Het affiche van de 31ste editie van de Southern Bluesnight (21 maart, Heerlen) begint langzaam gestalte te krijgen. Eerder werden door de organisatie al de namen van de Bruce Katz Band en Toronzo Cannon bekend gemaakt en op vrijdagavond 10 oktober kon daar de 3e naam aan toegevoegd worden. Deze diende dan wel eerst de 2e BRUL Contest winnend af te sluiten.
De stichting BRUL (Blues en Rootsmuziek Uit Limburg) schreef namelijk voor de 2e keer een band wedstrijd uit waarop 15 bands/artiesten reageerden en waarvan 5 finalisten overbleven. De Nieuwe Nor te Heerlen fungeerde daarbij op deze avond als de arena waar de 5 finalisten hun stembanden, gitaren en drumsticks kruisten.
Door loting mochten Mrs. R&B and The Soulshakers deze avond openen. De 9 koppige band, met leden uit alle windstreken van Limburg, is na een hele lange “sabbatical” , 2 maanden geleden weer aan het repeteren geslagen.
Met een nieuwe zangeres en 2 noodgedwongen invallers, zetten zij een verbluffende, swingende set neer met bewerkingen van Rhythm ’n Blues en Soul klassiekers.Zangeres Nans van Deursen heeft een dijk van een stem en weet zich geruggensteund door een retestrakke band. Vooral de blazers sectie maakt indruk. Met nummers als: Boppin’ With The Blues’, ‘Closer To The Bone’ en ‘Cadillac Baby’ herleven lang vervlogen tijden. De band, die ooit al eens in het voorprogramma stond van BB King, laat een prima visite kaartje achter en weet het publiek tot mee swingen te bewegen.
The Blackwater Experience tapt uit een heel ander vaatje en speelt uitsluitend eigen werk. De experimentele bluesrock die de jonge Horstenaren in de 25 minuten zuivere speeltijd het publiek voorschotelen, neigt hier en daar naar hardrock. Het Hammondorgel neemt hierbij een prominente plaats in en dat roept vergelijkingen op met bands als Deep Purple en Uriah Heep. De composities zitten goed in elkaar en de band is goed op elkaar ingespeeld. Dit komt vooral tot uiting in de opener ‘Contraband’ en ‘Fighting Man’, dat met een drum-solo van Rens Coenen eindigt. Hoogtepunt is toch wel het orgel/gitaar duel tussen Ray Groothuis en Richard Kleuskens in de afsluiter ‘Tenderfoot’. Ook deze band laat een goede indruk achter, al zullen de blues puristen er niet warm van worden, maar dat is zoals altijd een kwestie van smaak. Na afloop deelde bassist Luc Verdellen demo cd’s uit aan de belangstellenden, met de mededeling dat hun eerste full-cd in januari verwacht kan worden.
Na een korte ombouw pauze is het de beurt aan Alaska. Wie deze naam op internet opzoekt komt bij minimaal 10 verschillende bands met deze naam uit. Ieder land heeft zo zijn eigen Alaska, waarbij Nederland door Andrea Peeters vertegenwoordigd wordt. Deze van oorsprong Slowaakse zangeres/gitariste heeft zich toegelegd op de Delta blues en begeleid zich met zichtbaar gemak met fingerpicking en slide op de gitaar. Na het hardere werk van The Blackwater Experience is haar akoestische optreden een oase van rust. Ingetogen en subtiel brengt zij een hommage aan nummers van o.a. Muddy Waters. ‘Catfish Blues'(Robert Petway) mag gezien de reacties van een groot deel van het publiek, dat met gesloten ogen luistert, tot het hoogtepunt gerekend worden. Na een instrumentale bewerking van een Dylan nummer beëindigt zij haar onderhoudende set met ‘Baby Please Don’t Go’.
\
Zoveel finalisten, zoveel stijlen trekken vanavond voorbij. The New Habit is echter een band waar moeilijk een etiketje op te plakken valt. Funk gemengd met New Orleans en stevige bluesrock invloeden is nu eenmaal een niet alledaagse combinatie. Vorig jaar eindigden zij nipt op een tweede plaats achter The Nines en willen er dit jaar nog eens voor gaan. Het is jammer dat dit een van de laatste concerten van deze Sittardse band in deze samenstelling zal zijn, want Mark Courage (zang/bas), zal The New Habit volgend jaar verlaten.
Zij starten voortvarend met ‘Gare du Nord’ dat gevolg wordt door ‘Sheila’. De band zoekt en vind contact met het publiek, waarbijMark met spitsvondige aankondigingen de nummers aan elkaar praat en het publiek mee laat huilen op ‘Boy Cry Wolf’. Ook nu weer laat de band, die verder uit Martijn van Leipsig (gitaar) en Martijn Soeterbroek (drums) bestaat, een meer dan prima indruk achter en weet tot en met de afsluiter ‘Love Interest’ de aandacht van het publiek vast te houden. Er wordt om een toegift geroepen, maar dat is helaas niet mogelijk.
Als laatste band mogen The Handsome Fellows het publiek laten horen waarom zij tot de laatste vijf van deze contest zijn doorgedrongen. Doordat hun drummer Silvio Souren onverwachts in het ziekenhuis opgenomen werd, moest vervanger Loek van Heijster de avond ervoor nog ingewerkt worden. Hierdoor verviel de primeur van enkele eigen nummers, maar dat maakte van de opener ‘Broke Down Car’ met vlammend slide spel van Roy D, een binnenkomer van jewelste. De toon was gezet en onbevangen vervolgden Jacques Querelle (zang, harmonica, gitaar), Roy “D” Dautzenberg (gitaar) en Arno Stevelmans (bas) hun set met ‘Fulltime Lover’, ‘Sitting And Waiting’, ‘Looking Back’, ‘Wait On Time’ en ‘Bring It On Home’. Vooral bij het laatste nummer, met Jacques op de mondharmonica, spat het speel plezier er van af en dat heeft zijn weerklank op het publiek. Dat klapt, danst en swingt mee op iedere toon.
Na dit spectaculaire optreden, met complimenten aan de inval drummer, had men wel al een vermoeden welke band op 21 maart het publiek welkom mag heten in de Juke-joint van het parkstad Limburg Theater Heerlen. Ook bij de jury, bestaande uit Johan Philipsen (voorzitter BRUL), Jolien Linssen (presentatrice Cultuur Café van L1) en de vervanger van de zieke Fons Damen: Harm Lutke (Maxazine, Bluesbreeker, Gezien-gehoord.nl) bestond geen twijfel. Evenals het publiek, dat mee mocht stemmen, kozen zij unaniem voor The Handsome Fellows. Toen spreekstalmeester Jos Potting na middernacht de winnaar bekend mocht maken, kwam dat dus ook niet als een verrassing.
