Met de recente hitfilm ‘Elvis’ van regisseur Baz Luhrmann is de legendarische zanger opnieuw in de schijnwerpers gezet. Dit succes heeft gezorgd voor een ware Elvis-revival en trekt zowel oudere fans als een nieuwe generatie naar concerten en evenementen. Tijdens het tributeconcert in de Antwerpse Stadsschouwburg bewees Dwight Icenhower, een bekroonde Elvis-tributeartiest, dat ‘The King’ nog steeds springlevend is in de harten van velen.
Een modern eerbetoon aan een tijdloze legende
Dwight Icenhower, wereldkampioen Elvis-tribute in 2016, trad op met een indrukwekkend gezelschap van muzikanten, waaronder Jim Murray, een originele achtergrondzanger van Elvis’ gospelopnames, en Bob Lenning, die in de jaren ’70 op tour ging met Presley. Hoewel het publiek duidelijk ouder was, gaf de aanwezigheid van deze authentieke artiesten een bijzondere dimensie aan de avond. Dwight, afkomstig uit Orlando, Florida, toonde zijn talent met een mix van emotie, energie en interactie met het publiek.
Tijdens het optreden droeg Dwight verschillende outfits uit de carrière van Elvis, van zijn vroege rock-‘n-roll-jaren tot de glamoureuze latere periode. Het hoogtepunt was natuurlijk de iconische jumpsuit waarin Dwight het concert beëindigde, een eerbetoon aan de grootsheid van Elvis in zijn Las Vegas-periode.
Het concert opende met ‘A Little Less Conversation’, een nummer dat oorspronkelijk in 1968 werd uitgebracht, maar pas decennia later internationale bekendheid kreeg door een remix. Hoewel geen klassieker in Elvis’ originele repertoire, wist Dwight met deze energieke opener direct de aandacht van het publiek te grijpen.
Hoogtepunten en sterke momenten
Dwight’s uitvoeringen van ‘You Were Always On My Mind’ en ‘Are You Lonesome Tonight’ waren diep ontroerend. Vooral bij de tragere nummers benaderde hij het meest de fluwelen stem van Elvis. De zaal, duidelijk geraakt, gaf hem meerdere staande ovaties.
Dwight maakte veel grapjes en zocht continu contact met het publiek in dezelfde stijl als Elvis dat deed tijdens zijn optredens. Deze ontspannen interactie zorgde voor een warme sfeer en gaf de avond een persoonlijke toets die de nalatenschap van ‘The King’ eerde.
Het absolute emotionele hoogtepunt van de avond was zonder twijfel ‘Unchained Melody’. De hele zaal werd muisstil, zichtbaar geraakt door dit nummer dat een bijzondere betekenis heeft: het was het laatste nummer dat Elvis ooit live zong voor zijn overlijden in 1977. Dwight’s intensiteit en respectvolle uitvoering brachten een moment van pure emotie. Geen uitbundig gezang vanuit het publiek deze keer, maar ingetogenheid. Hier en daar werd een traan weggepinkt, een eerbetoon aan de onsterfelijkheid van het nummer en zijn zanger. Het was een moment van stilte en bezinning, een eerbetoon dat verder ging dan muziek.
Ook het gospelgedeelte, waarin Dwight en Jim Murray een eerbetoon brachten aan Elvis’ Grammy-winnende nummers, gaf een unieke diepte aan de avond. Hoewel de achtergrondzang soms minder soulvol was, voegde dit segment authenticiteit en een nostalgisch tintje toe. Daar hadden wel wat soulvolle achtergrondzangeressen bijgemogen die een mooi contrast zouden creëren en die de big sound van de latere jaren van Elvis typeerden.
De originele drummer en de impact van zijn soulvolle spel
Een van de hoogtepunten van de avond was de bijdrage van Bob Lenning, de originele drummer van Elvis. Hoewel hij slechts drie nummers meespeelde, tilde de ‘soul’ van zijn drumwerk de ritmesectie onmiddellijk naar een hoger niveau. Zijn spel had een authenticiteit en dynamiek die direct voelbaar was en die de verbinding met Elvis’ oorspronkelijke sound versterkte. Het publiek voelde alsof een stukje van Elvis’ ziel op het podium aanwezig was.
Na het optreden kregen fans de unieke kans om met Bob Lenning in gesprek te gaan. Hij beantwoordde vragen over hoe het was om met Elvis samen te werken en de magie van die tijd opnieuw te beleven. Voor velen was dit een onvergetelijke ervaring, een zeldzaam kijkje achter de schermen van het leven en werk van ‘The King’.
De ritmesectie: solide, maar niet altijd even gedefinieerd
De ritmesectie – bestaande uit drums, basgitaar en ritmische gitaar – zorgde voor een sterke basis, maar bereikte niet altijd het topniveau dat nodig is om Elvis’ grootsheid volledig te evenaren. De bassist wisselde tussen contrabas in rockabilly-stijl, zoals in de vroege jaren van Elvis, en basgitaar voor de nummers uit zijn latere carrière. Hoewel deze veelzijdigheid indrukwekkend was en de authentieke sfeer versterkte, miste de ritmesectie soms de definitie en intensiteit om echt te schitteren.
Daarnaast was het volume van de geluidsmix in de beginfase van het concert niet krachtig genoeg, waardoor het even duurde voordat de band echt op dreef kwam.
Een avond vol nostalgie en emotie
Ondanks enkele minpunten leverde Dwight Icenhower een memorabel optreden af. Het was duidelijk dat het publiek volledig opging in de nostalgie en de magie van Elvis’ muziek. De interactie met de fans, de klassieke nummers zoals ‘It’s Now or Never’ en ‘Heartbreak Hotel’, en de eenvoudige, retro-achtergrondverlichting versterkten het gevoel van authenticiteit. Met zowel sterke prestaties als emotionele momenten bewees Dwight dat, zelfs decennia na zijn overlijden, Elvis nog steeds ‘The King’ blijft.
Foto’s (c) Fred Stiens