Na 22 jaar blijft Kyo relevant met een volwassen, emotioneel geladen album dat bewijst dat maturiteit en urgentie hand in hand kunnen gaan. De albumcover van ‘Ultraviolent’ is een perfecte metafoor voor onze tijd: een weelderig bloemenveld in felle kleuren, doorsneden door een dreigend zwart vierkant waarop de titel in witte hoofdletters staat. Het is precies deze spanning tussen schoonheid en geweld, tussen hoop en wanhoop, die het zevende studioalbum van Kyo definieert. “L’être humain se focalise sur le négatif”, legt frontman Benoît Poher uit in een interview. Die neiging om ons op het negatieve te richten, terwijl de wereld ook vol schoonheid zit, het is het centrale thema van een album dat zich niet laat reduceren tot simpele antwoorden.
Kyo is inmiddels een instituut in de Franse rockmuziek. Sinds de explosieve doorbraak met ‘Le Chemin’ in 2003, een album dat meer dan een miljoen exemplaren verkocht en een hele generatie zijn soundtrack gaf, heeft de band uit Verneuil-sur-Seine een merkwaardige reis afgelegd. Van tieneridolen tot volwassen muzikanten die nu zelf de veertig zijn gepasseerd, van commerciële hits tot artistieke experimenten, van een zevenjarige pauze tot een veerkrachtige comeback. En met ‘Ultraviolent’, uitgebracht op 31 oktober 2025 via Sony Music France, leveren ze misschien wel hun meest complete statement af sinds hun gloriejaren.
Om te begrijpen wat ‘Ultraviolent’ betekent, moet je terug naar 2003. Vier jongens van het college Notre-Dame Les Oiseaux, beïnvloed door Guns N’ Roses en de grungebeweging van de jaren negentig, schreven met ‘Le Chemin’, het duet met de Nederlandse zangeres Sita, een van de grootste Franse rockhits ooit. Drie Victoires de la Musique, eindeloze tournees, en een plotselinge status als de stem van een generatie. Het succes was overweldigend, bijna beklemmend. Na albums als ‘300 Lésions’ (2004) en ‘Le Graal’ (2006) volgde de onvermijdelijke pauze in 2008. De bandleden hadden tijd nodig om te ademen, om te ontdekken wie ze waren buiten de Kyo-machine. Benoît Poher en gitarist Florian Dubos experimenteerden met het Britse project Empyr, drummer Fabien Dubos dook de hiphop in, gitarist Nicolas Chassagne werkte voor de filmindustrie. Toen ze in 2014 terugkeerden met ‘L’Équilibre’, was de wereld verandert, en ook zijzelf.
De albums die volgden , ‘Dans La Peau’ (2017) en ‘La Part Des Lions’ (2021) , lieten een band zien die worstelde met haar identiteit. Moesten ze vasthouden aan de poprockformule die hen beroemd had gemaakt? Of konden ze evolueren naar iets donkerders, complexers, volwassener? Na het vieren van de 20ste verjaardag van ‘Le Chemin’ in 2023, met uitverkochte shows en een luxe heruitgave met gastartiesten als Suzane en Nuit Incolore, stond de vraag centraal: wat nu? Het antwoord is ‘Ultraviolent’, een album dat de lessen van twee decennia bundelt in twaalf tracks en 38 minuten van emotioneel geladen, sonisch diverse Franse rock.
Voor het eerst in hun carrière schreef Kyo een album terwijl ze op tournee waren. “We scheiden altijd de twee dingen”, legt Poher uit, “maar deze keer lukte het wel.” Vier jaar lang toerden ze door Frankrijk, België en Zwitserland, en in de week tussen concerten trokken ze zich terug in studio’s in Lyon en Paris. Het resultaat is een album dat leeft, dat ademt, dat de energie van het podium vastlegt zonder de intimiteit van de studio te verliezen.
De band koos bewust voor een DIY-aanpak, ondanks de middelen van Sony Music. De studio werd een ‘Laboratoire sonore’ waar alle ideeën welkom waren, hoe gek ook. Voor de productie deed Kyo een beroep op Alexandre Zuliani, die naam had gemaakt met Louane en Thérapie TAXI, en die precies begreep hoe je moderniteit kunt combineren met authenticiteit. Aanvullende productie kwam van Romain Tranchart (ex-Modjo), die zijn dansvloer-sensibiliteit inbracht, en producers als Marso, Noé Trystram en Mendelevitch die elk hun eigen kleur toevoegden.
Een bijzondere rol was weggelegd voor Jerome Riera, alias Jey, de gitarist van Vegastar. Hij droeg niet alleen muzikaal bij, maar stelde ook kunstenaar Louis Granet voor voor de albumcover. Die cover, met zijn bloemen en zijn bedreigende zwarte vierkant, werd het visuele anker van het hele project.
