Tijdens het in 1985 gehouden liefdadigheidsconcert Live Aid stond er een keur aan artiesten in zowel het Britse Wembley stadion als in het John F. Kennedy Stadion in Philadelphia op het podium. Grote namen als Queen, U2, Led Zeppelin, Phil Collins, teveel om op te noemen. Zo ook de zanger waar ik deze week jullie aandacht voor vraag. Met nummers als ‘What is Love’, Hide and Seek’, Life in One Day’ heeft hij in de 80’s een flink aantal hits gehad. Deze keer in Do you remember ….. Howard Jones.
Howard Jones (geboren John Howard Jones, 23 februari 1955, te Southampton, Hampshire, Engeland) is een Britse muzikant, zanger en tekstschrijver. De zanger stond midden jaren ’80 met regelmaat in de hitlijsten met zijn synthpop muziek. Jones was niet alleen in Europa, maar ook in de V.S. zeer populair. Zijn muziek mixte het technologische, intensieve geluid van New Wave met het vrolijke hippie optimisme en de late jaren ’60. Howard had midden en eind jaren ’80 een serie van hits, waarna hij in de jaren ’90 als een soort cultfiguur de muziekwereld gedag zegde.
Howard Jones is de oudste van vier broers (Howard, Roy, Martin, en Paul) en waren allen musici en hadden hun eigen band, Red Beat genaamd. Geboren in Southampton groeide hij op in Rhiwbina, Cardiff, South Wales. Op 7-jarige leeftijd leerde hij piano spelen en verhuisde als tiener naar Canada, alwaar hij zich bij zijn eerste bandje aansloot, een progressief rockbandje genaamd Warrior. Uiteindelijk keerde hij terug naar de U.K. en speelde in een aantal bandjes. Jones carriere en tekstschrijven was beïnvloed door zijn toendertijd goede vriend Bill Bryant.
Bryant was co-auteur van een flink aantal nummers van Jones’ debuutalbum getiteld ‘Humans Lib’, met bijdrage aan de nummers ‘Conditioning’, ‘What Is Love’, ‘Hunt the Self’, ‘Equality’, ‘Natural’ en de titeltrack ‘Humans Lib’. Jones werd bij Bryant geïntroduceerd door zijn broers, Martin en Roy Jones. Het waren zij die aan de grondslag lagen van de eerste versies van ‘What Is Love’, ‘Equality’ en ‘Conditioning’. Human’s Lib was het enige album waar Brant en Jones samenwerkten. Als solo artiest was Jones regelmatig te bewonderen in lokale zaaltjes in High Wycombe.
In 1983 huurde Jones de Marquee Club in Londen af en nodigde platenlabels uit om hem te komen zien optreden. Na een sessie bij de BBC Radio 1, kwam hij in de voorprogrammas te staan van China Crisis en Orchestral Manouvres in the Dark en tekende daarna in de in de zomer van 1983 in de U.K. een contract bij Wea, en bij Electra in de U.S. Zijn debuutsingle, getiteld ‘New Song’ kwam uit in september van datzelfde jaar en behaalde in de U.K. de top 5 en in de V.S. de top 30. Een maand later had Jones zijn televisiedebuut in het BBC tv-programma Top of the Pops. Vervolgens had hij de 12 maanden daarop nog vier hits en een Brits nummer 1 album, ‘Human Lib’, waarmee hij uiteindelijk tot twee keer een platina plaat mocht ontvangen.
Dankzij regelmatige airplay op MTV werd het album een redelijk succes in de V.S. Later, in 1984, werden de nummers ‘New Song’ en ‘What Is Love’ daar ook redelijk succesvol. In Nederland deed de zanger het ook niet slecht, ‘What Is Love’ haalde net de top 30 in onze Top 40. Met ‘Pearl in the Shell’ had hij in dat jaar wederom een Britse top 10 hit te pakken. In de zomer van 1984 bracht Jones ‘Like to Get to Know You Well’ uit, waarvan hij zei dat het nummer was opgedragen aan de “original spirit of the Olympic Games”. Ook al werd het nummer niet uitgekozen als het officiele Olymische Spelen anthem (die in dat jaar gehouden werd in Los Angeles) gekozen, werd ‘Like to Get to Know You Well’ een wereldwijde hit voor de zanger.
Jones tweede langspeler was een remix album. Het bevatte zes nummers, waarvan alle – met uitzondering van een nummer – al eerder waren uitgebracht, maar nu in een verlengde versie, inclusief de in meer talen gezongen versie van ‘Like to Get to Know You Well’. Met zijn tweede studio album, getiteld ‘Dream into Action’, introduceerde hij zijn eigen band, inclusief de drie vrouwelijke achtergrondzangeressen genaamd Afrodiziak. In Afrodiziak zaten onder andere Caron Wheeler (die later groot succes behaalde met Soul II Soul) en Claudia Fontaine (die later een gerenommeerd achtergrondzangeres werd). De basgitaar werd bespeeld door zijn broer Martin. Een van de singles komende van dit album getiteld ‘No One Is to Blame’, werd later opnieuw opgenomen met Phil Collins op de drums en als producer. ‘Dream into Action’ werd een wereldwijd succes en tevens Jones’ best verkochte album. Van dit album kwamen drie hitsingles, ‘Things Can Only Get Better’, ‘Life In One Day’ en ‘Look Mama’.
