In een krappe repetitieruimte verscholen in Nashville’s muziekwijk is Hayloft bezig met de laatste hand aan hun setlist voordat ze op tournee gaan. Het kwartet (David Goodheart op gitaar, Andrew Kaiser op zang, Paul Owen op drums, en Emilio Cueto op bas) beweegt zich met de geoefende gemak van muzikanten die hun groove hebben gevonden. Maar er is iets anders aan deze band, iets dat hen onderscheidt in Nashville’s oververzadigde muziekscene.
“In Nashville is talent overal”, legt Kaiser uit terwijl hij zijn microfoonstandaard bijstelt. “Je kunt de hele nacht shredden en niemand zal het wat kunnen schelen tenzij je het memorabel maakt.” Het is deze filosofie die Hayloft heeft gedreven om te worden wat velen beschouwen als een van de meest opwindende nieuwe live acts om in de gaten te houden, vooral na de release van hun debuutalbum ‘Tomato/Tomato’.
Het ontstaansverhaal van de band leest als een modern muzikaal sprookje. Goodheart en Kaiser ontmoetten elkaar eerst op het werk, waar hun vriendschap opbloeide over gedeelde muzikale obsessies. “Hoe meer we samen rondhingen, hoe meer we realiseerden hoeveel artiesten we gemeen hadden”, herinneren ze zich, en sommen invloeden op die reiken van Everything Everything en Dream Theater tot Mother Mother en Paramore. Toen Owen en Cueto zich bij de groep voegden, bracht elk hun eigen muzikale DNA in de mix, maar die gedeelde grondleggende favorieten werden de basis van Hayloft’s onderscheidende chemie.
Hun geluid (vaak beschreven als ‘prog-aangrenzende indie rock’) ontstond organisch in plaats van door berekende genrevermenging. “We schreven gewoon met de genres die we kenden”, legt de band uit. Ze putten uit folk en americana tot videogamemuziek, filmscores en koorarrangementen, hun muziek filtert verschillende invloeden door een toewijding aan avontuur zonder toegankelijkheid op te offeren. “Het Hayloft-geluid werd deze natuurlijke verbindingspunt tussen ons allemaal. Het was niet bedacht, het gebeurde gewoon.”
Deze omhelzing van eclectische invloeden dragen ze trots op hun mouwen. “We noemen letterlijk een sectie ‘het MUSE-gedeelte’ of ‘het Beatles-gedeelte'”, lachen ze. “Emilio brengt zijn Latin jazz-wortels binnen, Dav experimenteert met montuno-secties, en Paul’s unieke percussie-achtergrond blijft het geluid infiltreren op de beste manier. Het is echt opwindend om te horen waar al deze dingen botsen.”
Toen het tijd was om ‘Tomato/Tomato’ te maken, tartte de benadering van de band de industrieconventie. In plaats van via singles naar een album toe te bouwen, voltooiden ze eerst de hele plaat. “We hadden het hele album af voordat we singles kozen”, leggen ze uit. “Het ging meer om vragen, ‘Welke nummers vertegenwoordigen ons het beste terwijl ze ook het meest benaderbaar zijn?’ Singles gaan over mensen naar binnen trekken, dan laat het album je dieper duiken.”
Onder de tracks is “‘Adjusted’ leuk omdat het de normale structuur omdraait”, merken ze op met duidelijke trots. “Onze coupletten dragen meer energie dan de refreinen.” Maar het is “‘No Wonder'” dat speciale betekenis heeft, een nummer dat bijna niet op de plaat was gekomen. “Het werd deze wilde mix van Beatles-geïnspireerde secties, gluiperige chromatische refreinen, en een theatrale outro met toonsoortveranderingen. Die had bijna de plaat niet gehaald, maar toen het klikte, klikte het echt. Nu is het een fanfavoriet.”
De speelse titel van het album ontstond uit een even spontaan moment. “Het verhaal kwam terwijl we chips en salsa aten onder de tatoeage van een ober die vertaalde naar ‘Live’ in het Engels. Was het ’to live’ of ‘alive’? We lachten en zeiden, ‘Tomato/Tomato.’ Toen keken we allemaal naar elkaar en wisten het. Dat is het.” De titel reflecteert de filosofie van de band: “Het is speels, maar ook interpretatief. Je kunt het uitspreken zoals je wilt, net zoals je het album kunt ervaren zoals je wilt.”
Waar Hayloft zich echt onderscheidt is in hun live optredens, die ze beschrijven als ‘arena-ervaringen in kleine venues’. Dit concept ontstond niet alleen uit ego of ambitie, maar uit een dieper begrip van wat live muziek memorabel maakt. “Het gaat allemaal om verhalen vertellen”, leggen ze uit. “We wilden een set bouwen die vloeit als een verhaal, met spanning en ontlading.”
Deze visie leidde hen ertoe te investeren in 6-voets LED-schermen, live visuals, en meeslepende storytelling-elementen die intieme clubshows transformeren in iets veel groters. “Soms sluipt Pikachu er zelfs in tijdens onze videogame-covers”, lachen ze, en onthullen de speelse kant van hun theatrale ambities.
