Woensdagavond stond Kim Wilde in 013 Poppodium in Tilburg, en hoewel de zaal niet tot de nok gevuld was, maakte dat de sfeer er niet minder intiem om. De Britse pop icoon toert momenteel door Europa met haar Closer Tour, vernoemd naar het gelijknamige album dat ze in januari uitbracht, een zusterplaat van haar succesvolle ‘Close’ uit 1988.
Wilde verscheen volledig in het zwart op het podium. Het was opvallend hoe Wilde deze avond haar oude en nieuwe werk naadloos in elkaar wist te laten vloeien. ‘Hey Mister Heartache’ opende de avond met die herkenbare energie die fans van het eerste uur dierbaar is. Direct na het openingsnummer nam ze even de tijd om met het publiek te praten. Met de warmte die haar eigen is, liet ze weten hoe bijzonder het Nederlandse publiek voor haar is en hoe graag ze hier altijd terugkomt. Het zijn van die momenten die een concert meer maken dan alleen een opeenvolging van hits, momenten waarop je voelt dat een artieste echt connectie zoekt met de mensen voor haar. Het werd gevolgd door ‘You Came’, een van die nummers waarvan je al snel vergeet hoe goed het eigenlijk is totdat je het weer live hoort. Wilde bewoog zich door haar setlist met een gemak dat alleen komt van jarenlange ervaring, maar ook met een frisheid die verrassend was voor iemand die al ruim vier decennia op het podium staat.
Bij ‘Hourglass Human’, haalde ze Scarlett Wilde, haar nichtje en vaste achtergrondzangeres, naar voren om samen met haar te zingen. Scarlett is niet alleen een stem op de achtergrond, ze heeft ook meegeschreven aan het nieuwe album en haar invloed is hoorbaar in de energieke, hedendaagse sound die door de nieuwe nummers loopt. De samenwerking tussen tante en nicht voelde natuurlijk en ontspannen, twee generaties Wilde die samen muziek maken op een manier die zowel familiebanden als professioneel respect uitstraalt.
Halverwege ‘Cambodia’ gooide iemand uit het publiek een boeket bloemen het podium op, dat Kim behendig opving. Ze liet het nummer transformeren in een ballad, zachter en intiemer dan de bekende versie, voordat het weer oplaaide naar het iconische einde dat iedereen kent. Het was zo’n spontaan moment dat een concert memorabel maakt, een klein cadeau dat het publiek haar gaf en dat zij met gratie accepteerde. Ook Scarlett kreeg bloemen toegeworpen, een teken dat het publiek ook haar bijdrage waardeerde.
‘Rocket To The Moon’ bracht theatraliteit naar het podium. Kim en Scarlett stonden met stewardessen mutsjes naast de piloot, een visuele grap die paste bij de speelse, optimistische toon van het nummer. Het is een van de nieuwe nummers die het beste werken, met zijn ruimte thema en aanstekelijke melodie die doet denken aan Wildes vroegste werk maar toch fris klinkt.
Na ‘Anyplace, Anywhere, Anytime’, de succesvolle samenwerking met Nena, die bewees dat Wilde ook buiten haar eigen repertoire weet te schitteren, stelde ze haar band voor. Broer Ricky Wilde op gitaar vormt samen met bassist Paul Cooper de ruggengraat van de band. Ricky produceert al decennia Kim’s platen en zijn invloed op haar geluid is niet te onderschatten. Op het podium speelt hij met een zelfverzekerdheid die voortkomt uit jarenlange samenwerking, hij weet precies wanneer hij naar voren moet treden en wanneer hij ruimte moet laten voor Kim’s stem.
‘Scorpio’, aangekondigd als haar nieuwste single, is een nummer dat bewust terug grijpt naar ‘Kids in America’ en ‘Chequered love’. Die laatste sloot de reguliere set af en werd omgetoverd tot een rauwe rocksessie. Ricky en Paul gooiden hun gitaren in de lucht, schopten in een speelse act alsof ze hardrock muzikanten waren, en het publiek at ervan. Het was grappig en energiek tegelijk, een herinnering dat deze muziek in essentie altijd bedoeld is geweest om plezier te maken.
Kim Wilde is inmiddels 64 jaar en het zou oneerlijk zijn om te doen alsof haar stem nog precies hetzelfde klinkt als in de jaren tachtig. Voor de hogere noten krijgt ze ondersteuning van Scarlett, en dat is geen zwakte maar juist een kracht. Het toont aan dat Wilde slim genoeg is om met de beperkingen van het ouder worden om te gaan op een manier die de show ten goede komt. Haar stem heeft diepte gekregen, een warmte die er vroeger misschien niet was. Natuurlijk hoor je bij elke tournee wel iets veranderen, de stem gaat langzaam achteruit, maar dat is menselijk en eigenlijk ook wel ontroerend. Voor de fans die al tientallen jaren met haar meegaan, was het genoeg. Meer dan genoeg zelfs, want wat Wilde misschien verliest aan stembereik, wint ze terug in uitstraling en aanwezigheid.
De toegift bracht drie covers die laten zien hoe breed Wildes muzikale smaak is. ‘If I Can’t Have You’ van de Bee Gees, de Supremes-klassieker ‘You Keep Me Hangin’ On’ die Wilde zelf ooit tot een hit maakte, en natuurlijk het onvermijdelijke ‘Kids in America’. Bij dat laatste nummer kwam de zaal volledig los, generaties die samen zongen op een nummer dat op de een of andere manier nooit verouderd raakt.
Wilde had geen uitverkochte zaal nodig om te laten zien waarom ze relevant blijft. Ze deed wat ze altijd heeft gedaan: eerlijke popmuziek maken en die met hart en ziel brengen. Het nieuwe album ‘Closer’klonk ook live niet geforceerd modern, maar ook niet als een goedkope herhaling van vroeger. Het klinkt als Kim Wilde in 2025, en dat is misschien wel het beste compliment dat je een artieste kunt geven die al zo lang meedraait.
Foto’s (c) Jayno Berkhoudt