‘Ultraviolent’ opent op de meest magistrale manier mogelijk. De titeltrack begint met enkele pianonoten die Pohers fragiele stem ondersteunen, voordat synthesizers zich in het geluid weven. En dan, wanneer het refrein losbarst met de tekst “S’élancer du balcon dans le vent, mon amour, la vie c’est ultraviolent”, krijg je kippenvel. Het is klassieke Kyo, emotioneel, direct, zonder ironie, maar met een productie-vernislaag die het in 2025 plaatst.
Dat is het hele album in een notendop: verzadigde gitaarriffs en elektronische lagen die niet tegen elkaar vechten maar elkaar aanvullen. ‘K17’, de track die de band live testte voordat het album uitkwam, heeft coupletten die bijna rappen en een chorus die Indochine zou kunnen benijden. Het is modern zonder geforceerd te klinken, urgent zonder wanhopig te zijn.
‘Vendetta’ en ‘Hostile’ duiken in donkerder territorium, waar de gitaren van Nicolas Chassagne en Florian Dubos knarsen en schuren. De productie blijft hier opvallend ruimtelijk, elk instrument krijgt de ruimte om te ademen. Dat is het werk van mixing engineer Jeremie Tuil, die ervoor zorgt dat niets verdrinkt in de mix.
Maar het is ‘Hors Du Temps’ dat als het emotionele hart van het album fungeert. Deze romantische ballade, de eerste officiële single, doet denken aan de klassiekers uit de ‘Le Chemin’-era, ‘Dernière Danse’, ‘Je Cours’, zonder een kopie te zijn. “Nous c’est hors du temps”, zingt Poher, en je gelooft hem. Het is een liefdesverklaring die zich niets aantrekt van conventies of tijdsdruk, geproduceerd met een luchtigheid die contrasteert met de zwaarte van veel andere tracks.
‘Margarita’ is misschien wel het beste voorbeeld van hoe Kyo de balans vindt tussen elektronische experimenten en rock-authenticiteit. De track begint met warme synthesizers voordat de gitaren binnenkomen, en het voelt nooit alsof de een de ander in de weg zit. Het is deze vaardigheid, dit begrip van sonische architectuur, die ‘Ultraviolent’ tilt boven veel van zijn tijdgenoten.
‘Formidable’, het collaboration met rapper MDNS, toont aan dat Kyo niet bang is om buiten zijn comfortzone te treden. De track heeft een nachtelijke atmosfeer, introspectief en enigszins wankel, als iemand die de controle probeert te behouden terwijl alles om hem heen schudt.
Het album sluit af met ‘L’Entre Monde’, een bijna vijf minuten durende rockbom die doet denken aan het geluid van ‘La Part Des Lions’. Dit is Kyo op zijn meest pure: krachtige gitaren, Pohers stem die alle kanten op schiet, een band die laat horen wat ze live kunnen. “Il y a de toi partout, dans tous les coins de ma ville”, zingt Poher over een verbroken relatie, en de pijn is voelbaar. Het is de perfecte afsluiter, een herinnering dat ondanks alle elektronica, ondanks alle experimenten, Kyo in de kern een rockband blijft.
Benoît Poher is altijd al een lyricus geweest die geen blad voor de mond neemt, en op ‘Ultraviolent’ is hij scherper dan ooit. De band is nu 40+, en dat hoor je. Dit zijn geen tiener-angsten meer, geen simpele liefdesverdriet. Dit is existentiële twijfel, maatschappelijke frustratie, de worsteling van mensen die de wereld hebben zien veranderen en zich afvragen wat hun plaats erin is.
“Mon amour, la vie c’est ultraviolent”, de kernzin van het album, is zowel een constatering als een waarschuwing. Het leven is gewelddadig, niet alleen fysiek maar ook emotioneel, psychologisch, spiritueel. In een tijd van klimaatcrisis, politieke polarisatie en sociale media-overdosis voelt die zin als een diagnose van onze collectieve toestand.
Maar Kyo blijft niet steken in somberheid. ‘Hors Du Temps’ zingt over liefde als toevluchtsoord, een ruimte buiten de waan van de dag. ‘Les Amants’ en ‘Pulsions’ verkennen de grijze zones van menselijke relaties – de spanning tussen tederheid en geweld, tussen verlangen en angst. Pohers teksten hebben altijd een theatrale kwaliteit gehad, maar hier voelen ze eerder als dagboekfragmenten, rauw en ongepolijst.
Een opvallend element is Pohers gebruik van het woord “ouais”, een informeel “ja” dat door tracks als ‘Vendetta’ en ‘Pulsions’ heen loopt. Sommige critici vinden het afleidend, maar het voegt ook een laag van authenticiteit toe, een gevoel dat deze teksten niet zijn gladgestreken door producers en redacteuren. Het zijn gedachten die hardop worden uitgesproken, met alle onvolkomenheden van dien.
