nummers soms een andere vorm dan de uiteindelijke nummers op de plaat.
Roman: Ik vond het vooral een verademing om de nummers van ‘Vim & Vigor’ op te kunnen nemen in het elektrische domein. Een aantal van die nummers hadden we al een hele tijd liggen en ‘The Wanderer’ speelden we al heel lang, maar de rest hebben we eigenlijk nooit in de ‘Darker Shade of White’ set gehad. Ik had daar wel heel veel behoefte aan, en toen het er eindelijk was konden we uit de voeten met die extra versnelling waar we het net al over hadden en werd de spanningsboog van de set ook gelijk beter en dat voelt goed.
Maxazine: Ik kwam na het akoestische optreden in de Markant een vriendin tegen met een mooie rake observatie: “Het is mooi om te zien dat de nieuwe nummers de band gaan passen als een oude jas” ik vond dat treffend, omdat de nummers van het nieuwe album nu alweer anders klinken dan een jaar geleden.
Robin: Het is ook een organisch geheel.
Merijn: Zeker in ons geval bij de tweede plaat, die hebben we echt in zo’n rap tempo opgenomen. Normaal doe je er wat langer over en zit er al heel veel in, maar we zijn heel snel de studio ingegaan. Eigenlijk pas na het opnemen tijdens het live spelen ontdek je nieuwe dingen in die nummers. De nummers van de eerste plaat die kenden we al jaren en die veranderden dan ook niet meer zo.
Maxazine: Da’s grappig, want ik heb het gevoel dat ook de nummers van ‘A Darker Shade of White’ nu weer een nieuwe injectie krijgen, als je ziet hoe jullie bijvoorbeeld ‘Sage’ nu spelen.
Robin: Dat heeft ermee te maken dat een nummer een andere energie krijgt als je de setlist aanpast. groen ziet er anders groen uit als je er rood naast zet, en als je het weer verandert naar geel ziet groen er weer anders uit. Zo werkt dat met nummers ook.
Kees: Je gaat de nummers soms ook iets vrijer interpreteren, je speelt die nummers al zo lang.
Roman: Da’s inderdaad ook een ding, tussen ons (kijkt Kees aan) hebben wij veel meer “geouwehoer” om het zo maar te zeggen, je kent die nummers al zo lang en die zitten er zo goed in dat je niet alleen maar op je gitaar hoeft te kijken om de noten goed te spelen. Het spelen gaat meer vanzelf dat er meer tijd komt voor interactie en een stukje performance en dat zien jullie misschien weer terug.
Kees: Ik vind het wel een uitdaging om op de momenten die er zijn wat anders te doen om niet telkens in hetzelfde ding te blijven hangen.
Onze eigen fotograaf Kim Balster valt bij: Dat zie je inderdaad als je bands vaker ziet herken je bepaalde routines en dan weet ik hoe ze gaan bewegen (lachend:) als ze dat iedere keer veranderen raak ik ook de kluts kwijt, maar dat maakt het ook wel uitdagender en daardoor leuker.
Kees reageert: “Dan gaan we vanavond met onze rug naar het publiek spelen.”
Maxazine: Hoe beïnvloeden akoestisch en elektrisch spelen elkaar?
Robin: Je gaat de nummers sowieso anders zien, ze zijn zo anders geworden in het akoestische domein, of eigenlijk in het elektrische, want ze waren oorspronkelijk akoestisch. De beleving is voor mij compleet anders.
Roman: De beide domeinen zijn zo compleet anders dat ze elkaar helemaal niet beïnvloeden. Voor mij zijn het echt twee totaal gescheiden werelden. Akoestisch spelen vraagt gewoon een compleet andere mindset.
Robin: Je kunt een liedje elektrisch geweldig spelen omdat je dat er bij wijze van spreken al een jaar eruit knalt, dan nog moet je het voor het akoestische domein toch opnieuw oefenen, ook omdat het veel exclusiever is. Daar komt nog bij dat wij niet alleen op het podium staan, maar dat er ook nog negen andere muzikanten afhankelijk zijn van onze energie en punctualiteit. Als je daar nonchalant mee omgaat dan ga je nat, zeker akoestisch, maar al helemaal in het theater. Dus daar moet je zorgvuldig mee omgaan.