In de lente van 1986 bracht hij de remix EP ‘Action Replay’ uit. Op deze EP stond een nieuwe versie van ‘No One Is to Blame’. Rond deze tijd begon zijn populariteit in de U.K. te dalen. Zijn laatste top 40 hit aldaar was ‘All I Want’. Jones’ derde en tevens laatste hitalbum ‘One To One’ (1986) kwam uit in oktober van dat jaar. De daarop volgende albums ‘Cross That Line’ (1989) en ‘In the Running’ (1992) hadden geen succes. Aan het einde van zijn samenwerking met het Warner music label bracht hij een compilatie album uit getiteld ‘The Best of Howard Jones’. Als tekstschrijver voor andere artiesten deed Jones het ook goed. Hij was mede-tekstschrijver van de dancehits ‘Heaven Give Me Words’ en ‘Your Wildlife’, tesamen met de leden van de Duitse pop/rock band Propaganda.
Na het alopen van zijn contract bij Warner Music UK begon Jones zich meer op produceren en tekstschrijven te richten. Ook begon hij een goed lopend vegetarisch restaurant genaamd ‘Nowhere’. Alsof hij het nog niet druk genoeg had, richtte hij ook nog een eigen platenlabel op, Dtox. Op dit label releaste hij een album ‘Working in the Backroom’, en nam het album op in zijn eigen studio. ‘Working in the Backroom’ was alleen maar verkrijgbaar via zijn officiele website en tijdens concerten.
http://www.youtube.com/watch?v=UgxW0tBKqOw
De twee jaren daarop bleef Howard door Europa en Amerika touren. In 1996 kwam ‘Live Acoustic America’ uit, gevolgd door ‘People'(1998). In 2003 trad hij op tijdens een volledig uitverkocht concert wat gehouden werd ter ere van het 20-jarig jubileum van zijn eerste single ‘New Song’. Tijdens dit concert werd hij vergezeld door Ultravox frontman Mudge Ure en Nena, alsmede mimespeler Jed Hoile. Opnames van dit concert verschenen later op DVD. Jones bleef optreden en nieuwe nummers schrijven, en werkte samen met Robbie Bronnimann als co-producer voor de Sugababes en voor Jones’ album ‘Revolution of the Heart'(2005). Al tourend trad hij op in de V.S. Italië, Duitsland en Zweden en stond meerdere keren op het podium tijdens het in 2006 gehouden Edinburgh Festival.
Datzelfde jaar verzorgde hij de zang voor Ferry Corsten’s ‘Into the Dark’, komend van Corsten’s album ‘L.E.F.’ In oktober 2006 releasde de zanger ‘Building Our Own Future’ als een zogeheten “podsafe track”, als een van meerdere gevestigde artiesten die het podcast fenomeen wilden gaan gebruiken om hun muziek en tourneeen te promoten. Het nummer debuteerde 29 oktober 2006 op plaats 1 in de PMC Top10 en bleef daar vier weken staan. Howard’s nummer ‘Revolution of the Heart’ stond in 2007 vijf weken aan de top van de PMC Top10 en eindigde het jaar op de 2e plaats van hun jaaroverzicht. Datzelfde jaar starrte Jones een akoestische tournee in Australië. Het ‘Revolution Remixed & Surrounded’ album werd in november gevolgd door ‘Live in Birkenhead’.
Na de tournee door Australië trad hij wederom akoestisch op, dit keer met een aantal andere 80’s artiesten tijdens het in het Culzean Castle in Ayrshire, Schotland gehouden Retrofest. Ook dook hij de studio in om tesamen met The Young Punx de zang op te nemen voor hun – in de zomer van 2008 verschenen – ‘And The Feel Goes On’. Howard Jones is lid van het wereldwijde Boeddhistische netwerk Sōka Gakkai International, en is musical director van een van hun koren, het Glorious Life Chorus. Het koor heeft in hun repertiore een aantal van zijn nummers, waaronder ‘Building Our Own Future’ en ‘Respected’. In 2009 keerde hij terug naar Australië, deze keer vergezeld door zangeres Laura Clapp en technicus Robbie Bronnimann.
Jones’ laatste album ‘Ordinary Heroes’, kwam uit eind 2009, en hij ging op tournee door Londen, Cardiff en Manchester met een strijkorkest. Een single, ‘Soon You’ll Go’ kwam uit voorafgaande de release van ‘Ordinary Heroes’. Begin november 2010 bracht Jones remasters van ‘Human’s Lib’, en ‘Dream Into Action’ uit. Deze albums waren ook verkrijgbaar als box set – via de webstore van Dtox – die sindsdien uitverkocht is. Op de dag van de release speelde Jones beide albums live in het IndigO2 arena te Londen. De re-masters van ‘The 12″ Album’ en ‘Action Replay’ kwamen uit begin april 2011, en waren ook verkrijgbaar als een gelimiteerde box set.
