Vier decennia terug in de popmuziek. Dat werd zaterdagavond samengebracht in één optreden het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. De voormalig Frankie Goes to Hollywood-frontman Holly Johnson vierde het veertigjarig jubileum van het iconische album ‘Welcome to the Pleasuredome’ met een show die zowel terugblikte als vooruitkeek.
De avond begon iets later dan aangekondigd met een inlooptapeje met ‘The World Is My Oyster’, waarbij het duidelijk werd hoe het concert zou worden aangevangen. Johnson zelf betrad het podium voor het iconische ‘Welcome to the Pleasuredome’. In het begin leek de zanger wat onwennig, maar gedurende de avond won hij aan zekerheid. Zijn stem ontwikkelde zich van aarzelend naar overtuigend, culminerend in een adembenemend ‘The Power of Love’ waarmee hij de avond afsloot.
Johnson verscheen in het herkenbare leren pak met ingenaaide toque, een outfit die zo uit de videoclip van ‘Relax’ leek te zijn gestapt. De 65-jarige zanger, die in 1991 zijn hiv-diagnose bekendmaakte, straalde vitaliteit uit. Na al die jaren blijkt hij nog steeds een krachtige performer.
Het achterdoek kwam tot leven met projecties van Johnsons gezicht en de bekende Frankie Goes to Hollywood-logo’s, waaronder het iconische Equation-logo. Deze visuele elementen onderstreepten de theatrale dimensie van de show zonder opdringerig te worden.
Tussen de nummers door deelde Johnson herinneringen aan Nederland. Hij vertelde geanimeerd over de opnamesessies voor ‘Wish (the Lads Were Here)’ in de Wisseloordstudios in Bussum. De band verbleef destijds in het Jan Tabak Golden Tulip Hotel, een verblijf dat Johnson met een glimlach omschreef als glamoureus. Het was de winter dat de kanalen bevroren waren en Johnson refereerde aan de beroemde schaatswedstrijd waarvan hij de naam niet meer kon herinneren. De band overwoog toen zelfs om zich in Nederland te vestigen.
De culinaire herinneringen bleken niet minder levendig. Johnson herinnerde zich de erwtensoep en Chocoprince die hij tijdens dat bezoek in flinke hoeveelheden nuttigde. Ook haalde hij een anekdote op over zijn allereerste bezoek aan Amsterdam, nog voor het uitkomen van ‘Relax’, dat eindigde in een sauna waar hij de volgende ochtend wakker werd naast een Elvis-imitator.
De setlist bood een evenwichtige mix van Frankie Goes to Hollywood-klassiekers en Johnsons solowerk. Na de openingssalvo’s met ook ‘Black Night White Light’ en ‘Warriors of the Wasteland’ volgden solonummers als ‘Americanos’ en ‘Atomic City’ van zijn debuutalbum ‘Blast’ uit 1989, terwijl ‘Heaven’s Here’ afkomstig was van zijn tweede soloalbum ‘Dreams That Money Can’t Buy’ uit 1991. Deze songs bewezen dat Johnson ook buiten de context van zijn oude band relevante popmuziek heeft gemaakt.
Het concert kende ook momenten van pure energie met ‘Rage Hard’, de openingssingle van Frankies tweede album ‘Liverpool’ uit 1986. Ook ‘Love Train’ van zijn solodebuut en Roy Orbisons ‘Penny Arcade’, dat Johnson in 1989 als single uitbracht, kregen een enthousiaste ontvangst. ‘Watching the Wildlife’, nog een nummer van ‘Liverpool’, toonde de veelzijdigheid van het Frankie-repertoire.
Bruce Springsteens ‘Born to Run’, al decennia een vast onderdeel van Johnsons setlist, kreeg een enthousiaste ontvangst. Voordat Johnson de cover van ‘War’ van The Temptations inzette, een nummer dat eveneens al jaren op zijn setlist staat, somde hij enkele bekende Nederlanders op: Rembrandt van Rijn, Van Gogh en Anne Frank. Een sobere maar krachtige inleiding die het anti-oorlogsnummer extra gewicht gaf. De energie in de zaal veranderde merkbaar tijdens dit moment, waar het nummer helaas nog steeds actueel bleek. De slotfase bracht de onvermijdelijke hoogtepunten ‘Two Tribes’ en ‘Relax’, die het publiek massaal meezong.
Voor de toegift verscheen Johnson in een lange glitterjas en met een kroon. Hij kondigde ‘The Power of Love’ aan als zijn favoriete nummer en de ontroering in de zaal was voelbaar. Dit was het moment waarop stem en emotie perfect samenkwamen, het hoogtepunt waar de hele avond naartoe had gewerkt. Een gevoelig nummer vol emotie gebracht door de man waarvan velen nooit hadden gedacht dat hij de 21e eeuw zou halen. De show in Carré toonde echter een rasartiest die niet alleen terug kan kijken op een roemrijk verleden, maar die dat verleden weet te integreren in een vitale podiumshow.