Maxazine: Als jullie op afgelopen jaar terugkijken zijn jullie het meest trots op?
Roman: Ik ben het meest trots op dat we in staat zijn geweest om én een nieuwe plaat én het dat akoestische ding de wereld op te zetten, een grote output. We hebben leuke festivals gedaan, zijn naar Duitsland geweest.
Robin: Dat we alles hebben kunnen doen wat we hebben gedaan, da’s een behoorlijke prestatie al zeg ik het zelf.
Merijn: Dat vind ik ook, kijk maar eens terug, afgelopen 14 september was ons eerste album twee jaar oud, wow, twee jaar, bedenk je wat is er allemaal niet gebeurd in de tussentijd, da’s gewoon bizar.
Bram: Een jaar geleden was de dvd nog niet eens opgenomen.
Robin: In 11 maanden tijd hebben we een DVD opgenomen en een plaat gemaakt….
Merijn: De nieuwe plaat is nu net een half jaar oud, en als je ziet wat er sindsdien alweer is gebeurd…
Kees: (ironisch) Het voelt als 3 jaar.
Merijn: Waar ik ook wel trots op ben is hoe mensen reageren op de clubtour, mensen zijn echt super enthousiast, dat vind ik echt heel leuk. Ik bedoel: we spelen best lang, zo’n anderhalf uur. Ik kan me herinneren dat ik tijdens de repetitie zei, laten we het maar proberen, maar misschien ik kan me voorstellen dat het voor mensen eerder zat is. Dat is echt totaal niet, in Doornroosje speelden we zelfs bijna 2 uur.
Roman: Dat vind ik wel tof om te merken. Dat de nieuwe setlijst echt klopt, dat je dan op een gegeven moment merkt: “We zijn al bij December, da’s op de helft van de show” om maar aan te geven dat als de spanningsboog klopt dat de beleving dan ook goed is.
Maxazine: Gaan we meer samenwerkingen zien?
Robin: Ik zie een bruggetje. We hebben altijd mensen om ons heen waarmee je dingen samendoet, maar niet specifiek.
Kees: Percussie is op een elektrische plaat vaak een ondergeschoven kindje, maar als je Oscar, de percussionist tijdens de akoestische show, ziet grooven en dat hij de raarste dingen al vet kan laten klinken (Robin valt bij: geef de man twee shakers en het klinkt vet) dan denk ik dat het heel interessant zou zijn om hem eens een dag helemaal loos te laten gaan voor de volgende plaat bijvoorbeeld.
Maxazine: Over bruggetjes gesproken, zijn er al plannen voor een volgende plaat?
Robin: Er zijn altijd plannen voor een volgende plaat.
Merijn: Sterker nog: er komt waarschijnlijk een nieuwe plaat.
Roman: Primeur!
Robin: Dat wordt de titel van het interview: “Navarone maakt hoogstwaarschijnlijk een nieuwe plaat”!
Maxazine: Hebben jullie al een idee wanneer dat gaat gebeuren?
Robin: Dat gaan we het komende jaar allemaal bekijken en bepalen, we hebben nu een jaar achter de rug met heel veel investeren en een behoorlijke output, ik denk dat we het wel verdiend hebben om daar een jaartje rustig over na te denken.
Merijn: We zitten weer in de modus van schrijven, het broeit weer en we gaan maken in plaats van doen. Volgend jaar willen we heel veel spelen en verder vooral nieuwe dingen maken.
Roman: Het grote verschil is dat we niet de eerste 4 maanden van het jaar in de studio zitten. We kunnen meteen knallen, maar er zit ook minder druk op de ketel in de zin dat je in zo’n korte periode een plaat moet maken nu kunnen we gewoon rustig schrijven en misschien gaan we eind van dit jaar of ergens volgend jaar weer opnemen. We zien het wel en dat is ook wel lekker.
Maxazine: Wat zijn de plannen voor komend jaar?
Robin: Dat ligt nu te broeien en bij onze boeker, die heeft daar een beter antwoord op.
Kees: In maart gaan we waarschijnlijk een clubtour doen.
Roman: In maart/april waarschijnlijk een tour in Duitsland.
