Waar de mobieltjes in videostand boven ieders hoofd schijnen bij aanvang van een artiest of band zijn ze nu op 1 hand te tellen. Dat ligt niet aan het aantal bezoekers. De Rabozaal (Melkweg) is stijf uitverkocht. 5 voor half 9 wordt er een kop hete thee het podium opgebracht. Een paar minuten later stapt een man in pak en een hoed het podium op. Het aantal gitaren op het podium doet vermoeden dat er meerdere personen zullen volgen. Dit gebeurt vooralsnog niet. Elvis Costello speelt solo.
De eerste nummers zijn zeer fragiel. Zo fragiel dat ik, om niemand tot last te zijn met klik geluiden van mijn fotocamera, even een nummer oversloeg met fotograferen. Een collega fotograaf voelde dit helaas niet aan en zijn omgeving sprak de man ook direct op zijn storende gedrag aan.
Ook Elvis Costello maakt contact met het publiek en kondigt zijn haatnummer aan. Het in 10 minuten geschreven Every day I write the book, wordt net als alle andere nummers zonder enige begeleiding gespeeld. Wel wordt er regelmatig van gitaar gewisseld. Voorzichtig wordt ook getracht om het publiek het refrein mee te laten zingen. Iets te vroeg, ze zijn nog niet warm.
Het 2e kopje thee wordt gebracht en meteen introduceert hij zijn speciale gast van de avond, zichzelf. Ook meent hij bekenden te zien van zijn vorige optreden in Nederland, snel excuseert hij zich dat zijn Nederlands in die tijd niet beter is geworden. Na een half uur staand fragiele nummers gespeeld te hebben, neemt hij plaats in een stoel en gaat onverstoord door. Het publiek is tam en als het bekende nummer She wordt ingezet zie je de stelletjes elkaar nog steviger vastpakken en sommige met gesloten ogen zachtjes meezingen.
Larkin Poe, het voorprogramma, mag weer aantreden. De gezusters Lovell spelen onder andere op de lapsteel en mandoline en verzorgen de zang met hoog toegevoegde waarde. Een verrassende wending van smaak. Met Blame it on cain wordt het meer bluegrass/country-achtig. Ook met het nummer Red Shoes komt het publiek iets meer los want het refrein wordt voorzichtig meegezongen.
Na afwezigheid van ongeveer 2 minuten komt Elvis het podium weer op, een Gretsch gitaar om zijn net ken onder begeleiding van Watching the detectives op band. Dit zorgt voor wat meer rock en zelf een geintje met het loop panel kan er af. Na het nummer Alison kondigt Elvis Costello aan dat hij volgend jaar op 5 juni weer in Nederland een optreden zal geven. Dit keer met een band. En hij belooft ons plechtig dat de liedjes die we vandaag niet horen…. dan waarschijnlijk ook niet gaan horen. I want you en Oliver’s army worden ingezet.
Met een megafoon in de hand, wordt er ook nog plaats genomen achter de piano. De megafoon wordt alleen gebruikt voor de grappige bijgeluiden. Na een paar nummers solo mag Larkin Poe weer het podium op. Zelfs na 2 uur optreden krijgt hij geen genoeg en gooi er wat gitaar riffs uit. Het publiek oogt nog steeds tam, maar sommige hebben absoluut de smaak te pakken. Na 9 kwartier sluit Elvis Costello zijn ‘solo’ concert af met Thank you so much and God bless you.
Foto’s (c) 2011 Yuri Saalberg