De in 1998 gevormde Belgische rockband bracht in 2004 zijn eerste album ‘Triggerfinger’ uit, maar het duurde tot hun derde album ‘All This Dancin’ Around’ uit 2010 tot ze echt opgepikt werden door het grotere publiek. Vaak worden zij vergeleken met bands als Queens of the Stone Age en Led Zeppelin, maar de eigen identiteit ontbreekt zeker niet. Voor de mensen die niet bekend zijn met de 2 Meter Sessies, het is een radio- en tv serie waarin presentator Jan-Douwe Kroeske bands uitnodigt om een aantal nummers te spelen in een tamelijk besloten sessie, ditmaal slechts 60 man.
Voor de bezoekers een unieke kans, voor de band een nieuwe ervaring. Ditmaal was het dus de beurt aan onze zuiderburen Triggerfinger, die in eerste instantie een semi-acoustische set zouden spelen om de omliggende panden een beetje te sparen. Na een korte introductie door Jan-Douwe bleek dat dat zeker niet het geval zou zijn, het dak mocht er alsnog af. In de stijl van de 2 Meter Sessies werd er begonnen met wetenswaardigheden, waarin een fragment werd laten zien van een beroemde landgenoot van deze 3 mannen, Jacques Brel.
Iets na half negen was het dan eindelijk tijd om te horen waarvoor we allemaal waren gekomen, en begonnen werd met het krachtige I’m Coming For You. Gezien de reputatie als stevige live band was dit sterkte begin geen verrassing. Meteen merk ik op dat Ruben geen moeite heeft met zowel de diepe tonen als de uithalen die met dit nummer gepaard gaan. Hierna wordt de gehavende Gibson 295 Goldtop ingeruild voor een rode Gretsch, waarmee de onderscheidende klanken van het duistere Love Lost In Love uitstekend ter ore worden gebracht. Tussen de nummers wordt er flink aan zowel de instrumenten als aan de apparatuur getuned om het perfecte geluid te krijgen, perfectionisten ten top.
Vervolgd werd er met het meer psychedelische All Night Long, waarin duidelijk parallellen te horen vallen met hun genregenoten DeWolff, die overigens ook een 2 Meter Sessie hebben opgenomen. Met Hasn’t Gone Away werd de ietwat rustigere trend voortgezet, gepaard met een lange solo en de uitstekende kwaliteiten van drummer Mario Goossens, die hiervoor dit jaar met een MIA award is beloond. Ook hier zijn de invloeden van de Amerikaanse bluesrock duidelijk hoorbaar, mogelijk doordat dit album is opgenomen in Californie. Hierna was het tijd voor het publiek om echt tot leven te komen met waarschijnlijk hun bekendste song van het gelijknamige album All This Dancin’ Around. Dansen was toegestaan, werd door zanger Ruben Block aangekondigd, en het publiek kreeg de smaak goed te pakken.
Ook hun vorige album mag niet vergeten worden, waarvan het aanstekelijke First Taste werd gespeeld, dat aanzienlijk donkerder klinkt dan hun derde wapenfeit. Nog meer dan in hun andere nummers komt hier de rol van bassist Paul van Bruystegem naar voren, die de krachtige gitaarriffs nog sterker weet te ondersteunen. Het nummer werd in de bridge verlengd met een klappend publiek, en ook werd er luid meegegild. In het begin een beetje aarzelend, maar al gauw schreeuwde iedereen luidkeels mee. Met de meezinger Is It werd dit intermezzo naar hun verleden doorgezet, dat zelfs deed denken aan AC/DC. Dat de band het naar zijn zin had was goed te merken, zeker toen de gitaar werd bespeeld door hem tegen een microfoonstandaard te duwen, hetgeen een bijzondere sound opleverde.
Na een stevige solo werden het publiek en management bedankt, in de vorm van de knaller Cherry. Hierbij bleek dat de oordoppen die vantevoren waren uitgedeeld echt geen overbodige luxe waren. Richting het einde van het nummer viel de band stil, en na een seconde of tien kwam Ruben Block met in zijn Belgische accent, ‘zouden ze nu gestopt zijn of niet ‘. Hierop riep iemand vanuit het publiek dat het ‘nog langer duurde dan jullie regeringsvorming’ en na een lach en een opmerking terug gingen ze nog even goed los. Hierna kwam Jan-Douwe weer terug het podium op om af te sluiten, maar op de vraag om een encore werd antwoord gegeven dus kon men ook nog even genieten van het relaxende Without A Sound, waarin de drums nog slechts werden bespeeld met paukenstokken.
Hierna was het dan toch weer afgelopen en na een sluitwoord van Mr. 2 Meter (wiens lengte overigens de reden is tot deze naam) moest men helaas toch weer naar huis, al wel met suizende oren en een ervaring rijker. Na het optreden had ik nog het genoegen om een woordje te wisselen met deze man, hij wist mij te vertellen dat er onder andere met The Low Anthem en Fleet Foxes werd gepraat voor toekomstige sessies, veelbelovend dus. Ook Ruben bleef nog even achter na wat woorden over het concert vertelde hij dat de band mogelijk volgend jaar weer op Pinkpop te verwachten is.
Voor wie de band zelf wil bewonderen, momenteel touren ze nog door Nederland en Duitsland maar ook van de zomer zijn zij door het hele land te vinden, en zelfs op Sziget Festival, Hongarije. Zelf heb ik enorm genoten en zeg ik, tot op de grote podia!