Maxazine: Jullie gaan dus ook weer in Duitsland touren, zo’n soort zelfde tour als de laatste?
Roman: Dit wordt dan echt onze eigen tour, de laatste was samen met Robert Pehrsson’s Humbucker.
Maxazine: Wie?
Roman: Het zei ons in eerste instantie ook niet zoveel, maar zij zitten precies in de tijdsperiode die wij hebben overgeslagen; de jaren 80. Het deed mij persoonlijk niet zo heel veel, maar de mensen die kwamen kijken vonden het heel leuk.
Kees: Robert Pehrssons zit samen met een aantal bands als de Datsuns en de Helicopters in een vrij bekende scene in Zweden en Duitsland. Hun plaat was uit in Duitsland en had daar goede recensies gehad dus daar kwamen de meeste mensen op af. Niet zo heel veel overigens, maar het was wel heel leuk.
Merijn: Wij hebben helemaal geen plaat uit in Duitsland of niks, we hadden alleen drie voorprogramma’s gedaan (Red: voor Extreme en ZODIAC). Voor ons was deze tour gewoon heel leuk om te doen. Wat erg leuk was dat er mensen die ons in de voorprogramma’s hadden gezien en daarom speciaal 100 kilometer hebben gereden om ons in Duitsland te kunnen zien.
Robin: Ik sprak een meisje dat 3 uur in de trein had gezeten om naar onze show te komen en daarna ook weer 3 uur terug. Da’s toch te gek!
Maxazine: Tijdens de show in Markant hadden jullie het over een theatertour, is dat een een concrete wens?
Robin: De wens is ontzettend concreet, maar bij zo’n productie speelt mee dat het ontzettend duur is, zodat je in grotere theaters moet spelen met meer dan 300 man publiek. Dat is de slag die we in de komende periode moeten maken. Maar als de omstandigheden ervoor zijn willen we dat heel graag gaan doen.
Maxazine: Het publiek is er volgens mij wel voor, Kim was met haar moeder in Markant, ik was met mijn ouders… Ik wil maar zeggen, je breidt er je doelgroep mee uit, bij die akoestische shows trek je niet alleen de gitaarliefhebbers.
Robin: Dat was al heel goed te merken in de Stevenskerk van de zomer, je ziet dat je dan een veel breder publiek aanspreekt, van kinderen van 5-6 jaar tot mannetjes en vrouwtjes van 70.
Merijn: Het wordt nog niet zo commercieel opgepakt hoewel het dat zeker zou kunnen hebben, zeker het akoestische. Iemand zei pas dat we eigenlijk een keer bij Omroep Max op tv zouden moeten komen.
Maxazine: Waarmee wil je eigenlijk succes hebben, in het theater of met het elektrische. Je bent of…..
Robin (zeer gedecideerd) Nee, wij zijn en….
Merijn: Niet of maar en, het is allebei vet, het zijn allebei onze liedjes, en het kan elkaar alleen maar versterken.
Maxazine: Het trekt wel een verschillend publiek.
Robin: Gedeeltelijk, maar je ziet zeker ook een overlap, maar dan wel mensen die vanuit het elektrische ook het akoestische waarderen. De andere kant op zie je niet zo vaak, dan vallen ze van hun rollator af hahaha..
Roman: Het blijft onze muziek, we hebben het zelf geschreven en we zijn allemaal liefhebbers van het akoestische, klassieke domein. Het spreekt ook een breder publiek aan, wat jij ook al zegt. Het zou zo maar kunnen zijn dat als het zich allemaal ontwikkelt dat we met het akoestische meer mensen aanspreken dan met het elektrische. Simpelweg omdat het toegankelijker is.
Bram: Als je puur naar kaartverkoop kijkt trekken de akoestische shows per zaal gewoon meer publiek dan de elektrische, nou spelen we dat wel minder vaak natuurlijk.
Merijn: Doornroosje was de uitzondering op de regel.
Roman: Mijn oma van 92 was bij een akoestische show, dat kan allemaal, die komt echt niet naar een elektrische show.
Maxazine: Waar willen jullie over 5 jaar staan met de band?
Robin: Carnegie hall, Royal Albert Hall.
