De Rory Gallagher International Tributes Holland heeft na jaren Leeuwarden inmiddels zijn vaste basis in Wijk aan Zee. Het is vrijdagmiddag en langzaam zien we steeds meer mensen die gekleed gaan in een houthakkersoverhemd of een Rory Gallagher t-shirt. In het eerste weekend van maart keren velen jaarlijks terug naar Wijk aan Zee en hoor je de herkenningskreten en begroetingen de straat over gaan. Place To Be en thuisbasis dit weekend is Café De Zon. Daar vindt namelijk het eerbetoon aan Rory Gallagher plaats.
Het uit Duitsland afkomstige Brute Force & Ignorance heeft de eer gekregen deze 16de editie te openen. Frontman Markus Kerkeling maakt, hoewel in verschillende bezettingen, al jaren deel uit van het Tribute circuit en ook in Wijk aan Zee is hij geen onbekende. Hij was in 2011 ook al te gast te Wijk aan Zee. Vandaag blijkt wederom dat kwaliteit zich niet verloochent. Na een kleine onderbreking om de basdrum letterlijk vast te spijkeren gaat het volle vaart vooruit met krakers als Calling Card, Tatoo Lady, Taste, Walking On Hot Coals en Follow Me, een rustpuntje is ons niet gegund. Okay, misschien tijdens A Million Miles Away dan. Maar hier moet natuurlijk weer uit volle borst worden mee geschreeuwd. Het trio heeft de zaal volledig wakker geschud en blijkt een uitermate goede opener van het weekend. We moeten er dan ook rekening mee houden dat we deze band over enkele jaren weer terug zien.
Na een kleine ombouw pauze is het aan Pat McManus & Band om de eerste dag waardig af te sluiten. Op de verschillende Internationale tributes is de vriendelijke Ier een graag geziene gast Met de wetenschap dat Pat’s setlist vooral uit eigen songs bestaat ben ik nieuwsgierig naar de reacties tijdens zijn optreden. Vaststaat dat het begin een aanstekelijk enthousiasme teweeg brengt en velen staan te genieten van de virtuositeit die te horen is als Pat McManus de snaren streelt. Alle energie die de band heeft wordt in het optreden gestoken. Helaas blijkt gaande weg dat het gebodene, voor een aantal, te weinig Gallagher songs bevat en de zaal toch langzaam leegloopt. Gelukkig steekt aan het einde Barry Barnes van tributeband Sinnerboy de zaal door om het podium op te stappen en aan te sluiten bij de jam. Als er hierdoor een feeststemming ontstaat wordt het pijnlijk duidelijk dat hoe goed de Pat McManus band ook is men maar voor één ding komt. RORY GALLAGHER. Ondanks de fantastische afsluiting, van deze eerste avond, heeft de organisatie iets om over na te denken. Gelukkig hebben wij de volgende dag alweer om onze kelen schor te schreeuwen.
Oei, als rond 15.00h de eerste mensen binnen druppelen zijn de meesten gezichten getekend van de avond ervoor. Na het afsluitende optreden is er zo te zien vast nog wat nagedronken. Een akoestische sessie is dan ook een fijne manier om te dag te beginnen. De frontmannen van de bands die dit weekend op het affiche staan spelen allemaal een korte set van ongeveer 25 minuten. Special Guest Eamonn McCormack mag met ruim een uur de middag afsluiten. Hoogtepunten zijn de nummers G-man van Pat McManus en Hand Of Gold van Declan Kennedy. Bij het nummer Hand Of Gold staan sommige volwassen mannen plotseling in hun ogen te wrijven of gaan t-shirts omhoog om de ogen weer droog te maken. Kippenvel om hier bij te zijn. Heel even worden de deuren gesloten om alles op orde te brengen voor het vervolg van de dag en helaas alweer de 2 afsluiters van dit weekend.
Last Fair Deal, een band uit Spanje, trapt af en ze zijn zienderogen gespannen voor het eerste optreden buiten eigen land. Het eerste nummer rammelt dan ook aan alle kanten en het lijkt wel of de zanger/gitarist het instrument voor het eerst in zijn handen heeft. Maar dan…. Het publiek ontvangt het zeer jonge trio met een groot applaus. De spanning vloeit weg, plezier straalt van de gezichten, en men gaat helemaal los. Eenmaal vrij zien we bij frontman Gonzalo Portugal een passie die je zelden ziet. Spelen zoals Rory in zijn jonge jaren. Alles vanuit het hart en de liefde voor muziek. We zien zelfs even de luchtsprong zoals we die ook van de oude meester kenden. Getalenteerd met zijn hart op de juiste plek. Schrijf de naam maar ergens op: Gonzalo Portugal. We gaan er nog veel van horen. Hopelijk laat de organisatie deze band nog eens terugkomen? Al is het alleen maar om zichzelf te belonen dat ze deze band een kans hebben gegeven. Absoluut top gedaan en een dikke pluim. Ook zij hebben het hart op de juiste plek.
Met de weekendafsluiter A Taste Of Rory horen we een band die al eerder te gast was op het festival en die destijds zoveel indruk maakte dat ze vandaag het festival mogen afsluiten. Het powertrio knalt, rockt, schuurt zo hard dat er geen ontkomen aan is. Dansend en zingend nemen de grootste enthousiastelingen de ruimte voor het podium in om zichzelf over te geven aan de muziek en het sleurende ritme wat er over ons heen wordt gestort. Gaandeweg lijkt het volume omhoog te gaan en soms geeft dat een brei van geluid. Er is echter bijna niemand die zich er aan lijkt te storen. Ook tijdens dit optreden zien we hier en daar wat pinkjes in ooghoeken verdwijnen.
Als presentator Jan van Bodegraven de microfoon pakt en roept, “Het is 24 uur geweest, het is 2 maart, Happy Birthday Rory !!” grijp ik zelf ook naar mijn t-shirt.
Kan men een eerbetoon mooier afsluiten dan op deze manier? Dacht het niet!
Foto’s: Hans Schoo Photography
