Hoewel Thijs van Leer al achter in de 70 is, treedt hij nog steeds op met zijn band Focus. Drummer Pierre van der Linden is zelfs nog een paar jaar ouder. Gitarist Menno Gootjes en bassist Udo Pannekeet spelen al een aantal jaar mee in deze oude, maar nog steeds geliefde band. Het publiek in de Bosuil (in Weert) was gemêleerd, het waren zeker niet “alleen maar” zestig plussers.
Focus 1
Zonder show elementen verscheen Thijs als eerste op het podium, vrijwel direct gevolgd door de rest van de band. Het publiek was al stil nog voordat Thijs begon met een solo op de dwarsfluit. Hij werd hierbij mooi in het licht gezet. Vervolgens speelde hij orgel en zong hij de voor Focus zo kenmerkende woordeloze zang, de sfeer was een beetje kerkelijk. De bandleden begonnen de bekende melodie van ‘Focus 1’ te spelen. Het volume werd eerst langzaam opgebouwd, om later weer af te nemen. De plotselinge veranderingen in tempo werden foutloos gespeeld. Aan niks was te merken dat Thijs al een dagje ouder wordt. Pierre liet horen dat hij nog steeds geweldig goed kan drummen.
Eruption
Na ’House of the King’ nam Thijs op een bescheiden, maar hartelijke manier het woord: hij kondigde ‘Eruption’ aan. Thijs en Menno startte dit epische nummer ingetogen. Menno draaide aan de toon-en volume knoppen van zijn gitaar om zo de bijzondere geluidseffecten te creëren. Er was oogcontact tussen dit tweetal om de plotselinge twist goed te kunnen spelen. Udo en Pierre speelden nu snel en forte (luid) mee. Er volgden nog diverse plotselinge wendingen in tempo, volume en/of stijlen. Deze complexe veranderingen werden allemaal subliem gespeeld, zelfs de rusten verliepen perfect. Thijs speelde soms fluit met de ene hand, en tegelijkertijd orgel met de andere, op andere momenten zong hij. Menno kreeg alle ruimte om zijn gave gitaarspel te laten horen. Ondertussen was ook Udo goed hoorbaar met zijn 6-snarige bas. In het jazzy deel kwam zijn snelle, maar dynamische basspel extra goed tot zijn recht. Tijdens het up-tempo deel vlogen zowel Udo als Menno met hun vingers razendsnel over hun snaren heen. Beide mannen werden beloond met een tussentijds applaus. Thijs kwam achter zijn orgel vandaan om vooraan op het podium fluit te spelen, ook met het snelle fluitspel had hij geen enkele moeite. Onder begeleiding van Udo, zong hij zijn “fantasie teksten”. Hij vroeg het publiek om hem na te zingen, dat probeerde men zo goed mogelijk. Hier genoten alle bandleden van, de sfeer op het podium en in de zaal werd nòg beter. Pierre trakteerde op een gevarieerde en dynamische solo, waarbij hij mooi in het licht gezet werd. Het verschil in toonhoogte tussen de drums was goed te horen. Het publiek liet hun waardering horen door een extra applaus. De band speelde samen de opbouw naar het einde van dit nummer.
La Cathedrale De Strasbourg
Ondanks hun bescheiden performance was het te zien dat de bandleden genoten. Op andere ingetogen momenten, bijvoorbeeld tijdens het meeslepende intro van ‘Focus 7’ was de concentratie op de gezichten te zien. Bovendien was de passie voelbaar, het respectvolle publiek bleef geboeid luisteren.
Een deel van de fans hoopte dat het indrukwekkende ’La Cathedrale De Strasbourg’ gespeeld zou worden, dat gebeurde in de tweede set. Op het album ‘Hamburger Concerto’ start dit indrukwekkende nummer met pianospel. Maar tijdens live shows gebruikt Thijs de Hammond, Menno speelde met gesloten ogen. Beiden speelden zacht, je kon bijna een speld horen vallen. Hoewel Udo en Pierre nog niet mee hoefden te spelen, zag je dat ze één waren met de muziek. Thijs zong een paar keer “Ding Dong, Ding Dong”, het volume van de muziek ging langzaam omhoog. Daarna zong Thijs enkele woorden in het Frans. Het instrumentale stuk was om je vingers bij af te likken. De band speelde langzaam maar zeker steeds zachter, op een gegeven moment speelden ze pianissimo (zeer zacht). Vanuit de zaal bleef het stil, waardoor dit prachtige deel, mede door de lage zang van Thijs nòg specialer werd.
Focus 3
De sfeer veranderde meteen bij het bekende, pakkende intro van ‘Harem Scarem’. Ook hier werden de complexe veranderingen foutloos gespeeld. Na een uptempo stuk, gingen tempo en toonsoort langzaam omlaag. Udo speelde een gevarieerde, aangenaam lange solo waarin zowel hoge als lage tonen zaten.
‘Hocus Pocus’, met de markante jodel klanken, mocht natuurlijk niet ontbreken. Het publiek jodelde mee, de band genoot. Tot slot werd ‘Focus 3’ subliem gespeeld.
Als oudere muzikanten optreden is het soms vergane glorie, maar daar was bij Focus absoluut géén sprake van. Het optreden maakte indruk, men had diep respect voor Thijs en Pierre die ondanks hun hoge leeftijd nog fantastisch speelden. Ook de kwaliteiten van Menno en Udo werden, net als de chemie tussen de bandleden zeer gewaardeerd.
Foto’s (c) Hen Metsemakers