Kees: Het Goffert park of het Hockenheim circuit, dat is echt bizar groot, vorig jaar is daar een reünie concert van ‘Die Bose Onkels’ twee dagen lang 100.000 man. Daar willen wij ook staan.
Roman: Als we dan al die grote podia doen, ook nog eens in Dollars, omdat het zo gezellig is. Een kroegentoer.
Maxazine: De meest obligate vraag van het interview, die vond mijn dochter dat ik jullie zou moeten vragen: “Wat is jullie lievelingsboom?”
Allerlei namen vliegen in het rond, van een treurwilg tot een takkenboom, Robin komt met: “Een boom waar ‘Leaves’ aanzitten.
Bram roept dat hij een liefhebber is van asfalt. Merijn noemt een bonsaiboom Kees komt aan met “Braziliaans Palissander, want daar kun je de beste gitaren van maken”.
Robin stapt behoorlijk verontwaardigd over op de oudste boom ter wereld in Brazilië die begin december “per ongeluk” is geveld door stropers. “Die boom die staat daar al langer dan wij kunnen tellen, je moet brood en een slaapzak meenemen om alleen al om die boom heen te kunnen lopen en dan denkt er niemand dat dat misschien wel een boom is die zo monumentaal is dat je daar met je poten vanaf moet blijven? Dat gaat er bij mij niet in!” De hele band valt bij dat dat een grote schande is en dat de stropers behoorlijk gepakt moeten worden.
Op dat neemt de band de regie over en neemt uw interviewer onder vuur:
Roman: Hoe vaak ben jij eigenlijk wel bij ons geweest Joost?
Interviewer: Dit jaar een keer of zes en eerder denken we maar even niet terug.
Roman: Zijn er bands die je vaker ziet?
Maxazine: Ik zie wel meer bands regelmatig, maar niet zo vaak als jullie nee.
Merijn: Wat vond jij de vetste show?
Interviewer: Doornroosje, door het enthousiasme en de power, maar dat sloeg ook over op het publiek en had een mooie wisselwerking.
(De verhoudingen normaliseren weer….)
Robin: Precies, het is vaak makkelijker spelen voor 800 man dan voor 30, als het goed gaat kost het minder energie, je doet eigenlijk hetzelfde, maar je krijgt ook energie terug en dat kun je weer teruggeven en zo gaat dat balletje op- en neer en eigenlijk alleen maar omhoog.
Maxazine: Bij de clubtour komen de mensen al voor jullie en dan heb je die energie eerder te pakken dan bijvoorbeeld op Festyland
Roman: Festyland is in principe een leuk festival, maar daar komt niet per definitie onze doelgroep, als je daar over het festival loopt zie je daar veel 16-jarige meisjes die op dance zijn gericht. Zelfs de Staat had het daar moeilijk.
Maxazine: Hoe gaat dat bij jullie als jullie als voorprogramma staan, dan moet je ook de mensen die nog bier staan te drinken en eigenlijk op de hoofdact staan te wachten zien te bereiken.
Merijn: Het is eigenlijk precies zoals Robin zegt, zeker als frontman is het voor 800 man makkelijker om ze op te zwepen dan met 20 man, als je je dan groot maakt als Freddy Mercury is dat snel over the top.
Robin: Groepsgedrag is makkelijker te beïnvloeden als je een grote groep voor je hebt in plaats van een plukje mensen.
De lichtman van de band valt bij: In Duitsland was dat wel echt bizar. Het publiek dat in principe voor ‘die Zweedjes’ kwam zag ook dat zij (Navarone-JW) ergens naar op weg zijn, dat deze tour een tussenstap is en ‘de Zweedjes’ zijn al blij als ze dit soort zaaltjes uitverkopen. Ik maak van heel dichtbij mee wat er in de zaal gebeurt en dat was bij deze mannen serieus.
Roman: De leukste show in Duitsland vond ik die in München, dat was ook de grootste zaal en het meeste mensen. De krapste was die in Keulen, staan we in een zompige kelder voor 20 man.
Robin: Ik vond hem wel gaaf.
Bram: Voor het publieke toilet moesten de mensen daar naar de backstage ruimte.
