Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Jen Allen – Possibilities
Denken in mogelijkheden, het potentieel ten volle benutten. Dat is het thema van dit album van de Amerikaanse jazzpianist Jen Allen. Daarbij moest het album vooral een weerspiegeling worden van haar persoonlijke ontwikkeling. Zo haalt ze herinneringen op aan de tijd waarin ze opgroeide, de jaren tachtig, door twee van haar favoriete popsongs te coveren: Chaka Kahn’s ‘Ain’t Nobody’ en ‘Sweet Love’ van Anita Baker. ‘Ain’t Nobody’ werd al eerder dit jaar als single uitgebracht: een uitstekende keuze, met glansrollen voor drummer Jonathan Barber en bassist Matt Dwonszyk die de track een onweerstaanbare drive meegeven. Een virtuoze solo van gitarist Dan Liparini maakt het nummer tot een fraaie, originele vertolking. De overige nummers op ‘Possibilities’ zijn eigen composities. Daarin bewijst Allen zich als een bijzonder veelzijdig pianist en componist, thuis in de diverse stijlen die de jazz rijk is: van swing tot meer gedragen, tragere nummers. In de up-tempo opener ‘No Returning’ geeft ze direct haar visitekaartje af in een een boeiende dialoog tussen haar op de Rhodes en Liparini op akoestische gitaar. Toch zijn het vooral de vocalen, afwisselend verzorgd door veelgevraagd jazzvocalist Leala Cyr en soulzangeres Alejandra Sofia, die het album tot grotere hoogtes laten stijgen. De eigen composities van Allen kennen zonder uitzondering technisch zeer uitdagende zanglijnen, zeker in de langzamere stukken zoals ‘Red Oak’ en de absolute parel op het album ‘Dissolve’. En wat is het geluid van zo’n Rhodes toch ontzettend lekker. Of het potentieel ten volle is benut? Volgens ons zit er nog meer in het vat. (Jeroen Mulder) (8/10) (Truth Revolution Records)
Jana Jindra – Home
Een ambassadrice van de zeeën en ware zeemeermin, zo wordt Jana Jindra omschreven. Nou gaan de verhalen dat zeemeerminnen met hun gezang schippers op de klippen lokte. Ze konden de verleiding niet weerstaan en gingen kijken wat het geluid was, vervolgens kwamen ze van een koude kermis thuis. Zo voelt de ‘mermaid pop’ op ‘Home’ ook. Het voelt allesbehalve thuiskomen. Zeker in het begin van de plaat en op opener ‘Blue’ klinkt het niet prettig in de oren. Nu is het gaandeweg iets beter te behappen met ‘The Coach’ wat voelt als een samenhangende song. Al valt ook hier op dat de zang niet erg sterk is, met name in de hoogte. Wel leuk zijn de watereffecten door de nummers heen. Nee, ik denk dat we met zekerheid wel kunnen stellen dat als Jana Jindra op de rotsen haar nieuwe album aan het zingen is om zeelui te lokken, dat ze juist ver weg van de rotsen zullen blijven. Dit is geen Ariël. (Rik Moors) (4/10) (Eigen productie)
Kathleen Edwards – Billionaire
Vier jaar na het indrukwekkende ‘Total Freedom’ keert Kathleen Edwards terug met ‘Billionaire’, een album dat voelt als een volledige herontdekking van haar rock roots. Geproduceerd door Jason Isbell en Gena Johnson, toont Edwards zich zelfverzekerder dan ooit, met nummers die zowel groter als meer persoonlijk aanvoelen. Waar ‘Total Freedom’ over het openen van de deur ging na een pauze van bijna tien jaar, is ‘Billionaire’ het volledig doorstappen ervan, gitaar in de hand en klaar voor wat komen gaat. Het album behoudt Edwards’ kenmerkende intimiteit en eerlijkheid, maar voegt daar een nieuwe laag rock energie aan toe die doet denken aan haar vroege werk. De songs voelen als gesprekken, waarbij zelfs de kleinste details emotioneel gewicht dragen. Edwards weigert nog altijd om de ruwe randjes weg te schuren, wat resulteert in authentieke composities die zowel kwetsbaar als krachtig zijn. Dit is geen heruitvinding of terugtrekking, maar een heroriëntatie van een artiest die precies weet waar ze staat. (Anton Dupont) (8/10) (Dualtone Records)
Earl Sweatshirt – Live Laugh Love
Earl Sweatshirt verrast met zijn zesde studioalbum ‘Live Laugh Love’, een ironisch getiteld project dat zijn experimentele aanpak verder doortrekt. Het album duurt slechts 24 minuten verspreid over 11 tracks, waarbij de meeste nummers nauwelijks de één minuut grens overschrijden. Deze beknoptheid zorgt voor een intense blootstelling aan Earl’s unieke lyrische stijl en productieaanpak in korte tijd. Het album bevat bijdragen van een indrukwekkende lijst gasten, waaronder Donald Glover, Vince Staples, The Alchemist, Bktherula, Navy Blue en zelfs Dave Chappelle. De productie combineert experimentele beats met onvoorspelbare lyrische wendingen, waarbij Earl zijn reputatie als een van de meest creatieve artiesten van zijn generatie verder bevestigt. Het jazzy snippet dat voorafgaand aan de release werd gedeeld, geeft een voorproefje van de onverwachte richtingen die het album inslaat. Zoals bij zijn eerdere werk laat Earl zien dat hij moeiteloos kan navigeren tussen introspectieve momenten en abstracte lyrische experimenten. (William Brown) (7/10) (Tan Cressida/Warner Records)
Deftones – Private Music
Na het succesvolle ‘Ohms’ uit 2020 keert Deftones terug met een verrassend intiem project dat de titel ‘Private Music’ meer dan rechtvaardigt. Het album toont een andere kant van de Sacramento metalband, waarbij ze hun kenmerkende heavy sound mengen met meer experimentele en persoonlijke elementen. Chino Moreno’s vocals zweven tussen gefluister en uitbarstingen, terwijl de band verkent hoe ze hun wall of sound kunnen combineren met meer atmosferische passages. De productie benadrukt de dynamiek tussen luid en zacht, chaos en sereniteit, wat altijd al een kernkenmerk van Deftones’ beste werk is geweest. Songs bewegen zich door verschillende emotionele landschappen, van meditatieve passages tot explosieve climaxen die fans zullen herkennen. Het album voelt tegelijkertijd als een terugkeer naar hun roots en een vooruitblik naar onontgonnen territorium. Stephen Carpenter’s gitaarwerk blijft inventief, terwijl Abe Cunningham en Sergio Vega een stevige maar flexibele ritmesectie vormen die ruimte laat voor Moreno’s vocale experimenten. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Reprise Records)