De vraag rijst natuurlijk: waar staat ‘Ultraviolent’ in het bredere landschap van rock in 2025? Internationaal wordt het jaar gedomineerd door albums als ‘Never Enough’ van Turnstile, ‘The Overview’ van Steven Wilson, en ‘Breach’ van Twenty One Pilots. Franse rock krijgt zelden een podium in die discussies.
Maar binnen de Franse context is ‘Ultraviolent’ significant. Het is een volwassen rockalbum van een band die de valkuil van nostalgie heeft vermeden terwijl ze toch hun herkenbare sound behoudt. Waar veel van hun tijdgenoten ofwel vasthouden aan formules uit het verleden of te hard proberen om “hip” te klinken, vindt Kyo een middenweg. Ze klinken als zichzelf in 2025, niet als een tribute aan zichzelf in 2003.
Vergelijk het met het recente werk van vergelijkbare Franse acts. Indochine blijft hits maken maar klinkt vaak als een karaoke-versie van zichzelf. Jongere bands als Therapy Taxi hebben de energie maar missen soms de songwriting-vaardigheid. Kyo combineert het beste van beide werelden: de ervaring van veteranen met de honger van nieuwkomers.
Is ‘Ultraviolent’ een van de beste Franse rockalbums van 2025? Het argument is niet moeilijk te maken. Het is zeker het meest complete, het meest gelaagde, het meest emotioneel eerlijke Franse rockalbum dat ik dit jaar heb gehoord. Het vraagt meerdere luisterbeurten, dit is geen album dat al zijn geheimen bij de eerste spin prijsgeeft, maar wie die tijd investeert wordt beloond.
Geen enkel album is perfect, en ‘Ultraviolent’ heeft zijn zwakke momenten. ‘K17’, ondanks zijn energie, voelt soms geforceerd modern aan, alsof de band te hard probeerde om relevant te blijven voor een jongere doelgroep. De rap-achtige coupletten werken niet altijd, vooral niet wanneer je ze vergelijkt met de natuurlijke flow van, bijvoorbeeld, ‘Vendetta’. Het instrumentale ‘XXXI X XXV’, waarschijnlijk een datum die voor de band betekenis heeft – voelt als een intermezzo dat het momentum breekt in plaats van het te versterken. Het is sfeervol, zeker, maar het lijkt niet echt een reden te hebben om te bestaan buiten een artistiek statement.
En laten we eerlijk zijn: dit is geen album voor iedereen. Als je Kyo alleen kent van ‘Le Chemin’ en verwacht dat deze plaat vol staat met radio-vriendelijke pophymnes, zul je teleurgesteld zijn. ‘Ultraviolent’ vraagt geduld, vraagt aandacht, vraagt een bereidheid om je over te geven aan een emotionele rit die niet altijd comfortabel is.
De productie is soms zo dicht dat het vermoeiend kan worden. Na de eerste zes tracks ben je uitgeput, op een goede manier, maar wel uitgeput. Het album had misschien gebaat bij één of twee momenten van echte rust, tracks die je de kans geven om adem te halen voordat je weer wordt ondergedompeld.
Met ‘Ultraviolent’ bewijst Kyo dat je tegelijkertijd een instituut kunt zijn en relevant kunt blijven. Het is een album dat trots staat op zijn geschiedenis zonder erdoor verlamd te worden. De band heeft geleerd van 22 jaar maken van muziek, van fouten en successen, van pauzes en comebacks, en dat hoor je in elke noot.
Is het perfect? Nee. Is het hun beste album ooit? Dat blijft ‘Le Chemin’, simpelweg vanwege de culturele impact die dat album had. Maar ‘Ultraviolent’ is waarschijnlijk hun meest volwassen album, hun meest complete artistieke statement. Het is een plaat die laat horen wat Kyo is in 2025: een rockband die niet bang is om te experimenteren, die emotionele eerlijkheid belangrijker vindt dan commerciële berekeningen, die begrijpt dat echte maturiteit niet betekent dat je saai wordt.
Voor fans die Kyo sinds het begin volgen, is dit een bevestiging dat hun vertrouwen terecht was. Voor nieuwkomers is het een perfecte introductie tot wat deze band tot een van de blijvende krachten in de Franse rock maakt. En voor de Franse rockscene als geheel is het een statement: hier is nog steeds leven, hier wordt nog steeds muziek gemaakt die ertoe doet.
De bloemen op de albumcover zijn niet alleen decoratie, ze zijn een belofte. Zelfs in de meest ultraviolente tijden blijft er schoonheid bestaan. Je moet alleen bereid zijn om ernaar te zoeken. (8/10) (RCA)