Hun productiewaarden zijn dramatisch geëvolueerd. “We begonnen met alleen onze instrumenten en Ableton. Nu hebben we schermen, en lichten zijn waarschijnlijk het volgende. We zouden graag interactieve technologie voor fans toevoegen, maar de enige beperking is hoeveel uitrusting onze busje kan vervoeren.”
De investering in al dat spektakel zijn uitbetaald in publieksverbinding. Terwijl ze glimlachen bij de herinnering aan iemand die hen vertelde, “Jullie zouden de mensen moeten vertellen dat jullie echt goed zijn”, zijn het complimenten van collega-muzikanten die het diepst raken. “Het meest ontroerende moment kwam van Courtney Swain van Bent Knee. Zelfs tijdens een set waar technische problemen ons uit koers gooiden, prees ze onze passie en talent op het podium. Dat betekende alles voor ons.”
Terwijl ze zich voorbereiden op een flinke tournee inclusief een optreden op het Southeast Indie Fest met verder tussenstops in Nashville, Muncie, Chicago en Detroit, reflecteert hun booking-filosofie de gemeenschapsgedreven aard van hun groei. “Het is allemaal netwerken en vriendschappen opbouwen. Zuko van MoreDopeMusic bracht ons in SEIF, Midwest bands introduceerden ons bij venues, en vrienden in Detroit verbonden ons met hun scene. Het gaat allemaal om mensen, niet alleen plaatsen.”
Hun horizon strekt zich veel verder uit dan het Amerikaanse Midwesten. “Fans in Portugal en Italië vragen al om shows. Europa staat zeker op onze radar”, onthullen ze. Gevraagd naar het brengen van hun meeslepende show naar internationale podia, is hun antwoord onmiddellijk: “Absoluut. We zouden niets liever willen dan deze setup overzee brengen.”
Hun studio-ambities balanceren met live performance een een vereiste constante herkalibratie. “We lopen een dunne lijn tussen het maken van een vol studio-geluid en ervoor zorgen dat we het getrouw live kunnen recreëren. Soms worstelen we, maar wanneer we die balans raken, is de energie ongelooflijk. Een vijfde bandlid op toetsen zou onze volgende stap kunnen zijn.”
Het creatieve proces achter ‘Tomato/Tomato’ was, in hun woorden, “chaos in de beste zin”. “Iedereen gooide ideeën rond, wat niet de snelste methode was, maar het gaf ons een rijk resultaat.” Sindsdien hebben ze hun benadering gestroomlijnd: “Voor nieuwe nummers brengt Kaiser meestal vroege ideeën, teksten, en melodieën. Dav vormt ze met de ‘Hayloft Behandeling,’ en dan voegen Emilio en Paul hun lagen toe. Het is een pipeline die iedereen laat schitteren.”
Dit verfijnde proces draagt al vruchten af. “Twee post-album nummers staan nu in de live set, en verscheidene anderen zijn dichtbij. Deze nummers reflecteren onze groei door lineup-veranderingen maar houden ons DNA intact. Gesyncopeerde ritmes, ongewone akkoordprogressies, verschroeiende riffs. We weten niet hoe we moeten stoppen met schrijven, en we gaan het niet proberen.”
Terugkijkend op hun reis, “springt ‘No Wonder’ eruit” als een keerpunt. “Het ging door zes verschillende versies voordat we bij de juiste belandden. Toen we dat deden, voelde het als een doorbraakmoment.”
Hun verbinding met fans strekt zich uit voorbij het podium door sociale media en post-show interacties. “We houden ervan behind-the-scenes momenten te delen, songwriting clips, gekke repetitiemomenten. Het is wat we graag zien van andere bands, dus geven we dat aan onze fans. En eerlijk, kom naar ons toe na shows. We zijn altijd klaar voor een praatje, of om hulp te bieden bij de merch-tafel.”
Voor opkomende artiesten die hun eigen wegen navigeren, is Hayloft’s advies verfrissend direct: “Wees jezelf, volledig. Wat je vibe ook is, leun erin. En wees niet bang om je kans te nemen. Stuur een DM naar die grotere band of venue. Je weet nooit wat er zou kunnen gebeuren. Vorig jaar lukt het Kaiser op te zingen bij Leprous vanwege een DM. Doe het gewoon.”
Terwijl ons gesprek ten einde loopt en de band zich voorbereidt om hun busje in te laden met een indrukwekkende uitrusting, is het duidelijk dat Hayloft iets speciaals vertegenwoordigt in het huidige indie rock landschap. Ze zijn erin geslaagd om zowel diep persoonlijk als groter dan het leven te zijn, muziek te maken die prog-nerds bevredigt terwijl het toegankelijk blijft voor casual luisteraars, en live ervaringen te creëren die massief aanvoelen ongeacht venue-grootte.
Met hun ambitieuze debuutalbum dat volop lof oogst, hun meeslepende shows die toegewijde fans trekken, en hun meedogenloze creativiteit die al nieuw materiaal produceert, lijkt Hayloft’s traject gericht op die internationale podia waarvan ze dromen om te spelen. Terwijl ze hun reis voortzetten van Nashville’s repetitieruimtes naar potentieel wereldwijde erkenning, wordt één ding overvloedig duidelijk: hun verhaal is net begonnen, en de beste hoofdstukken zouden nog ongeschreven kunnen zijn.