Roman: Daar moesten we echt zó hard werken, en met jezelf in gevecht om die energie ergens vandaan te halen.
De lichtman valt weerbij: Maar je hebt ze wel; Uiteindelijk heb je ze allemaal te pakken!
Maxazine: Merken jullie ook een verschil tussen het Nederlandse- en het Duitse publiek?
Robin: Wat we bij Extreme zagen in zalen waar 1000 tot 1500 man in kunnen, daar stormen 50 plussers echt de zaal in om vooraan te kunnen staan. Dat heb ik in Nederland al jaren niet meer gezien. Wij waren niet eens aangekondigd als voorprogramma en dan zie je tijdens de soundcheck de mensen al blij kijken en applaudiseren en vooraan is het al feest. Je stapt dan voor de vorm nog even van het podium af. Je komt weer op en bij het derde nummer gaat het dak eraf.
Merijn: Ze zijn heel respectvol, bijvoorbeeld bij Sage, dat vraagt echt iets van het publiek, zeker als je het niet kent. Dat is het uitgelezen moment om te gaan lullen. In Duitsland geeft men het een kans en vindt het gewoon vet. Uiteindelijk waren veel mensen gewoon net zo lyrisch over ons als over Extreme dat is echt sick!
Robin: In Nederland huldigt het publiek het de oud-Hollandse principe van: Ik heb betaald, dus bewijs het maar, geef mij waar voor mijn geld. In Duitsland komen de mensen meer met de houding van: Ik heb 25 euro betaald dus ik zal ook een mooie avond hebben ook. Zij zoeken het meer in zichzelf. Dus naast hun Bratwursten en Wienerschnitzels is dat het grootste verschil.
Merijn: En lekker bier.
Bram: En vieze koffie.
Merijn: Tip: Neem in Duitsland nooit een burger speciaal, ik bestelde er een en die was net zo groot als mijn hoofd, het was met 2 man hard werken om het ding weg te eten. Het bewijs hiervan vind je hier.
Maxazine: Zijn jullie nooit bang dat er echt iets mis gaat?
Robin: Wij doen ons best om een zo goed mogelijke show neer te zetten en gaat er iets mis dan is het aan ons om hier een oplossing voor te vinden. Gaat er eens iets heel erg mis; zolang er geen gewonden vallen zit je na anderhalf uur weer gewoon samen in de kleedkamer en heb je elkaar wat te vertellen.
Maxazine: Nemen jullie ook dubbel materiaal mee om problemen op te vangen; Wij hebben bijvoorbeeld 3 fotocamera’s bij, ons hebben ze niet.
Roman: Het is ook onze taak om als er iets gebeurt dat je die angst overwint en daar op dat moment mee om te gaan en op te vangen.
Maxazine: Als dan je gitaar stuk gaat, en die andere gitaar heeft een ander geluid, kun je die knop dan gewoon omzetten?
Roman: Als dat zo is, dan moet je dat van je afzetten en met die beperking zo goed mogelijk omgaan.
Robin: Er is een legendarisch verhaal van Itzhak Perlman, een joods violist die een stuk zou spelen. De man heeft polio gehad, dus zijn gang over het podium naar zijn plek is al een martelgang. Als hij begint, knapt er een snaar, en het is geen optie om van het podium af te lopen en een andere viool te pakken. Hij neemt op dat moment de beslissing om het stuk dan maar met drie snaren te spelen. De man is dus mentaal bij machte om een waanzinnig moeilijk stuk op een viool met een snaar minder te spelen. Zijn uitspraak na afloop: “Het is muziek en je moet doen wat de muziek van je vraagt”. Het verhaal gaat dat het schitterend was.
Roman: In een andere context zei mijn pa op een gegeven moment iets dat mij altijd is bijgebleven: Toen ik liefdesverdriet had zei ik tegen hem: “Ik ben uit het lood geslagen”. Mijn pa verbeterde mij en zei: “Je bent niet uit het lood geslagen, maar je hebt je uit het lood laten slaan. Dat trof me en probeer ik ook toe te passen als er met de band iets misgaat.
Met deze mooie en wijze woorden sluiten we het interview af.
Foto (c) Kim Balster, Maxazine.nl
